Donderdag 12/5, 23.35 – Canvas
Tomorrow in the papers, tonight on tv: met Docuvision maakt The Neon Judgement, de nog steeds weerbarstige newwavelegende, de openbare omroep onveilig. ‘Verwacht niet dat mijn kompaan TB Frank en ikzelf vanuit een gemakkelijke stoel wat blablabla verkopen’, vertelt Dirk DaDavo. ‘Het laatste wat we willen, is als twee oude zeuren overkomen.’ Daarom sloegen ze de handen in elkaar met de jonge regisseur Jeroen Buytaert, die twee jaar geleden als student al de video draaide voor Leash van hun recentste plaat Smack. ‘We wilden een docu in dezelfde snedige montagestijl, om aansluiting te vinden bij jongere generaties.’
Wat wilden jullie de jongere generatie vertellen?
Dirk DaDavo: Waarom we met The Neon Judgement muziek maken. Daarvoor gaan we met Docuvision terug naar de vroege jaren 80. Frank en ik maakten toen muziek omdat we kwaad waren en wilden revolteren. Toen was er een hele stroming van mensen met dezelfde attitude. Omdat die gedachte vandaag verwaterd lijkt, wilden we ze absoluut vastleggen. Jeroen is over ons gaan praten met hedendaagse artiesten als Dave Clarke, The Hacker en Terence Fixmer, terwijl wij in kartonnen dozen op zoek gingen naar oude vhs-opnames.
Wat viel je op bij het terugzien van die beelden: jullie overtuiging?
DaDavo: Het is natuurlijk moeilijk om over jezelf te spreken, maar je kon wel zien dat onze muziek vanuit een mening voortkwam, vanuit angst ook vaak. Er zat veel paranoia over het systeem in onze muziek, in Too Cold To Breathe bijvoorbeeld. En eigenlijk is er nog niets veranderd. Ik vermijd om naar het nieuws te kijken, want ik maak me minstens even kwaad als in de jaren 80.
De tijdsgeest nu lijkt op die van de newwavehoogdagen: crisis alom en een nog ernstiger milieudreiging. Toch lijken mensen zich er niet om te bekommeren, hé?
DaDavo: Ze lijken het slechte nieuws te willen afblokken, alsof het allemaal te veel is. Op Smack trekken we minstens even hard van leer als vroeger, maar ik vraag me af of mensen daar nog naar luisteren. Ik had het er onlangs nog met een jonge muzikant over: het lijkt wel of de realiteit zoek is. De aanslagen van 9/11 live op tv waren wat dat betreft een kantelpunt. Sindsdien is elke ramp groot nieuws om na een week weer vergeten te zijn. Mensen zijn geconditioneerd om het slechte nieuws te verdringen. Tv Treated, zeg niet dat we niet verwittigd waren.
Nog een klaagzang, zeker in de muziekwereld: alles is al eens gedaan. Terecht?
DaDavo: Ik las onlangs een interview met rockfotograaf Alex Vanhee, die hetzelfde over zijn stiel constateerde: alle fotografen werken met dezelfde apparatuur en niemand heeft nog een eigen stijl. Dankzij de digitalisering kan iedereen de nodige plug-ins downloaden en aan de slag gaan. Het probleem is dat muziek zo vluchtig is geworden: je downloadt iets, maar als je het beu bent, delete je het weer en is het vergeten. En jonge artiesten worden in dezelfde molen gegooid: ze moeten meteen een plaat volschrijven, maar als die flopt, worden ze genadeloos gedumpt.
Toch geeft The Neon Judgement niet op?
DaDavo: Neen, sinds een tiental jaar hebben we alles zelf in handen genomen, do it yourself. Zo hebben we Smack gemaakt, en ook Docuvision. Je bent er dag en nacht mee bezig, maar de voldoening achteraf is des te groter.
(H.V.G.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
