Dit is mijn moeder

Eerste zin In de zomer van 2008 wordt in Trouw Louis Tas geïnterviewd.

Het was een plan waar Tommy Wieringa al lang mee liep, iets schrijven over zijn moeder Lia Wiersema, de vrouw met wie hij decennialang een leven van kat en hond leidde, maar die hij, afgaand op het voorliggende boek, nog iedere dag mist. Lia was dan ook niet zomaar een vrouw. Ze was een kind van ’68, opstandig, egocentrisch en dol op de mystiek van het Verre Oosten. Via de bevrijdingstheologie en het feminisme van Germaine Greer kwam ze uit bij de antipsychiatrie en de spijswetten van de antroposofie. In haar koelkast stond steevast een flesje water uit de Ganges waar je de as van een of andere Indiër in zag drijven als je ermee schudde en waar ze nu en dan een slok van nam. Het hielp tegen alles. Pas toen Wieringa besefte dat hij anders was dan haar, begon hij haar te appreciëren, en hij is trots dat hij zeker één ding van haar heeft: de onwil om te gehoorzamen. Dit is mijn moeder is een tussendoortje, maar als het van de hand van Wieringa komt, is dat toch de moeite.