Een script dat hij niet zelf heeft geschreven, een productie van Ghost Busters-prutser Ivan Reitman én een reeks verplichte test screenings. Verkocht arthouselieveling Atom Egoyan voor de erotische thriller Chloe zijn ziel aan de mainstream? ‘Ik wist waaraan ik begon.’
Twee jaar geleden zat Atom Egoyan in zak en as. En niet omdat Adoration, zijn meditatie over communicatie in de post-9/11-wereld, op het Filmfestival van Cannes gemengd onthaald werd. De van origine Armeense, maar in Egypte en Canada opgegroeide filmmaker was wel wat gewoon: zijn vorige films, waaronder Exotica, The Sweet Hereafter en Felicia’s Journey, werden evenmin unaniem positief ontvangen, maar vulden wel arthousezalen over de hele wereld.
Het probleem was dat de internationale verkoop van zijn nieuwe prent stevig tegenviel. ‘Vroeger vond ik altijd wel een distributeur die mijn films in zijn land met hand en tand wilde verdedigen’, zucht Egoyan. ‘Die tijd blijkt echter voorgoed voorbij. Met de opkomst van de dvd, het down-loaden, digitale projecties en het vernieuwde 3D-procedé zijn er geen zekerheden meer. Je hebt eigenlijk nog maar twee opties: ofwel ga je voor een echte lowbudgetfilm, ofwel ga je in zee met de grote jongens.’
Egoyan ging voor de tweede optie. Hij liet zijn oog vallen op Chloe, een remake van Anne Fontaines Nathalie over een vrouw die haar man verdenkt van overspel en een beroep doet op een prostituee om haar vermoedens te controleren. Dat Ivan Reitman, regisseur van flutkomedies als Ghost Busters, Kindergarten Cop en My Super Ex-Girlfriend, het project zou produceren, schrikte hem niet af: ‘We zijn mannen met een visie. We moesten gewoon zorgen dat we op dezelfde golflengte zaten voor we begonnen te filmen.’
Heb je daar niet te veel toegevingen voor moeten doen?
Egoyan: Als er iemand water bij de wijn deed, was het Ivan. Oorspronkelijk speelde de film zich in San Francisco af. Ik wilde echter koste wat het kost de setting naar Toronto verplaatsen. In de ene stad voel ik me een toerist, in de andere ken ik elk straatje. Dat maakt een wereld van verschil.
Hoe heb je een Hollywoodplayer als Reitman overtuigd om met jou in zee te gaan?
Egoyan: Blijkbaar was hij een grote fan van Exotica. Over de rest van mijn oeuvre was hij niet zo positief. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, somde hij de minpunten van mijn films op. Dat was geen leuke ervaring, maar het deed me inzien dat Chloe hem na aan het hart lag. Anders ben je niet zo brutaal tegen iemand met wie je wil samenwerken.
Wat sprak je zo aan in ‘Chloe’?
Egoyan: Ik flirt al lange tijd met de mainstream. Na Exotica had ik bijna een project voor Warner Bros. gedaan. Dat sprong echter te elfder ure af. Nadien zijn de grote studio’s me scenario’s blijven sturen. Het merendeel daarvan is echter totale troep. Chloe was het eerste script in jaren dat me kon bekoren.
De film is dan wel een remake, hij bevat heel wat nieuwe elementen.
Egoyan: Een remake is misschien niet het juiste woord. Een heruitvinding of een herwerking lijken me toepasselijker termen. Nathalie was een stuk ambiguer. Je wist nooit echt wat de vrouwelijke personages van elkaar wilden. In onze film is hun relatie kristalhelder. Bovendien voegden we een thrillerelement toe waarvan in Nathalie geen sprake is.
Die suspensedimensie roept herinneringen op aan ‘Basic Instinct’. Was de B-parel van Paul Verhoeven een extra reden om San Franciso te verlaten?
Egoyan: Jezus, daar had ik zelfs nog niet aan gedacht! Ik wilde uit San Francisco wegblijven omdat die stad voor mij synoniem staat met Vertigo. Op mijn zoektocht naar mogelijke locaties deed werkelijk elke straat me er aan Hitchcocks klassieker denken.
De link met erotische thrillers à la ‘Basic Instinct’ en ‘Fatal Attraction’ kun je toch niet ontkennen?
Egoyan: Ik begrijp de vergelijking, maar er is een groot verschil tussen Chloe en dat soort films. Op het moment dat Glenn Close in Fatal Attraction in beeld verschijnt, is er geen twijfel mogelijk: ze is een duivelin en ze zal sterven als een duivelin. Mijn houding tegenover Chloe is stukken vredelievender. Ik ben zelfs enorm bezorgd over haar. Ik geloof dat films fungeren als spiegels van hun tijd. En ik moet zeggen dat ik denk dat de wereld er nu beter aan toe is dan in het begin van de jaren 90. (Lacht)
Julianne Moore zei onlangs dat ze totaal geen begrip heeft voor de daden van haar personage. Begrijp jij haar wel?
Egoyan: Haar personage lijdt duidelijk aan een of andere neurose. Een mentaal stabiele vrouw zou nooit op het idee komen om de trouw van haar echtgenoot te testen door een prostituee op hem af te sturen. Tegelijkertijd denk ik dat ze van zichzelf schrikt. Ze had nooit verwacht dat ze zo geïntrigeerd zou zijn door de gedetailleerde rapporten die Chloe uitbrengt. Eigenlijk zouden de verhalen over haar man haar moeten choqueren, maar ze winden haar vooral op. Ze doen haar dingen voelen die ze al lang niet meer gevoeld heeft.
Je was contractueel verplicht om de film te ’test screenen’. Dat wil zeggen dat Jan met de pet kon bepalen hoe het eindresultaat er zou uitzien.
Egoyan: Maak je geen zorgen. Ik wist waaraan ik begon. (Lacht) Voor een bepaald soort films zijn ’test screenings’ onontbeerlijk. Er moet toch een reden geweest zijn waarom legendarische filmfiguren als Laurel & Hardy en Frank Capra erbij zwoeren? Bovendien gaat het om een uiterst uitgekiend proces. Er bestaan gespecialiseerde firma’s die gedetailleerde vragenlijsten opstellen en precies weten welke bioscoopbezoekers ze moeten uitnodigen. Eigenlijk is er niet zoveel verschil met regisseurs als Wim Wenders die hun film aanpassen nadat ze hem op het Filmfestival van Cannes vertoond hebben.
Ben je zelf tevreden over het eind-resultaat?
Egoyan: De film heeft een twist die ervoor zorgt dat ik bepaalde facetten van de personages niet kon laten zien. Daardoor verliezen die iet of wat aan diepgang. Daar me het hoofd over blijven breken zou echter compleet idioot zijn. Ik wist waaraan ik begon toen ik het project aanvaardde. Tegelijkertijd durf ik te beweren dat het een echte Atom Egoyanprent is. Ik werk steeds samen met dezelfde crew: mensen als director of photography Paul Sarossy, componist Mychael Danna en monteuse Susan Shipton dragen bij tot de sensibiliteit waarvoor mijn films gekend zijn.
Je aloude fascinatie voor technologie zit ook weer in de film.
Egoyan: Dat klopt. Bepaalde obsessies kan ik helaas niet onderdrukken. (Lacht) Ondanks mijn vrees dat ik mezelf begon te parodiëren, voegde ik enkele chatscènes toe. In het originele script ging het om saaie telefoon-gesprekken. Als je dan toch een film maakt over mensen die elkaar de hele tijd observeren, kun je de lijn beter ineens doortrekken.
Waar komt die obsessie eigenlijk vandaan?
Egoyan: Ik was nog een peuter toen ik met mijn ouders van Egypte naar Canada verhuisde. Wanneer mijn vader me jaren later home movies van ons verblijf in Caïro liet zien, was ik compleet de kluts kwijt. Ik herinnerde me niets meer van die periode en toch bestonden er beelden van. Sindsdien volg ik de evolutie van allerlei technologieën op de voet.
Tot slot: wat deed je de deugdzame ‘Mamma Mia!’-dochter Amanda Seyfried casten in de pikante titelrol?
Egoyan: Toen ik Amanda voor het eerst ontmoette, was ze nog een nobody. Ze had een bijrol gespeeld in een of andere soap, maar daar hield het op. Ik viel echter onmiddellijk voor haar mysterieuze charme. Enkele maanden nadat ik haar castte, speelde ze mee in Mamma Mia! en was het hek van de dam. ‘Jij bent de laatste regisseur die met me wilde samenwerken voor wat ik kan en niet voor wie ik ben’, zei ze me onlangs. Spijtig genoeg klopt dat.
Chloe Vanaf 10/3 de bioscoop. Zie bespreking pagina 31.
Door Steven Tuffin
‘Films fungeren als spiegels van hun tijd. En volgens mij is de wereld er nu beter aan toe dan in het begin van de jaren 90.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier