Al zes jaar hangt Bullion rond in de periferie van elektronica en indiepop, en nu pas heeft de Britse producer een eerste volwaardige langspeler klaar. Het was het wachten waard.
Hoe zou het tegenwoordig nog met de underdog, het buitenbeentje in het Ver-enigd Koninkrijk zijn? Daar waar de eerste minister in het parlement, onder luid applaus van zijn conservatieve achterban, de leider van de oppositie toebijt dat hij ‘beter eens zijn das zou rechtknopen, en zich een deftig pak mag aanschaffen’. Bullebakken doen het overal goed in de peilingen, dezer dagen. Geen goed nieuws voor producer Nathan Jenkins alias Bullion. Haantjesgedrag is niet besteed aan deze jongen, die ooit zijn officieuze debuut maakte met een mash-up van J Dilla en The Beach Boys. Intussen ruilde hij de sampler in voor echte instrumenten, en na een verzameling ep’s is Loop the Loop Jenkins’ eerste voldragen langspeler. De titel is een oud-Engelse uitdrukking voor soixante-neuf – het standje, niet het getal – maar tegelijk cockney slang voor soep. En verder: een looping. Ergens tussen die drie speelt de plaat zich af. Begin er niet aan als kaarsrechte stropdassen uw ding zijn.
Vier jaar geleden nam Jenkins voor de ep Love Me Oh Please Love Me een cover van Robert Wyatts The Age of Self op, en die zat hem als gegoten. Net als Wyatt na zijn afscheid bij het prog-ensemble Soft Machine vindt Bullion moeiteloos het midden tussen droef en geestig. Zijn songs zijn melancholisch maar speels, banaal maar spannend. Kinderlijk maar nooit kinderachtig, en vooral moeilijk om een vinger op te leggen. Zo zijn Never Is the Change en de titelsong twee naïeve discodeuntjes, is FoYoC afropop voor bleke watjes en herinnert de manier waarop percussie over een synthesizer kaatst in Peep Hole (‘people’ dus) aan de eightiesfratsen van Yellow Magic Orchestra. In My Lar zit én een trieste viool, én een op Hawaïaanse wijze huilende gitaar, én Beach Boys-achtige harmonieën. Speed is funk, maar verre van funky.
En zo ontspint Loop the Loop zich als een soort album dat Hot Chip misschien had kunnen maken toen ze nog zelfverklaarde geeks waren en nog geen zicht hadden op promotie naar de festivalklasse. Haal er één song uit en je knoopt er heel moeilijk een touw aan vast. Blijf zitten voor de hele rit en alles valt op zijn plaats. Een beetje zoals een roetsjbaan: de aanloop lijkt griezelig, maar eenmaal je overkop buitelt, is het plezant. Loop the loop, dus.
BULLION ****
Loop the Loop
synthpop
Deek Recordings
DOWNLOAD
My Lar
Never Is the Change
Loop the Loop
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
