DISCLOSURE

DISCLOSURE. 'Mensen, en vooral de dames, worden dubstep stilaan beu.'

Ze hebben de leukste dansplaat van dit voorjaar gemaakt, en komen op Rock Werchter demonsteren hoe ze de meisjes opnieuw naar de dansvloer willen lokken: de broertjes Guy (22) en Howard (19) Lawrence van Disclosure.

ROCK WERCHTER, KLUB C, 6/7, 15.15 UUR

U kent hen van op house en UK garage geënte singles als White Noise (met AlunaGeorge), Latch (met Sam Smith) of You and Me (met Eliza Doolittle). Afzakken naar Werchter doen ze echter zonder gastzangers. ‘We waken erover dat we zelf de focus van Disclosure blijven’, aldus Howard. Geen nood, de jongste Lawrence kan zelf een aardig mondje zingen, en beide broers zijn onderlegd in verschillende instrumenten.

GUY LAWRENCE: We komen uit een muzikale familie. Ik speel al drums sinds mijn derde, en als tiener gaf ik zelf al les aan volwassenen. Ook op gitaar en piano kon ik al vrij snel uit de voeten. Onze ouders bestookten ons intussen met goede muziek uit hun platencollectie. Muziek is ons met de paplepel ingegeven.

Wat zat er zoal in de platencollectie?

GUY: Progrock, funk, goede pop… alles behalve dance music eigenlijk.

De jongens van Mount Kimbie hadden het hier enkele weken geleden ook al over progrock.

GUY: Tja, het is erg technische, clevere muziek, hé. It’s musicians’ music. Geloof me, als kind leren drummen op progrock is geen kattenpis. (lacht)

HOWARD LAWRENCE: Ik had het als bassist meer voor de funkalbums van mijn pa, daar kon je de beste akkoorden en solo’s scoren. Later kwam daar soul en pop bij, terwijl Guy ook door een intense hiphopperiode is gegaan.

Een gedegen muzikale opvoeding dus. En toen zijn jullie beginnen te clubben en liep het fout?

GUY:(lacht) Zoiets. Vier, vijf jaar geleden deed ik mijn muzikale opleiding aan de unief en daar ontdekte ik dubstep, en ik was best onder de indruk van die gigantische bassen. Leuk, maar niets om zelf uit te proberen, want dubstep was niet ‘muzikaal’ genoeg, vonden we toen. Het was pas toen ik artiesten als Joy Orbison en Floating Points hoorde dat ik écht mee was. Hun tracks hadden dezelfde groove als dubstep, maar met meer gevoel voor melodie. Ook de eerste releases van James Blake zaten technisch heel straf in elkaar, met maffe timings en complexe ritmes. Na een jaartje experimenteren met die dubstepgeluiden zijn we ons beginnen af te vragen waar die mannen hun invloeden vandaan kwamen. Zo kwamen we bij vroege house en UK garage terecht, een wereld waar we helemaal in gedoken zijn.

HOWARD: In vergelijking met funk is dance heel eenvoudig, zonder ingewikkelde maat- en toonaardverschillen. Maar simpel kan ook moeilijk zijn. Met minder meer bereiken, daar draait het om in pop en dance.

GUY: Want laat er geen twijfel over bestaan, we maken pop. Er staan ook enkele clubgerichte bangers met samples op ons album Settle, maar hoofdzakelijk zijn het door house en garage beïnvloede popsongs. Met de klemtoon op ‘songs’.

Songs met knappe gastvocalen, vooral: Sam Smith, Jessie Ware, AlunaGeorge… Zijn dat vrienden, of hebben jullie een goed oor voor geschikte stemmen?

GUY: Een goed oor, en een goed management. (lacht) Zij hebben ons bij Sam geïntroduceerd, en het klikte meteen. Latch, de song waarop hij meezingt, klonk eerst helemaal anders, met veel samples. Maar toen we er Sams zanglijnen aan toevoegden, klonk het resultaat zó straf dat we alle samples er meteen weer hebben uitgekieperd.

HOWARD: Met AlunaGeorge hadden we al enkele shows gespeeld, en we waren benieuwd wat een samenwerking met zangeres Aluna Francis zou teweegbrengen.

Het resultaat is jullie grootste hit tot nu toe, White Noise, wat zoveel betekent als irritant achtergrondgeluid. Bij welk geluid gaan jullie tenen krullen?

HOWARD: Wat ik werkelijk niet kan verdragen, zijn die typische, opgejaagde synthesizerklanken die David Guetta en consorten continu gebruiken. (imiteert trance-achtige synths) Hoe noem je dat eigenlijk? Big room house, of zoiets? Krijg ik de kriebels van.

Jullie worden binnengehaald als het Britse antwoord op Amerikaanse EDM, electronic dance music. Terecht?

HOWARD: Weet je wat het is: mensen worden dubstep stilaan beu, en vooral de dames hebben opnieuw nood aan lichtere, minder agressieve tunes. Met muziek als de onze is het een win-winsituatie: de meisjes zijn blij dat ze opnieuw kunnen dansen in de clubs, en de jongens zijn blij dat er opnieuw meisjes op de dansvloer staan.

GUY: Zelfs Skream, toch een van de founding fathers van dubstep, draait tegenwoordig enkel nog disco en house tijdens zijn dj-sets. Tot grote ergernis van zijn bierdrinkende, pullovers-met-kap dragende fans. (lacht)

Laatste vraagje: wie zijn jullie favoriete, musicerende broers in de popmuziek?

HOWARD: The Isley Brothers, waren dat echte broers?

GUY: Brian, Dennis en Carl Wilson van The Beach Boys. Fantastische songs. Even goed, zo niet beter dan The Beatles.

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content