‘DIEPE EMOTIES? DE CLOWN UITHANGEN? GEEF MIJ EEN PODIUM’

© KOEN KEPPENS

Zijn er nog kroketten? De pretentieloze silliness van die programmatitel zegt ook veel over de gastheer ervan, acteur Jonas Van Geel, die zich dit najaar ontpopte tot een atypische presentator. En dan zit er nog een eigen fictieserie aan te komen. ‘Ik ben nog volop op zoek naar waar ik goed in ben.’

‘Hadden ze mij gevraagd voor een nieuwe quiz die dertien weken lang zou lopen, dan had ik wellicht niet ja durven te zeggen’, zegt Jonas Van Geel, nog altijd maar 29. 2013 was het jaar waarin hij verrassend doorbrak als presentator. In Lang leve… praatte hij vlot mockumentary’s over bekende gasten als Tom Waes en Bart De Pauw aan elkaar, alsof hij zijn hele leven niets anders gedaan had. En nu, tussen kerst en nieuw, presenteert hij Zijn er nog kroketten?, verwijzend naar een veelgehoorde uitspraak rond de feestdis.

JONAS VAN GEEL: Het wordt een klein, leuk quizprogramma, bedacht door productiehuis deMensen. Zes avonden lang krijg ik een fijne kans om mijn mogelijkheden als presentator verder af te tasten. Met Nathalie Meskens en Dimitri Leue als kapiteins van elk een panel blikken we terug op het voorbije jaar, in de vorm van een quiz. Maar die is vooral een kapstok om daar grappen over te vertellen.

Heb jij in Lang leve… samen met de kijker jezelf ontdekt als presentator?

VAN GEEL: Dat het werkte, gaf vooral een fijn gevoel. Met name tijdens de studiomomenten waarin het gesprek heen en weer kaatste tussen mij en de gasten. Daar had ik vooraf alleen op kunnen hopen. Ik had zo’n presentatie nog nooit gedaan, dus moest ik het wel doen om erachter te komen of ik het kon. Het moet wel gezegd dat ik doorgaans tegenover klasbakken zat die weten wat er op tv van je verwacht wordt: Bart Peeters, Bart De Pauw…

Waren die verbale pingpongspelletjes grondig voorbereid, zoals bijvoorbeeld Erik Van Looy het graag heeft?

VAN GEEL: Nee, ik pak het liever anders aan. Bij Zijn er nog kroketten? bijvoorbeeld wil ik vooraf net niet weten welke grapjes teamcaptains Nathalie en Dimitri van plan zijn te vertellen – ik weet niet of het mij zou lukken de derde keer nog even spontaan te lachen met hetzelfde grapje. En de ruimte die daardoor ontstaat, maakt presenteren voor mij net zo boeiend. Je kunt vlug op iets inpikken, of je gast proberen te verrassen… Die speelsheid maakt het net fijn. Zo kan er iets gebeuren.

Is dat een generatiekwestie? Jouw bijna-leeftijdsgenoot Thomas Vanderveken koos er bij Alleen Elvis blijft bestaan voor om zich niet aan het klassieke talkshowscript te houden.

VAN GEEL: Misschien wel, ik zie dat onderscheid ook tussen jonge en oudere acteurs. Die laatsten doen een repetitie graag een paar keer meer over. Terwijl je nu jonge theatergezelschappen hebt die vooral hun teksten samen doorlezen om uiteindelijk pas de laatste weken voor de première te gaan repeteren om te zien wat er dan tussen de spelers ontstaat. Ik vermoed dat dat ook de filosofie achter Thomas Vandervekens praatprogramma is. Als er dan eens een stilte valt of er komt een onverwacht antwoord op een vraag, dan zie je iets gebeuren op tv. En daardoor blijf je kijken, denk ik.

Je bent momenteel volop aan het opnemen voor Amateurs, een fictieserie die je hebt bedacht met Thuis-acteur Jef Hoogmartens en Steve Aernouts. Wat sprak jullie aan in het amateurtoneel als arena?

VAN GEEL: We hebben er alle drie een binding mee. Jefs vader is er regisseur geweest, die van Steve acteur en mijn vader, Jos Van Geel, heeft een gezelschap mee opgericht in Bierbeek, waar hij ook regies voor zijn rekening neemt. Alle drie kennen we dus wel wat verhalen, al zien we het amateurtoneel vooral als een plek waar mensen samenkomen: er is de passie voor het spel, maar je hebt ook de onderlinge relaties.

Jullie namen deel aan het scenarioatelier van het Vlaams Audiovisueel Fonds. Was dat nuttig?

VAN GEEL: Twee jaar lang hebben we met ons drieën zitten broeden op het verhaal, er steeds maar aan zitten schaven. Tot we op het punt kwamen dat we advies van buitenaf nodig hadden. Bij het scenarioatelier kun je een beroep doen op een coach. We kozen voor Frank Van Passel omdat we Terug naar Oosterdonk nog steeds een van de beste fictieseries ooit in Vlaanderen gemaakt vinden. Met ons vieren hebben we vervolgens het verhaal tot negen afleveringen gedestilleerd. Jef, het schrijftalent onder ons, en ik staan nu mee op de set als showrunners, met Frank als regisseur.

En hoe pak je dat aan, iemand die je bewondert op de schouders tikken omdat je het toch iets anders zou willen?

VAN GEEL: In het begin was dat niet evident, twee prutsers die mee achter de monitor zaten en een crew die dacht: ‘Wat doen Regi en Franky Bomans hier?’ (respectievelijk Van Geels en Hoogmartens’ bekendste personages, nvdr.) Maar nu verloopt dat vlot. Er zijn natuurlijk goede afspraken gemaakt: we komen niet tussen bij Franks regie, we gaan ook niet openlijk in discussie op de set. Daarbinnen staat Frank heel erg open voor onze opmerkingen en vragen. En tegelijkertijd koppelt hij regelmatig naar ons terug over wat er in het scenario staat. Jef en ik stelen de hele dag met onze ogen. We krijgen als het ware een stage vanuit een golden seat.

Een opmerkelijk personage in Amateurs is ene Stany Krets, met K.

VAN GEEL: Ja, Stany Crets speelt een uitvergroting van zichzelf. De theatervereniging van onze serie wil nog één keer meedingen naar het Landjuweel, de trofee voor het beste amateurgezelschap. En daarvoor huren ze Stany als regisseur in. Uiteraard worden voor die rol, van de professional die onder de amateurs komt, enkele scherpere kantjes van hem wat aangedikt. Ik denk dat Stany ook de enige is aan wie je zoiets kunt vragen. Hij beschikt over het zelfrelativeringsvermogen om zo’n rol met verve te spelen. Ik durf de vergelijking met Ricky Gervais in Extras te maken.

Is Stany Crets ook een leermeester voor jou?

VAN GEEL: Ja, ik heb bewondering voor het parcours dat hij en Peter Van Den Begin hebben afgelegd. Ze hebben baanbrekend theater gespeeld met de Blauwe Maandag Compagnie. Ik ben te jong om dat zelf nog te hebben gezien maar ik ken er wel de reputatie van, dat zegt genoeg. Op een bepaald moment hebben Peter en Stany dan gezegd: fuck it, we gaan iets anders doen, we gaan onze eigen speeltuin creëren op tv. En kijk eens wat een geweldig divers palmares ze inmiddels kunnen voorleggen: Raf en Ronny, Debby en Nancy, Fans, Oud België

Crets is iemand die lak heeft aan de Chinese muur tussen populaire en elitaire cultuur. Jij ook?

VAN GEEL: Ja, nadat hij en Peter mij een rol hadden gegeven in Kiekens (hun koldereske sitcom die geen genade vond in de ogen van de critici, nvdr.) heeft Stany mij gevraagd voor zijn versie van de Monty Pythonmusical Spamalot. Stany schakelde daarmee naar een hogere rock-‘n-rollversnelling alsof het niets was. Weet je, Stany is iemand die probeert, die er altijd voor gaat om iets te maken. Dat kan geweldig goed lukken, maar je kunt ook op je bek gaan. Maar hij durft, daar heb ik bewondering voor.

Je zag met Crets en Van Den Begin ook die keerzijde van de medaille. Zo fungeerde jij als aangever bij Debby & Nancy’s warme wintershow, die vorig jaar na enkele weken werd afgevoerd.

VAN GEEL: Ja, op zulke momenten merk je hoe vluchtig de media kunnen zijn. Mensen komen, mensen gaan. Daardoor besef ik dat het met mijn carrière ook zó afgelopen kan zijn. Welk gevoel bij zo’n beslissing overheerst? Hetzelfde als bij alle emotionele mensen, wat we als acteur allemaal zijn. ‘Shit, shit, shit, hoe komt het dat de mayonaise niet pakt’, met die vraag zit je dan. Maar goed, een livespektakel, met alles erop en eraan, zelfs een bigband, een Hollander die in de week hetzelfde doet (Paul de Leeuw, nvdr.) en bijgevolg maar 400.000 kijkers lokken; daarmee kan een commerciële zender de rekeningen niet betalen.

Hunker je dan als creatieveling niet naar de veilige omgeving van de openbare omroep?

VAN GEEL: Dat klinkt uiteraard aanlokkelijk, de veiligheid van de openbare omroep – én de stevige budgetten -, maar ik krijg alle kansen bij VTM. We zijn met Amateurs naar de directie gestapt en we kregen het groene licht. Ik hecht veel belang aan loyaliteit. Tegen de sterren op is opgestart op een moment dat er een nieuwe wind waaide bij VTM. Toen zijn er enkele minder voor de hand liggende keuzes gemaakt, zoals Tegen de sterren op, Clan, de komst van Paul de Leeuw… Dat was toen best een gok. Bij VTM gelooft men ook in wat ik doe, dat vertrouwen vergeet ik niet zomaar.

Al die kansen: Lang leve… , Zijn er nog kroketten?, Amateurs… Moet je de kaars niet aan beide uiteinden branden om ze ook allemaal te grijpen?

VAN GEEL: Het klinkt als een cliché, maar ik ga op mijn gevoel af. Ziet een programmavoorstel er veelbelovend uit? Zijn er goede mensen bij betrokken? Dan doe ik het. Daarom dat ik ben meegestapt in Lang leve… , bedacht door dezelfde mensen als Tegen de sterren op. Zijn er nog kroketten? wordt dan weer geregisseerd door dezelfde man die meeging op de trip met Bart De Pauw en Ben Segers (het reisprogramma met als werktitel De bende van de wesp, dat nog op antenne moet komen bij één, nvdr.). Ik heb ook geen manager die mij stuurt in mijn keuzes, enkel iemand die mijn agenda voor mij beheert omdat ik daar anders toch een potje van maak. Mensen terugbellen, mails beantwoorden… Ik heb er een hekel aan, dat is dan ook het enige wat ik uitbesteed.

Ik durf het, jouw agenda in gedachten, haast niet vragen, maar heb jij in 2013 memorabele televisie gezien?

VAN GEEL: Oei, me eens rustig voor de tv zetten, daar ben ik nauwelijks aan toegekomen. Ik durf er mij niet over uit te spreken, ik zou wellicht veel te veel mensen onterecht over het hoofd zien. Toch zou ik het wat vaker moeten doen, om bij te blijven met wat er op tv gebeurt. Ik probeer wel te kijken om te leren. Naar The Graham Norton Show bijvoorbeeld. Of dat iets voor mij zou zijn? Wie weet, als ik nog voldoende groei om een eigen, humoristische talkshow te presenteren. Maar voor hetzelfde geld komt het nooit tot zo’n voorstel.

Daar spreekt veel voorzichtigheid uit, of onzekerheid.

VAN GEEL: Ik ben nog volop op zoek naar waar ik echt goed in ben. Ik herinner mij nog dat ik een tijd nadat ik was afgestudeerd aan de acteeropleiding van Dora van der Groen mijn draai maar niet vond. Voor de twintigste keer dezelfde zin zeggen in een theaterstuk dat me niet lag, wat was daar de zin van? En toen kwam de mogelijkheid om in Tegen de sterren op te spelen. Een sketchprogramma voor de VTM, stel je voor hoe sommigen daarop reageerden. Maar uiteindelijk heeft dat wel een belangrijke start voor mij betekent.

En droom je nooit van het andere uiterste: op de planken van de Bourla diep in jezelf zoeken voor een complex theaterstuk?

VAN GEEL: Ik heb stage gelopen bij Toneelgroep Ceremonia, van wijlen Eric De Volder. Au nom du père is in première gegaan in de Bourla. Ik denk niet dat ik ooit meer geleerd heb van een voorstelling als toen met Eric. Alleen maak ik dat onderscheid niet. Als acteur zoek je een podium. De Bourla of VTM, wat maakt het uit? Ik wil vooral spelen, of het nu een diepe emotie is of de clown uithangen. Als ik na een reeks komische rollen iets serieus doe, krijg ik wel eens de vraag: gaat dat lukken? Natuurlijk, door gewoon mijn werk als acteur te doen.

Je hebt het niet begrepen op hokjesdenken?

VAN GEEL: Ik kan er mijn tijd niet insteken. Van mij mag je VTM haten, maar schrijf de mensen die ervoor werken niet zomaar af. Ik vind het leven veel te kort om overal een uitgesproken mening over te hebben. Waarom zijn we hier? Om te overleven en tussendoor een fijne tijd te beleven, niet? Dat lijkt me momenteel met mijn werk te lukken. Ik heb het gevoel dat ik op een fantastisch feestje zit. En ik hoop dat de tl-lampen nog niet meteen aanfloepen terwijl iemand mij komt zeggen dat het is afgelopen.

ZIJN ER NOG KROKETTEN?

Woensdag 25/12 tot maandag 30/12, 20.35, VTM.

TEGEN DE STERREN OP

Woensdag 3/1, 20.35, VTM.

DOOR HANS VAN GOETHEM – FOTO’S KOEN KEPPENS

Jonas Van Geel ‘IK WIL VOORAF NIET WETEN WELKE GRAPJES DE TEAMCAPTAINS IN ZIJN ER NOG KROKETTEN? ZULLEN VERTELLEN. IK WEET NIET OF HET MIJ ZOU LUKKEN OM BIJ DE DERDE TAKE NOG EVEN SPONTAAN TE LACHEN.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content