Dead Can Dance

Ondanks zijn soms kunstige verstrengeling van ambient, neoklassiek, Oost-Europese folk en middeleeuwse muziek viel het duo Dead Can Dance altijd makkelijk in het etherische hoekje te borstelen. Dionysus zal weinig tegenstanders bekeren: in zeven delen en twee acts (vooral niet over piekeren) bejubelt het de Griekse god van de wijn en extase, maar het feestje blijft beschaafd. Misschien had Brendan Perry zich wat minder het hoofd moeten breken over hoe hij het na twee jaar research allemaal aan elkaar moest lijmen, die antieke Midden-Oosterse instrumenten, Zuid-Amerikaanse vogelgeluiden of – hier valt echt iets bij te leren – veldopnames van Nieuw-Zeelandse bijenkorven en Zwitserse schaapherders. Clever en vaak nobel, al blijft zangeres Lisa Gerrard dit keer wat op de achtergrond.