Wat is het ergste wat Vlaamse filmers ooit hebben gezien (Hun eigen werk niet meegerekend)? door Jo Smets

Jan Verheyen Ichi The Killer Takashi Miike

Ook al kan ik nog steeds heel erg opgaan in een film, ik blijf me op een of andere manier toch bewust van het feit dat ik naar fictie zit te kijken. Horrorfilms raken me daarom al lang niet meer en zelfs een film als Irréversible passeert vrij gemakkelijk omdat de ‘gimmick,’ ook al is het dan een intellectuele, wel duidelijk is. Ik ben dus ondertussen behoorlijk blasé wat betreft filmgeweld, maar ik moest toch even wegkijken bij de scène in Ichi The Killer van Takashi Miike waarin een vrouw minutenlang in elkaar wordt geslagen tot ze bloedt uit zowat alle lichaamsopeningen. Meer dan in de andere films van Miike is het geweld hier extreem realistisch – het dúúrt ook ongemakkelijk lang. Zo onverbloemd en rauw heeft het bijna iets casuals. Daardoor wijkt het spectaculair af van de conventies van filmgeweld en maakt het je als toeschouwer onzeker. Tarantino schuwt weliswaar ook geen geweld tegen of met vrouwen (in True Romance wordt Patricia Arquette in elkaar geslagen en bij Kill BillVol.1 is het helemaal van dattum), maar daar is het dan toch weer zo gedecoupeerd, zo opgetut dat het duidelijk cool wil zijn eerder dan echt te willen shockeren.

Tom Barman Rosemary’s Baby Roman Polanski

De scène in Rosemary’s Baby waarin Mia Farrow bij de dokter door heeft dat ze in een afschuwelijk complot zit en uit John Cassavetes’ blik en gedrag het verraad leest, vind ik de ultieme paranoiascène. Bedrog, onbegrip en waanzin allemaal weerspiegeld in de frêle blik van een naiëf flower power-kind. Haar machteloosheid, de dubbelzinnigheid van Cassavetes’ gedrag, de kruidenshakes! Brrrrr…

Willem Wallyn Happiness Todd Solondz

In de film is er een jongetje wiens vader pedofiel is. De vader en zijn zoon onderhouden psychiatrische sessies, want de vader is psychiater. Op een bepaald moment komt het jongetje te weten dat zijn vader pedofiel is en hoewel hij doodsangsten uitstaat, stelt hij toch tijdens een volgende sessie de onvermijdelijke vraag aan zijn vader: ‘ Do you want to fuck me?‘ Die scène vond ik verschrikkelijk.

Felix van Groeningen Irréversible Gaspard Noë

Ik was verschrikkelijk gedegouteerd door twee scènes: de verkrachting van Monica Bellucci en de openingsscène waarin een man met een brandblusapparaat de kop wordt ingeslagen. Normaal heb ik geen problemen met geweld in de film – de scène waarin een jongetje wordt neergeschoten in Citade de Deus kan ik probleemloos aanzien – maar hier vond ik het geweld zo dom, onnozel en gratuit, dat ik eigenlijk geen zin meer had om verder te kijken. Ik heb het toch gedaan.

Alex Stockman Los Olvidados Luis Buñuel

Ooit zag ik als kind, in de huiskamer van Miel Cools waarempel, een 16mm-projectie van Buñuels Los Olvidados. Een gezellige zondagmiddagvertoning, dacht ik, maar de gloeiende zwartwitbeelden van geweld onder straatkinderen in de sloppenwijken van Mexico-City kwamen keihard aan. Ik herinner me vooral hoe een gehandicapte man, die alleen maar een romp had en zich voortbewoog in een houten karretje, door kinderen werd gestenigd. Ik denk niet dat ik in de cinema ooit iets wreders heb gezien. Tenzij misschien de ‘Mangia!’-scène uit het onuitzitbare Salo van Pasolini: mensen die gedwongen werden stront met scheermesjes te eten. Ik hoop dat het chocolade was!

Door Jo Smets