De verdwenene

Eerste zin Achteraf bleek zijn voorgevoel over de jongen te kloppen.

Simon woont al een kwarteeuw in Canada. Hij is een man van weinig woorden die voor de kost boorpijpen slijpt en een leven onder de radar leidt. Tot zijn zus Hanne hem vraagt een tijdje op haar onbeheersbare zoon Daan te passen. Even weg uit Nederland, waar hij aan de drugs zit en de volstrekt verkeerde kant dreigt op te gaan, zal hem goed doen. Dus vangt Simon de jongen op, zij het niet van harte, omdat met Daan zijn familiegeschiedenis meekomt, en dus ook Simons jarenlange vete met zijn tweelingbroer Ruud, die jingles maakt voor Duitse reclames, wat Simon een wufte bezigheid vindt. Nee, als het van hem afhing was hij ‘die jongen’, zoals hij zijn neef steevast noemt, liever kwijt. Tot Daan echt verdwijnt natuurlijk, en Simons Nederlandse familie nog zwaarder in zijn nek begint te ademen.

De verdwenene, nog maar de tweede roman van Lot Vekemans, een van Nederlands meest succesvolle toneelauteurs, zou je een alternatieve verdwijningsroman kunnen noemen. Centraal staat immers niet de verdwenen Daan, maar wel de achterblijvende Simon. Hoe Daan uiteindelijk weer boven water komt, lijkt de minste van Vekemans’ zorgen. Wat haar interesseert is hoe families werken, hoe ver familiebanden opgerekt kunnen worden voor ze knappen en hoeveel ze uiteindelijk waard zijn. Je broers en zussen raak je nooit kwijt, realiseer je je tijdens het lezen van De verdwenene, hoe graag je dat ook zou willen. Meer zelfs: soms zit je verwikkeld in een eindeloze cyclus, die generatie na generatie herhaald wordt. De vete tussen Simon en Ruud is immers geen alleenstaand geval, zoals Hanne opmerkt. Hun vader kon ook niet overweg met zijn broer, en haar zoon Daan lijkt dat patroon te zullen herhalen.

Vekemans beschrijft het allemaal in een zelfverzekerde en nuchtere taal. Geen zinnetjes van vijf woorden zoals die al te vaak in Nederlandse boeken worden gehanteerd, en ook geen frasen van een halve pagina, maar wel to-the-point-beschrijvingen van landschappen en mensen, en dialogen die zo uit het leven weggelopen lijken. Ze gaat naar de essentie zonder die tot een stel botten uit te kleden en weet daarbij bijzonder overtuigend de Canadese setting te vatten. En de stilte natuurlijk, die wapitiherten het bos en schuchtere zielen de tent uitlokt.