De tussenstand
Onder zijn voornaam heeft Jaouad Alloul net de lp Messias uitgebracht. Maar hij is actief op vele fronten tegelijk, deze multidisciplinaire kunstenaar, ondernemer, lgbtq+-activist én gediplomeerd patissier.
Jaouad Alloul:(lacht) Dat laatste is toch wel een verdienste. Banketbakker is geen evidente studie. Wat ik op dit moment aan het doen ben? Een mail aan het beantwoorden. Ik heb drie jaar lang op scholen over gender, religie en seksualiteit gesproken. Zo heb ik een dynamiek ontwikkeld waardoor je met jongeren veel makkelijker over die moeilijke thema’s kunt spreken. Als een vijftienjarige met bakken zelfzekerheid zegt dat homoseksualiteit niet natuurlijk is, vraag ik waarom hij of zij dat denkt. Zo laat je hen zelf tot een inzicht komen. Enkele Mechelse leerkrachten hadden mij om tips daaromtrent gevraagd.
Ons heb je ook het een en ander aan te raden.
Alloul: Ja, onlangs heb ik online de dansvoorstelling Memento mori van Sidi Larbi Cherkaoui gezien, met muziek van Woodkid. Als je zo’n performances live meemaakt, zit je mee in de ademhaling van de dansers. Maar deze mooie captatie leek ook wel een film waarin je werd meegezogen. ‘Memento mori’ betekent: gedenk dat je zult sterven. Het ging over de gejaagdheid en repetitiviteit in onze samenleving. Als we nu terugkijken naar de eerste lockdown vorig jaar, zullen veel mensen allicht zeggen: het was toch ook wel fijn, die rust en stilte. Plots waren er geen deadlines meer. Dat woord alleen al, ‘deadline’… Je wordt er niet bepaald gelukkig van.
Tegen wie zeg je het.
Alloul: (lacht) Ik heb ook nog enkele goeie docu’s gezien. Zoals La Chana, waarin flamencodanseres Antonia Santiago Amador terugblikt op haar hoogdagen. Ze was in de jaren zestig en zeventig een icoon, zeg maar de Beyoncé van de flamenco. Ze danste met zo’n inleving en bewustzijn dat het publiek niet anders kon dan collectief door haar ritme te worden gegrepen. Zelfs nu zie je nog altijd hoeveel passie er ooit in haar heeft gehuisd. Prachtige documentaire. Iets totaal anders, wat ik iedereen aanraad, is Welcome to Chechnya. In Tsjetsjenië organiseren ze homoklopjachten, en je ziet hier op gsm-beelden hoe mensen worden aangevallen. Als je dan geen bondgenoot wordt van lgbtq+, denk ik dat je toch redelijk sadistisch in het leven staat.
In je podcast De ochtenddienst komt elke zondag een gast jou vertellen hoe muziek zijn of haar leven heeft veredeld.
Alloul: Klopt. Maar de nieuwste prachtsong die ik heb ontdekt, heeft mijn vriend mij aangeraden: Your Hero Is Not Dead van Westerman, een Londense singer-songwriter die zegt te mikken op het plekje tussen verdriet en geluk. Ik kan ernaar blijven luisteren. Heel mooie teksten ook. Ik schrijf zelf ook in het Engels, en daarom ben ik de laatste drie jaar veel meer Engelstalige boeken gaan lezen. Ik vond You Exist Too Much van Zaina Arafat heel goed, over een jonge Palestijnse die naar de VS is gevlucht en daar een lesbische relatie begint. Een laagdrempelig boek over iemand die probeert te zijn wie ze is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier