De tussenstand

De steppewolf

Patricia Vanneste, ooit bij Balthazar, hield onlangs Coral Dusk boven de doopvont, haar eerste plaat onder het pseudoniem Sohnarr.

Patricia Vanneste: De reden voor dat pseudoniem is simpel: de hele uitwerking van de plaat – vanaf mijn reis naar Zweden en Noorwegen, waar ik de muziek heb gecomponeerd en opgenomen – gaat over verlies van identiteit en zelfbewustzijn. Waardoor het heel vreemd is om je nadien intensief te moeten bezighouden met de organisatorische kant: contracten, clips, de website… Er valt een grote last van mijn schouders nu de plaat eindelijk uit is.

Tijdens die anderhalve maand in het Hoge Noorden wilde je verdwijnen in de natuur. Had je, behalve twee violen, je laptop, een microfoon en een digitaal klavier, ook boeken mee?

Vanneste: Een van mijn beste vrienden had mij ooit Hermann Hesses De steppewolf aangeraden, zijn lievelingsboek. Dat heb ik op reis gelezen en ik was er helemaal ondersteboven van. Die vriend is kort na mijn terugkeer gestorven in een ongeluk, dus ik heb het er met hem nooit uitgebreid over kunnen hebben. Maar ik besefte wel dat ik, door dat boek te lezen, dichter bij hem was gekomen. Dat is de kracht van boeken schenken: het zegt veel over wie je zelf bent, maar ook over hoe je de persoon ziet aan wie je iets cadeau doet. De steppewolf zelf nodigt uit tot zelfreflectie – precies datgene waarmee ik volop bezig was. Het boek gaat over de dualiteit in elk van ons, tussen ratio en intuïtie. Het is een van mijn favoriete boeken geworden. Nachttrein naar Lissabon van Pascal Mercier leunt daarbij aan: een combinatie van filosofie en een romanstijl, over hoe moeilijk het is om tot zelfkennis te komen en het belang van genuanceerd taalgebruik. Zo’n dingen lees ik in een wip uit. Taal heeft natuurlijk haar beperkingen. Dat is een van de redenen waarom ik die muziek heb gemaakt: om te vatten wat voor mij niet met woorden omschreven kon worden. Toch heb ik de indruk dat de plaat herkenbaar genoeg is om bij mensen te resoneren.

Nachttrein naar Lissabon
Nachttrein naar Lissabon

Vlak voor de lockdown heb je met de groep Driftwood ook al een plaat uitgebracht: Only Fighters Left Behind.

Vanneste: Die zal ik sneller opzetten dan die van Sohnarr. Omdat Sohnarr mij meteen terugbrengt naar een plek die heel ver ligt van waarmee ik dagelijks bezig ben. Only Fighters Left Behind is gemaakt met drie mensen – naast mezelf nog mijn partner Sam De Bock en Sam Pieter Janssens – en is meer ‘hier en nu’. Verder ontdek ik veel klassieke muziek via YouTube, in functie van mijn werk als programmator bij Wilde Westen in Kortrijk. En buiten de werkuren geniet ik graag van stilte. (lacht) Ik was wel graag gaan kijken naar Anne Teresa De Keersmaekers bewerking van Mozarts opera Così fan tutti. Omdat het gaat over – ik citeer – ‘het onvervuld verlangen naar harmonie en het samenkomen met een ander’. Zelf geloof ik dat je ook in diepe eenzaamheid eenheid kunt vinden. Al heb ik persoonlijk ervaren dat je dan eerst door lagen van angst en verdriet heen moet. Maar de natuur helpt je erbij te geloven dat je deel uitmaakt van een groter geheel.

Così fan tutti
Così fan tutti
Patricia Vanneste
Patricia Vanneste© JAN OPDEKAMP

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content