Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Deze week een Tussenstand special edition, u gepresenteerd door chansonnier, songdichter, kleinkunstenaar, rock-‘n-roller en singer-songwriter Dirk Dhaenens, alias Derek van The Dirt.
Van Derek & The Dirt is zopas het mooi vuile All Today’s Words naar boven geborreld, de eerste plaat van de Gentse rockers en powerballadeers in vijfentwintig jaar. Liever dan ons zijn Tussenstand telefonisch over te maken, kroop Dhaenens in zijn pen. Take it away, DD!
‘Tegenwoordig ben ik de gedichten van Charles Bukowski aan het herlezen. Dat zijn toch wel zo’n dertig bundels, en vooral de laatste tien vind ik ongelooflijk sterk. Ik ben liedjes aan het schrijven met fragmenten uit die gedichten, voor een toekomstig project: op 9 maart 2019 zal Bukowski vijfentwintig jaar dood zijn. Op die sterfdatum kocht ik in New York mijn trouwringen – ik las hem toen al. Naar die dag refereer ik ook in het lied We Still Feel op de nieuwe plaat.
‘Ik ben een grote fan van A.L. Snijders, Nederlands schrijver van zkv’s, zeer korte verhalen. Een discipline die mij na aan het hart ligt, vanwege de verwantschap met songteksten schrijven. Snijders heeft een op het eerste gevoel sobere stijl en een grote liefde voor taal. Bij hem kunnen humor, ironie en een scheut nihilsme op briljante wijze in dezelfde zin terecht. Ik hoorde in de auto een interview met hem op Klara – ik was net aangekomen en geparkeerd met zicht op zee. De rust die hij etaleerde in zijn gesprek met Pat Donnez maakte mij ook rustig. De zee, een zonnige dag, alleen in de auto met A.L. Snijders. Prachtig en onvergetelijk, zoiets simpels als een man die praat over zijn werk – hoewel hij dat eigenlijk niet graag doet, maar het toch mooi verwoordt.
‘Dan muziek. Ik kan me heel lang vastbijten in een artiest, soms maanden aan een stuk naar één plaat luisteren. Het overkwam me in de herfst met J.J. Cale. Ik had enkele platen van hem die ik al grijs draaide in de jaren tachtig, maar ik kocht eens een best of voor in de auto en daar plak ik nu al aan sinds september. Het was van Time Out of Mind van Bob Dylan geleden dat ik zo lang, bijna zonder iets anders ertussen te draaien, naar dezelfde cd heb geluisterd. Ondertussen ben ik alles van hem gaan kopen en word ik me stilaan bewust van het genie van J.J. Cale, vooral als schilder van soundscapes in de rootsmuziek.
‘Ook mooi: Courtney Barnett & Kurt Vile. De spontaniteit die daarvan afdruipt, is zo ontwapenend. En zij is nog een vree schoon madam ook. Zo echt en puur, die verhalende liedjes aan de keukentafel en in de tuinstoel geschreven.
‘Ik ben ook naar de expo van Gerhard Richter in het SMAK gaan kijken. Indrukwekkend op een bepaalde manier, maar het pakte mij niet echt bij mijn nekvel. Michaël Borremans zegt over Richter dat hij de grootste nog levende kunstenaar is, maar Borremans pakt mij veel meer. Ik kwam enkele jaren geleden eens bij hem thuis – onze dochters waren toen bevriend. Of hij nu in kleine formaten werkt of monumentaal, he’s got a magic touch.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
