Limburger Mohamed Eddahbi Agounad (bijna 23) beleeft naar eigen zeggen ‘a young man’s dream’. Als Dikke trad deze ‘Biggie van de wijk’ onlangs toe tot de stal van hiphoplabel Top Notch, met single Tabaka als eerste gevolg.
Het lijkt alsof je net komt piepen, maar je hebt de voorbije twee jaar zelf al een resem singles uitgebracht.
Dikke: Als kind schreef ik graag teksten. En op mijn discman luisterde ik naar de cd’s die mijn broer uit Amerika had meegebracht: Biggie Smalls, 50 Cent. Zo ben ik erin gerold. Ik heb mijn eerste liedje opgenomen toen ik twaalf was. Met een computer, oortjes, microfoon, een simpel programmaatje en hup, YouTube op. Daarna evolueert dat. Ik heb een zeg maar radicale tijd gehad waarin ik gewoon rapte wat in me opkwam. Daarna heb ik even gedacht dat er met commerciële muziek geld te verdienen was. Nu vind ik dat het daar allemaal niet om draait. In liedjes vertel ik welke lessen ik heb getrokken uit bepaalde situaties, zodat wie luistert hopelijk niet dezelfde fouten maakt als ik. Als kleine jongen ging ik veel met oudere jongens om die drugs dealden of rookten. Je bent jong en experimenteert, dat is oké. Maar zorg dat je op tijd beslist de volgende stap in je leven te zetten.
Je maakt muziek en studeert. Is er nog tijd voor culturele uitspattingen?
Dikke: Weinig. Maar ik lees af en toe wel over waargebeurde misdaad. Ik hou sowieso van een kijk op het echte leven. Ik moet het gevoel hebben dat dingen ook om me heen kunnen gebeuren. Zo ben ik fan van Mocromaffia, een boek van Wouter Laumans over de Nederlandse onderwereld. Vooral in Amsterdam loopt het de laatste jaren uit de hand tussen criminelen die elkaar aan het uitmoorden zijn. Er is ook een boek over de onderwereld in België, Borgerokkomaffia, maar dat moet ik nog lezen.
Is er helemaal geen fictie die je kan boeien?
Dikke: Toch wel: die serie Black Mirror. Daarin wordt een aantal min of meer wetenschappelijke zaken geschetst die ooit toegepast zouden kúnnen worden. Zo is er een aflevering waarin mensen een soort chip in hun hoofd hebben en een joystick in hun duim, waardoor ze alles wat ze ooit hebben gezien kunnen terugspoelen, op hun tv of op hun netvlies.
Welke rappers sla je tegenwoordig hoog aan?
Dikke: Naar Lijpe, een Nederlander, luister ik al sinds mijn zestiende of zo. Hij is een van de weinigen wier muziek mij echt kan raken en meenemen in een soort rare dimensie waar verder niemand is en waar ik gewoon heel diep kan nadenken. In Engeland is er ook zo iemand, Nines. Hij heeft twee maanden geleden een nieuwe plaat uitgebracht, Crabs in a Bucket. Ook heel volwassen, een rustige vibe. Daar hou ik van. Kalm en serieus.
Zoals jij.
Dikke: Ik kan me nochtans wel heel snel opjagen in dingen en loop soms met veel stress en een lang gezicht rond. Maar ik probeer dat nooit in agressie of zo om te zetten. Een mens heeft een stem en mond gekregen om mee te praten, niet?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
