Omdat die dingen zo gaan: schrijfster en podcastmaakster Abbie Boutkabout werd enkele weken geleden in deze rubriek genoemd, nu is de eer van het noemen aan haar.
Het was Arenberg-programmator Jana Tricot die hier mooie woorden overhad voor je podcast This Is What I Read – gesprekken over boeken.
Abbie Boutkabout: Aangezien ik het fijner vind om die gesprekken in dezelfde ruimte als mijn gasten te voeren, ligt de podcast momenteel stil. Het is een eigen initiatief dat weliswaar veel raakvlakken heeft met mijn dagelijkse job als redactiecoördinator voor het interculturele platform Kif Kif. Ik werk al mijn hele leven omtrent de thematiek van racisme, identiteit en ontworteling.
Hoe lang de lockdown nu ook al duurt, je mag je fijne culturele herinneringen nog altijd plukken uit de tijd dat we met z’n allen buiten mochten komen.
Boutkabout:(lacht) Gelukkig, want op Film Fest Gent heb ik een film gezien die mij echt, écht heeft gepakt: Les misérablesvan Ladj Ly. Een mokerslag. Het verhaal gaat over enkele jongeren in een Parijse banlieue. Ze leven er in armoede, hebben te maken met politiegeweld en racisme en worden uitgespuwd door de maatschappij. In feite is de film een alarmkreet, een vervolg op de rellen die jaren geleden in verschillende banlieues uitbraken. Maar uit dat verleden zijn geen lessen getrokken: de bewoners worden er nog steeds aan hun lot overgelaten. De personages hebben diep in mijn ziel gekerfd. Het zijn échte mensen, onaf, zoals we allemaal zijn. Ly is zelf in zo’n wijk opgegroeid en dat merk je. Cinema die heel dicht op de huid zit.
Maar het hoeft voor jou niet altijd hyperrealistisch drama te zijn.
Boutkabout: Ik heb niet zo lang geleden Spirited Away herontdekt, de Japanse animatiefilm. Daar hadden we ooit een dvd van maar die is spoorloos verdwenen – spirited away! (lacht) Maar Netflix heeft alle films van Studio Ghibli aangekocht. Het is een meesterwerk, gemaakt zonder script. Regisseur Hayao Miyazaki vond dat de film zichzelf opbouwde en dat hij geen andere keuze had dan zijn intuïtie te volgen. Ik denk dat het mede daarom is dat het hoofdpersonage, het meisje Chihiro, een heel natuurlijke ontwikkeling ondergaat. Zeker geen doorsnee coming-of-agefilm. Geen wonder dat hij zo’n breed publiek aanspreekt.
Iets anders: wie al langer dan deze coronaperiode de neiging had om boeken te hamsteren, is nu natuurlijk de koning te rijk.
Boutkabout: Inderdaad. Ik heb een heel mooie dichtbundel uit mijn kast gehaald: Varkensroze ansichten van Mustafa Stitou. Mijn favoriete gedicht daarin is Niet samen scheiden we licht en donker. Het is een gesprek tussen een vader – een Marokkaanse eerstegeneratiemigrant in Nederland – en zijn zoon, maar beschrijft in feite hoe die twee níét met elkaar kunnen spreken, omdat ze zijn opgegroeid met verschillende wereldbeelden. Elke keer als ik dat gedicht lees, komt het hard binnen. Het wederzijdse onbegrip heeft een kloof doen ontstaan. De pijn die de zoon daarbij voelt, komt prachtig naar voren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
