Voorlopig heerst the sound of silence over het stuk Simon, Garfunkel, My Sister and Me van actrice en theatermaakster Kristien De Proost. Maar – covid-19 be damned – aanstippen kan wel.
Al was het maar vanwege dat geinige promofilmpje waarin je samen met medespeelster Bwanga Pilipili een veld op trekt. In ontblote derrière.
Kristien De Proost: Het is dan ook een teaser, hé. (lacht) Ik loop al heel lang rond met het idee iets met hun plaat The Concert in Central Park te doen. Vroeger moest ik daar altijd met mijn zus om vechten, wat maakt dat ik die hele plaat van buiten ken. Toen ik op een dag te weten kwam dat Simon en Garfunkel elkaar in die periode niet meer konden uitstaan, kantelde mijn hele beeld van hen. Voor mij gaat de voorstelling over rivaliteit, tussen twee leden van een artistiek duo, tussen mannen en vrouwen, en – vanwege de recente bewustwording omtrent ons koloniale verleden – tussen wit en zwart.
Geen première, geen voorstellingen: gaapt voor jou nu de grote leegte?
De Proost: Het voelde heel raar om tot stilstand te komen net toen we onze eindsprint inzetten. Daardoor lees ik nu heel veel, bekijk ik series en films, luister ik naar muziek. Vorige zomer heb ik schrijfster Olga Tokarczuk ontdekt, die in 2018 de Nobelprijs heeft gewonnen. Ik vond het straf hoe een heel meanderend boek als Flights – in het Nederlands De rustelozen– mij toch meenam. In wezen gaat het over zoeken. Het combineert verschillende verhalen, onder meer over een zeventiende-eeuwse anatomist, en verknipt die met hedendaagse reisimpressies. Waarschijnlijk is het allemaal wel gecomponeerd, maar door die ogenschijnlijk losse aantekeningen krijg je het gevoel mee in haar hoofd te zitten. Qua tv vond ik de docu Goden van Molenbeek– over twee zesjarige jongetjes, een Fin en een Marokkaan – heel schoon. Door hun gesprekken kreeg je een heel veelzijdig beeld van Molenbeek. Zo praatten ze over wat religie is, wat goden zijn. Ook hier: heel goed gemonteerd, ik heb er met open mond naar zitten kijken en dat gebeurt niet zo vaak.
Je bent samen met Josse De Pauw, een notoir muziekliefhebber.
De Proost: Zelf ben ik geen kenner maar ik hou wel van goeie muziek, en we vinden elkaar ook wel in onze smaak. Dankzij hem heb ik Carla Bley ontdekt, en de plaat The Ballad of the Fallen. In feite is die van bassist Charlie Haden, maar zij bedacht de arrangementen. Er staan veel protestsongs op uit de Spaanstalige wereld, maar ook nieuwe composities. In de band zat onder anderen Don Cherry. Anderzijds kon ík uitpakken met The Comet Is Coming, die híj dan weer niet kende. (lacht) Op een avond in de wagen op de radio gehoord, en ik dacht: wow, wat is dit? Eclectisch, lange nummers, super. O ja, nog één tip: via een neef van Josse heb ik nu een abonnement op Mubi, die streamingdienst voor en door filmliefhebbers. Je vindt er undergroundcinema waar je nog nooit van hebt gehoord, maar ook klassiekers zoals Ascenceur pour l’échafaud. Echt een aanrader.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
