CREATIEF VLAANDEREN MAAKT DE BALANS OP VAN DE VOORBIJE MAANDEN. ACTRICE EN IDEALE WERELD-SIDEKICK LIESA NAERT VINDT HAAR KICKS IN DE EERSTE PLAATS IN DE HUISELIJKE COCON.
Zomaar een vraag op deze maandagavond: uit welke routine heb ik je kortstondig weggerukt?
LIESA NAERT: Wel, onze dochter van zes ligt inmiddels in bed en onze zoon van zes maanden moest vlak voor je belde nog in zijn pyjama worden gestoken. De avondspits loopt dus op zijn eind – bijna tijd voor onszelf.
Wat kan er meteen na ons gesprek zo allemaal gebeuren – dat bij de insteek van deze reeks aansluit, natuurlijk?
NAERT: Goh, nu we een verse baby hebben, zijn er te weinig uren op een dag om nog veel met cultuur bezig te zijn. Maar ik luister wel graag naar podcasts. Vooral naar Strangers, met als host Lea Thau. Het thema is simpel: mensen praten over hun leven. Anoniem, tijdens een gesprek van een uur met de gastvrouw. Enorm fascinerend, want het lijkt alsof iedereen wel íéts te vertellen heeft.
Zoals men zegt: in ieder mens schuilt een podcast.
NAERT: Het is toch echt wel de moeite, hoor. Dat kán toch niet, denk ik vaak, wat mensen allemaal meemaken. Mijn favoriete aflevering is The Son, the Goddess, and Leopoldo. Het is de triestige, maar ook hoopvolle geschiedenis van een jongen – enfin, intussen een man. Die Leopoldo is de sjamanistische vriend van zijn moeder. (lacht) Klinkt raar, ik weet het. Maar het is vooral boeiend omdat het geen fictie is. Ik ben vree fan van zulke dingen. Dat is de voyeur in mij.
We leren in meerdere opzichten bij.
NAERT: Ik wil ook graag Jenny Offill aanraden, van wie ik Verbroken beloftes heb gelezen. Vooral de stijl beviel me enorm: traag, bijna poëtisch, met korte zinnen en veel witregels, heel uitgepuurd. Het gaat over een vrouw die eerst jong en idealistisch is, dan trouwt en een gezin krijgt, en haar ambities langzaamaan ziet verdwijnen. Dat heeft me wel geraakt. Neeneenee, niet omdat ik mezelf erin herken, maar toch zijn er altijd wel… dingen.
Nu je ook tv-maakster bent geworden: welk type programma’s draagt jouw voorkeur weg?
NAERT: Ik hou van documentaires over echt gebeurde misdaden. Who Took Johnny bijvoorbeeld, over een ontvoerd jongetje dat nooit is teruggevonden. Op Netflix heb je de serie Making a Murderer, en op Canvas zonden ze onlangs The Jinx uit. Magistraal, van dat einde ben ik echt een dag niet goed geweest. (lacht) De hoofdpersoon is Robert Durst, die beschuldigd wordt van drie moorden, maar altijd zijn onschuld staande heeft gehouden. De documaker heeft als eerste journalist met die Durst gesproken en zelf ook ontdekkingen gedaan die een ander licht werpen op het onderzoek. Heel spannend.
Verlang je er met al dat noodzakelijke gecocoon niet naar om eens wat búíten de deur te gaan beleven?
NAERT: Ja: Moeder, de nieuwe voorstelling van Peeping Tom, een Brussels theatergezelschap met een internationale cast. Ze hebben een heel specifieke stijl, een mengvorm van theater, muziek en dans. Keer op keer fantastisch. De decors zijn ook altijd fenomenaal: barakken tussen besneeuwde bergen, of een doorsnee van een landschap waarbij je zowel boven als onder de grond kunt kijken. Telkens een andere wereld. En wat die allemaal met hun lichaam doen…. Ik ben er wild van.
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
