CREATIEF VLAANDEREN MAAKT DE BALANS OP VAN ZIJN EN ANDERMANS EERSTE HELFT VAN 2016. SCHRIJFSTER LIZE SPIT DEBUTEERDE OP KLATERENDE WIJZE MET HAAR ROMAN HET SMELT, EN PARDOES WAS HAAR LEVEN HETZELFDE NIET MEER.

Zoveel superlatieven als jou te beurt zijn gevallen, dat kan geen mens ooit zien aankomen.

LIZE SPIT: Ik had niet verwacht dat het zo hard zou gaan, neen. Het boek lag 16 januari in de winkel, en sindsdien is het druk gebléven. Schrijven, lezingen geven, mensen die mij carte blanche geven om een theatervoorstelling te maken… Ongelofelijk hoeveel kansen ik door dat ene boek heb gekregen.

Je kon desondanks toch een lijstje van gesmaakte cultuurbelevenissen opmaken, met bovenaan: Anomalisa, een stop-motionanimatiefilm.

SPIT: Een film van Charlie Kaufman, over een depressieve man die zijn jeugdliefde probeert op te zoeken maar intussen op een ander verliefd wordt. Een waanzinnig project, als je weet hoe arbeidsintensief stop-motion is, en helemaal anders dan Chicken Run of zo. De sfeer van depressie wordt heel goed weergegeven: de leegte ervan, de traagheid. De fysieke verschijningen en bewegingen zijn zo levensecht dat ik in het begin zelfs niet het gevoel had dat ik naar kleipoppetjes zat te kijken.

In Berlijn zag je een expo van William Kentridge, een Zuid-Afrikaanse beeldend kunstenaar.

SPIT: Zijn animatiekortfilms vond ik het sterkst. Hij tekent met houtskool op een blad, veegt dat weer uit en tekent voort op hetzelfde blad, laag op laag. Triestig van toon, maar wel een heel mooi effect omdat je nog de bewegingen voelt van de voorgaande tekeningen. In het verlengde daarvan ben ik in het SMAK ook naar de tentoonstelling van Rinus Van de Velde gaan kijken – nou ja, wie niet? Ondanks de drukte en de warmte in de zaal vond ik het heel impressionant, de grootheid van die tekeningen, de teksten, de toewijding die in de decorstukken was gekropen. Je kon letterlijk zijn fantasie binnenstappen.

Je culturele appetijt blijft gezond, me dunkt.

SPIT: Omdat ik vaak reserveer, want anders zou ik niet altijd de moed hebben om bijvoorbeeld de avond zelf naar theater te gaan. (lacht) Voor theater neem ik doorgaans een abonnement samen met vrienden, maar door het boek heb ik dat dit jaar niet gedaan. Wel heb ik van het Nederlandse gezelschap Schwalbe in het Kaaitheater de dansvoorstelling Schwalbe zoekt massa gezien. Op het toneel liep een groep mensen – telkens figuranten uit de stad waar het stuk speelt – constant rondjes door elkaar heen, waardoor een soort cadans ontstond. Voor mij een mooie analyse van hoe mensen zich in massa gedragen. En nog ontroerender omdat het de week was van de aanslagen in Brussel, en veel mensen toch waren komen meespelen.

Het kan niet anders of je hebt je ook aan literatuur gewijd.

SPIT: Ik lees in feite voornamelijk als ik op vakantie ben. Toen ik op een nacht niet kon slapen vanwege de warmte, ben ik om twee uur opgestaan om verder te lezen in Bonita Avenue van Peter Buwalda. Ik heb het licht zien worden, en om zeven uur ’s ochtends had ik het uit. Wat maakte dat ik de rest van de dag zo’n beetje in rouw was vanwege het einde. Dat is het leuke aan lezen tijdens verlof: je kunt het je permitteren om je volledig te laten opslorpen.

KURT BLONDEEL

‘Een hele vakantiedag in rouw door Peter Buwalda’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content