Na Sad Seasons:Autumn heeft de Limburgse kamerpop- en rock-noirgroep Ernst zopas Sad Seasons:Winter uitgebracht, een tweede ep in een reeks van – u raadt het – vier.
Zullen jullie ook in de maanden van ontluikend groen en korte broeken de weemoed laten overheersen?
Olivier Elen (gitaar): Wij zijn van nature veeleer herfst- en wintermensen die met een trieste blik naar dingen kijken en dat in mineurstemmingen vertalen, dus inderdaad: lente en zomer worden grote uitdagingen! Maar zoals je op deze eerste twee ep’s kunt horen, durven we alle kanten uit te gaan, van klassieke zang over blues naar een cover van The Mamas & the Papas. Want California Dreamin’ is natuurlijk een winternummer, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken.
Een fascinatie voor een ander sixtiesgroepje uit Liverpool kan je niet ontzegd worden.
Elen: Abbey Road Studios bestond in 2021 negentig jaar en ik keek ernaar uit om de tentoonstelling daar te gaan bezoeken, maar door corona is het er helaas niet van gekomen. Gelukkig heb ik mezelf kunnen troosten met Recording the Beatles, een soort kunstboek dat zo moeilijk te vinden is dat sommige mensen er een orgaan voor zouden afstaan. Twee Amerikaanse geluidstechnici beschrijven daarin heel gedetailleerd alle opnametechnieken en apparatuur die de groep ooit heeft gebruikt. Ongelofelijk interessant, ook door de vele historische anekdotes. Zo werd de grote studio ooit gebruikt om er pas gewassen auto’s van Abbey Road-werknemers in te parkeren. Om bij hetzelfde onderwerp te blijven: ik luister ook graag naar Fab4Cast, die Nederlandse podcastserie die alles fileert wat ook maar iets met The Beatles te maken heeft. Er zijn al meer dan honderdvijftig afleveringen gemaakt, over bijvoorbeeld de link tussen The Beatles en de Amsterdamse Jordaan tot een elektricien die ooit via twee vazen met plastic bloemen illegaal een optreden van de band heeft opgenomen. Heel plezant, en zeker niet alleen voor Beatles-fans.
Heb je in film ook je favorieten?
Elen: Ik wil graag The French Dispatch zien, de nieuwe Wes Anderson. Zijn films zijn altijd heel kleurrijk en gestileerd, maar er zit ook een moeilijk te definiëren ongemakkelijkheid in. Ik ben daarnaast fan van de acteur die het vaakst in zijn films heeft meegespeeld: Bill Murray. Over hem is trouwens een fantastische documentaire gemaakt, The Bill Murray Stories, waarin hij zelf in feite niet voorkomt. Het blijkt dat zijn nummer gewoon in het telefoonboek staat en iedereen iets op zijn antwoordapparaat kan inspreken. Waarna het kan gebeuren dat hij bij je thuis opdaagt en bijvoorbeeld aanbiedt om je berg afwas te doen. (lacht) Ik dacht eerst dat het verzonnen was, maar er staan honderden getuigenissen op het internet van mensen bij wie hij wel degelijk heeft aangebeld. Misschien nog een tv-tip: ondanks het heel ingewikkelde menu van Apple TV zijn we er toch in geslaagd te genieten van Servant, waarin een gezin een kindermeisje aanwerft om te passen op wat een pop blijkt te zijn. Griezelig en Hitchcock-achtig.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
