De tussenstand

© GF Pierre Putman

Arsenal-zanger John Roan knielt onder de naam Lalma devoot voor het altaar van de black metal.

Razendsnelle blastbeats en traag stollende magmagitaren: check. Maar grunten doe je niet.

John Roan: Wel geprobeerd, maar het zit niet in mij. Clean vocals vond ik voor Lalma ook gewoon eerlijker. Dit project is voortgevloeid uit de plotse dood van mijn moeder in 2017. Onze relatie was altijd goed maar afstandelijk. We zagen elkaar graag, maar het ontbrak ons aan de tools om dat uit te drukken. Toen ze stierf, hadden we ons basisprobleem dus niet kunnen oplossen. Maandenlang was ik emotioneel geblokkeerd. Ondertussen had ik een mij onbekend genre ontdekt: black metal. Mayhem, Darkthrone, in België Wiegedood: die groepen pákten mij. Voor veel mensen is dat teringherrie, maar ik hoorde er melancholie in. Toen wist ik: met black metal ga ik wat klem zit in mij kunnen loswrikken.

© National

Zoek je in het bredere culturele veld ook graag het onbekende op?

Roan: Ik laat me toch graag eens verrassen. Een vriendin had me Quintett aangeraden, een voorstelling in deSingel van William Forsythe, de grondlegger van de moderne ‘spastische’ dans. Ze zei dat het mij van mijn sokken ging blazen. Wel, inderdaad! Het was een uitvoering door Ballet de l’Opéra de Lyon. Ongelofelijk goed, superromantisch ook, want dat stuk was Forsythes laatste liefdesbrief aan zijn terminale vrouw. Ook straf vond ik de jongste plaat van Jon Hopkins, Music for Psychedelic Therapy . Hem ken ik wél al lang, maar ik bewonder zijn aparte kijk op elektronische muziek. Niet alles wat hij maakt is even goed, maar deze keer heeft hij zichzelf overtroffen. Vanaf de eerste noot werd ik meegezogen in die wereld waarin tijd niet bestaat en plaats een vaag begrip wordt.

© National

Gewoon even tussendoor: je bent dit jaar vijftig geworden.

Roan: Mijn vrouw had het goeie idee om aan al mijn vrienden een boek te vragen waarvan ze vonden dat het heel goed bij mij paste. Zo heb ik dus zeventig boeken gekregen – fantastisch voor iemand die zoveel leest als ik. Een werk dat ik nu wel zelf heb gekozen, maar enorm van onder de indruk was, is Engelen vallen langzaam van Karl Ove Knausgård. In die roman verwerkt hij twee Bijbelverhalen: Kaïn en Abel en de ark van Noach. Dat zorgt voor een typische, magische grandeur die ik wel kan smaken. Ik word zelden geëmotioneerd tijdens het lezen, maar op het einde van het voorlaatste hoofdstuk staat een zin waardoor me de tranen uit de ogen rolden. (lacht) De kers op de taart van een prachtig boek was dat.

© National

Mooi! Er kan nog wel een tipje bij.

Roan: Enkele maanden geleden ben ik naar De jager-verzamelaar gaan kijken, het theaterstuk van Compagnie Cecilia met Titus De Voogdt en de Franse muzikant-componist Jean-Yves Evrard, en mee gecreëerd door Greet Jacobs. Het gaat over twee individuen die besluiten buiten de maatschappij te gaan leven. Ze doen niet meer mee, ze hebben het gehad. Uiteindelijk loopt hun nieuwe bestaan ook niet van een leien dakje. Veel mensen vonden het tergend traag, maar van mij had het nog langer mogen duren. Trage fun, maar fun.

© National
© National

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content