Jan Bosschaert vindt het een béétje jammer dat we hem bellen voor Geduvel op de heide, zijn bijdrage aan de Suske en Wiske-hommagereeks.
Jan Bosschaert: Ik ben een schilder en illustrator die in de jaren tachtig toevallig in stripland is terechtgekomen, maar sindsdien is dat precies de enige stempel op mijn hoofd. Daarbij zijn Suske en Wiske niet eens mijn eigen figuurtjes. Anderzijds: ik zat er wel op te wachten dat ze mij éíndelijk zouden vragen. (lacht) Standaard is altijd een beetje mijn uitgeverij geweest, onder andere vanwege mijn eigen stripreeks Sam. Bovendien ben ik opgegroeid met Sus en Wis, ze weerspiegelen mijn Antwerpse roots. Geduvel op de heide grijpt deels terug naar hun oude albumstijl. Ik heb me dus ernstig moeten buigen over een vraag die me als kind al bezighield: waar blijft toch dat haar in het strikje van Wiske? (lacht)
Wat de meeste mensen niet weten, is hoe groot je liefde voor muziek is.
Bosschaert: Ik organiseer in mijn atelier soms modeltekenavonden waarvoor ik constant de passende muziek zoek. Kabbelmuziek noem ik dat: het kan zowel jazz, klassiek, lounge als singer-songwriter zijn, zolang als het niet stoort maar toch mooi is. Dankzij After Life van Ricky Gervais heb ik een liedje van Jimmy Webb leren kennen, van wie ik daarna een greatest hits heb gekocht. Hij is vooral bekend als componist, dus ik viel ervan achterover hoeveel nummers ik van hem in een andere versie kende. Verder heb ik onlangs wat Scandinavische jazztrio’s aan de playlist toegevoegd: die van Tord Gustavson, Helge Lien en Esbjörn Svensson. Heel gezellig. Maar misschien niet voor een heavymetalfan. Zo had ik ooit een model dat achteraf zei: die muziek was echt om bij in slaap te vallen. (lacht) Intens is dan weer Songs: No. 3, The Pond Says van de Russische, in Kiev geboren componist Sergey Akhunov. Prachtige modern klassiek. Mogen ze spelen op mijn begrafenis. De ideale soundtrack ook bij beelden van het kapotgeschoten Marioepol.
Over beelden gesproken: welke film is onlangs onder je vel gekropen?
Bosschaert: The Lighthouse van Robert Eggers. Schitterend! Ik hou van die eenvoudige settings: twee mannen moeten zien te overleven terwijl de krankzinnigheid de overhand neemt. Dat simpele decor heb ik ook in Sam trachten te steken: een garage, slechts een drietal personages en af en toe wat passanten.
Wat lees je graag?
Bosschaert: Non-fictie vooral, over het ontstaan van de mensheid. Ik ben nu bezig in Leven als een mens van Charles Foster. Als puber had ik de theorie dat de wereld opgedeeld is in neanderthalers en cro-magnons. Dat hoorde ik jaren later trouwens een professor bevestigen in Jongens en wetenschap: dat er nog veel neanderthaler-dna in onze genen zit. Zelf voel ik mij meer neanderthaler. Die gasten zaten vroeger onder een boom naar de vogeltjes te kijken, wachtend tot de appel eruitviel. Cro-magnons gingen altijd maar jagen, dat waren de strevers. Nu, ik las onlangs dat neanderthalers ook serieuze vleeseters waren en ik ben vegetariër, dus daar gaat mijn theorie. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
