De tussenstand

© GF Clara Hermans

Choreografen Elisabeth Borgermans en Thomas Vantuycom bedachten met Electric Life een dansstuk met jongeren dat verleden, heden en toekomst aaneenrijgt.

De voorstelling is gebaseerd op Petroesjka, het ballet van Stravinsky uit 1911. Tenminste: niet op het verhaal, wel op de muziek.

Elisabeth Borgermans: Klopt. Stravinsky gebruikte melodieën uit de Russische volksmuziek, van kermis en carnaval, en knipte en plakte die tot een nieuwe compositie. Of hij haalde noten weg uit toonladders en bedacht nieuwe akkoorden. Ook onze choreografie is nu eens heel minimalistisch, dan weer koel en complex. Petroesjka kwam tot stand in een tijd waarin elektriciteit en machines opgang maakten. Vandaag leven we in een digitale wereld vol algoritmes. Met Electric Life, een stuk met negen jongeren – zij zijn tenslotte de toekomst -, willen we tonen dat lichamen die samen dansen zich nooit voor honderd procent zullen laten automatiseren.

De tussenstand

Op dit punt in het gesprek beginnen we doorgaans naar iemands huidige culturele lievelingen te hengelen.

Borgermans: Voor boeiende avant-gardeblack-metal is Roadburn in Tilburg een heel inspirerend festival. Dit jaar komt de band Liturgy een van haar platen als een operavoorstelling uitvoeren, met een kamerorkest, elektronica en de simultane vertoning van een film. Helaas kan ik niet gaan! Ik speel in Groningen mijn eigen dansvoorstelling Zäsur, waarin ik trouwens muziek van onder andere Liturgy en Meshuggah combineer met klassiek werk van Gustav Mahler en Alban Berg.

Dat lijkt een zware boterham.

Borgermans: Nochtans, om mijn lichtontwerper te citeren: ‘Ik word heel erg blij van deze voorstelling.’ (lacht)

Eigenlijk heb ik literatuur gestudeerd. Dat blijft mijn grote liefde. Er zijn klassiekers die soms jarenlang op mijn salontafel blijven liggen omdat ik het juiste moment afwacht. Ik ben alleszins blij dat ik Doctor Faustus van Thomas Mann en Mefisto van zijn zoon Klaus Mann niet zomaar tussen de soep en de patatten gelezen heb. In beide boeken gaat het over iemand die zijn ziel aan het kwaad verkoopt. Alleen schrijft Thomas Mann afstandelijk en intellectueel, terwijl de toon van Klaus veel heftiger en activistisch is.

Het volgende op je lijstje is het docuportret Meeting the Man: James Baldwin in Paris uit 1970.

Borgermans: Baldwin was een zwarte Amerikaanse schrijver die lang in Parijs heeft gewoond. Daar werd hij voor Meeting the Man geïnterviewd door een Britse filmploeg, tot zijn zichtbaar groeiende ongemak. Plots houdt hij de interviewer een spiegel voor over het culturele referentiekader waarmee hij Baldwin benadert. Hij doet dat zo krachtig en overtuigd dat ik erg onder de indruk was van hem.

Je wilde ons niet verlaten zonder een voorstelling te tippen.

Borgermans: Bij de opera Schwanengesang D744 van Romeo Castellucci zingt een mooie zangeres eerst Schubert-liederen, terwijl in een volgend bedrijf een andere actrice het publiek uitscheldt voor rotte vis. (lacht) Na afloop denk je: wat heb ik nu eigenlijk gezien? Altijd aangenaam als er na afloop verschillende interpretaties mogelijk zijn.

De tussenstand
De tussenstand
De tussenstand
De tussenstand
De tussenstand

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content