CREATIEF VLAANDEREN MAAKT DE BALANS OP VAN ZIJN EN ANDERMANS EERSTE HELFT VAN 2016. BIJ RADIO1-STEM AYCO DUYSTER VIEL DE CULTURELE AGENDA AL EENS SAMEN MET DIE VAN HAAR KINDEREN.

Bijna een jaar geleden zei je Studio Brussel adieu. Hoe bevalt de overstap naar Radio 1?

AYCO DUYSTER: Goed! Ik wilde iets met muziek doen, omdat dergelijke programma’s op Radio 1 niet zo dikgezaaid zijn, en die vrijheid heb ik gekregen. Goed, we hebben dat quotum voor Nederlandstalige muziek. Maar aangezien dat neerkomt op een tweetal platen per uur, heb ik nooit het gevoel dat we de mensen iets minderwaardigs opdringen.

In deze rubriek staat opdringen gelijk met aanbevelen.

DUYSTER: Ik heb dit jaar heel lang rondgelopen met Hunger Makes Me a Modern Girl, de biografie van Carrie Brownstein, zangeres en gitariste bij de rockgroep Sleater-Kinney. Het is een boek over van alles: de riot grrl-scene, het zoeken naar identiteit, het proberen te maken in de muziekbusiness en ook de komische televisieserie Portlandia, die Brownstein na Sleater-Kinney is gaan maken. Er staat zelfs een stukje over het Dourfestival in. Ooit moesten ze daar op een heel regenachtige namiddag spelen. Er stond maar vijftien man. Báf: het besef dat je af en toe weer van nul moet beginnen. (lacht)

Welk recent concert heeft je het meest bekoord?

DUYSTER: Anohni – de nieuwe Antony & The Johnsons, zeg maar – in de AB. Die plaat is echt een werk van nú: ze zoekt niet alleen elektronische muziek op maar ook brandend actuele thema’s zoals ecologie, de klimaatopwarming, de rol van de vrouw in de maatschappij… Onderwerpen waarmee je draken van nummers zou kunnen maken, maar ik was al langer fan van zijn stem vroeger en háár stem nu, dat helpt. Ik had meer moeite met de prijs van de voorstelling: 57 euro in de AB, veel te duur. Blijkbaar is er heel veel budget opgegaan aan het speciale led-scherm. Niettemin: indrukwekkend.

Wie kinderen heeft, belandt niet zo vaak meer in de bioscoop, tenzij met de kroost méé. Doe ons eens een goeie kinderfilm aan de hand.

DUYSTER: Zootropolis was wel fijn! Bij die typische animatiefilms val ik vaak halverwege in slaap, maar hier kwamen er ook poppetjes aan te pas, veel actie en humor ook. In feite begint mijn zoon van tien al zin te krijgen in gewone actie- en avonturenfilms, en dat zorgt al eens voor discussie: welke kan, welke nog net niet. Daarom probeer ik hem nu films uit de jaren tachtig aan te praten die ik toen zelf goed vond, zoals Back to the Future en E.T.

In tijden van opvoeding is dat toegestaan.

DUYSTER: Daarover gesproken: onlangs zijn we op M-idzomer in Leuven met z’n allen naar Low gaan kijken. Voor kinderen van tien en acht best moeilijke muziek, maar omdat ze weten dat wij dat een belangrijke groep vinden, waren ze toch wel geïnteresseerd.

Zijn we nog iets belangwekkends vergeten?

DUYSTER: Ja! Ik wil zeker Een kwestie van geluk aanstippen, die serie van Kat Steppe, die op één te zien was. Al die portretten van inwoners van Borgerhout en Antwerpen-Noord, dat was héél mooie televisie. Gemaakt vanuit het hele simpele idee dat er achter elke gevel een verhaal schuilt. Maar ook op een bijzonder mooie en cinematografische manier in beeld gebracht. Ze nam haar tijd, en dat was goed: traag zijn we helaas niet meer gewoon.

KURT BLONDEEL

‘We zijn traag niet meer gewoon. Helaas’