Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Heeft men nog boodschap aan cultuur als men drie jaar aan een docu arbeidt en tijdens de montage van een tweede kind bevalt? Zomaar een vraag voor de maakster van Rabot, Christina Vandekerckhove.
Christina Vandekerckhove: Ik heb nog bijna geen zwangerschapsrust gehad, neen. (lacht) Overal te lande ga ik nog geregeld mijn film in- en uitleiden, en ik ben al aan nieuwe projecten bezig. Sinds de film begin januari uitkwam, is hij voor mij in zekere zin verleden tijd. Ik ben wel heel blij dat hij het goed doet: meer dan tienduizend bezoekers is fantastisch voor een documentaire. Maar om op je vraag te antwoorden: ik heb wel boeken gelezen, concerten gezien en naar reeksen gekeken.
De opluchting is geheel de mijne.
Vandekerckhove: Met tv bedoel ik wel Netflix, want ik heb ons kabelabonnement twee maanden geleden opgezegd. Zoveel middelmatigheid, ik werd er ambetant van. (lacht) Nu, als ik aan een serie begin, moet het voor mij direct juist zitten, anders stop ik ermee. Ik haak heel snel af. Wat ik bij Narcos niet gedaan heb: ik was van alle drie seizoenen even fel onder de indruk. Wagner Moura, die Pablo Escobar speelt, is subliem. De flow, de montage, de manier van vertellen: fantastisch gedaan.
Ben je in alles zo’n kritische klant?
Vandekerckhove: Bij boeken niet. Als ik een boek niet goed vind, zal ik het toch uitlezen. Dat is een soort dogma. Zo heb ik me onlangs door iets van Arnon Grunberg moeten ploeteren. Wel sterk was Een heel leven van Robert Seethaler, een Oostenrijkse schrijver. Een heel dun boekje en als je erin begint, denk je meteen: oei, zo mooi, dit moet ik traag lezen. Het is een vrij eenvoudig verhaal, romantisch en ontroerend, maar er zit ook een hardheid in die ik apprecieer. Echt prachtig. Een heel leven, On Chesil Beach van Ian McEwan en Mevrouw Verona daalt de heuvel af van Dimitri Verhulst zijn de drie boeken die ik altijd cadeau doe. Terwijl ik de andere boeken van McEwan en Verhulst wat minder vind. En ik mag dat zeggen, want ik heb ze allemaal gelezen.
Met ‘concerten’ bedoel je waarschijnlijk in beduidende mate die van het Gentse avant-rockduo Madensuyu, waarin je partner Stijn De Gezelle bedrijvig is.
Vandekerckhove: Ik was al fan van Madensuyu voor ik hem leerde kennen, hoor. Ik blijf die muziek grote wereldklasse vinden. Dat is van het beste wat ik ooit heb gehoord, en dat meen ik. Mijn vriend luistert vooral naar klassieke muziek en dat voel je heel hard in wat hij maakt. Ik vind het heel intense, beeldende en energie gevende muziek. Na een optreden ben je helemaal opgeladen. Ik snap het dan ook niet dat radiozenders hen nooit draaien.
Waarmee we alweer zijn verzeild bij het gedeelte waarin nog net één tip past.
Vandekerckhove: Ik vind performance een oudbakken woord, maar een tijdje geleden zag ik iets moois: In between violet and green, van fotografe Charlotte Bouckaert en architect Steve Salembier. Een filmische en associatieve voorstelling waarbij je je eigen verhaal kon maken. Dat was heel welkom in mijn drukke periode.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
