Nu alle culturele agenda’s met de delete-knop hebben kennisgemaakt, rijst de vraag of telewerkende programmatoren zoals Jana Tricot van de Arenberg nog wel wat omhanden hebben.
Jana Tricot: Absoluut! Het is volop damage control. Wat moet je annuleren? Wat kun je verzetten? Het culturele najaar zal propvol zitten. (lacht) Veel administratief werk ook – dat onwerkelijk aanvoelt, want er gebeurt niks.
Staat er je van de afgelopen maanden een voorstelling bij waarvan je nu denkt: blij die nog te hebben meegepikt?
Tricot: Serine Ayari, een comédienne uit Vilvoorde, vind ik heel verfrissend. Door haar roots reikt ze andere onderwerpen aan dan veel witte mannelijke komieken. Omdat ze haar comedy in drie talen brengt, treedt ze ook vaak op in het buitenland. Je voelt wel dat Vlaanderen of België te klein is voor haar. Verder vond ik De meisje van Jaouad Alloul, onder de vleugels van Marthatentatief, geweldig mooi en aangrijpend. Hij vertelt daarin hoe hij zich als jonge moslim verscheurd voelde doordat hij het liefst een meisje wilde zijn. Een levensverhaal, maar toch universeel, over het recht om te zijn wie je bent. De reacties zijn heel warm, van ouders die hun kinderen beter begrijpen tot jongeren die meer gaan nadenken over hoe wij gender definiëren. Het maakt heel veel los, zoals goed theater doet.
Wat doe je zoal nu de voordeur zoveel mogelijk in het slot blijft?
Tricot: Series bekijken. Zoals Pose, over de ballroomgemeenschap in het New York van de late eighties. Met de grootste transgendercast ooit, specifiek zwarten en latino’s die in die ball culture wedijveren op het podium – dansend, playbackend of paraderend. Een fantastische, heel waarheidsgetrouwe serie waarin ook Madonna wordt aangekaart, met vogueing en zo.
Misschien zullen we de Nationale Veiligheidsraad nog danken voor al het moois waarop we in onze gedwongen afzondering zijn gestoten.
Tricot: Podcasts bijvoorbeeld, altijd goed voor inspiratie. Eentje die ik heel tof vind, is This Is What I Read van de Antwerpse schrijfster Abbie Boutkabout. Daarin bespreekt ze samen met een gast boeken. Simpel. Je zou denken dat dat saai is, maar dat is het niet. Hooguit ernstig. Een van de fijne titels die ik zo ontdekt heb, is Plantation Memories van de Portugese Grada Kilomba. Over bondgenootschappen, safe spaces, dekolonisering, feminisme en eigenlijk nog veel meer.
De Antwerpse groep Krankk heb je onlangs dan wel niet kunnen programmeren, ophemelen kan altijd.
Tricot:Krankk speelt instrumentale grime en heeft al met prominente Engelse artiesten als Coco en Manga Saint Hilare samengewerkt. En in België met David Ngyah, in mijn ogen de Vlaamse Charles Bradley. Krankk heeft een dansbare en eclectische sound die heel relevant is voor Vlaanderen vandaag: we hebben allemaal een verschillende geschiedenis en identiteit maar toch klikken we op de een of andere manier samen. De soundtrack van nu!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
