De tussenstand

Hebbedingalarm: videokunstenaar en belpopcultfiguur Walter Verdin heeft onlangs de lichtgevende vinylsingle Cold Turkey / Instant Karma! in omloop gebracht.

Walter Verdin: Ik had die covers van John Lennon/Plastic Ono Band al liggen sinds 1981, nog vóór Pas de Deux, en vond het wel leuk om ze voor Record Store Day uit te brengen als fotoluminiscent plaatje, een single dus die oplicht in het donker. De hoes stemt overeen met die van het origineel: een radiografische foto van een hoofd. Deze keer het mijne, niet dat van Lennon. (lacht)

Vorig jaar zwengelde Gucci een campagne aan met Mani meme, een obscuur Pas de Deux-nummer. Met welke auto rijd je tegenwoordig?

Verdin: (lacht) Ik ga niet zeggen hoeveel ze hebben betaald. Maar van dat bedrag ging de ene helft naar de platenfirma, de andere werd verdeeld onder de vier componisten. Wat overbleef, was een leuke som in vergelijking met wat ik tegenwoordig aan Sabam voor héél mijn oeuvre verdien. Maar ik ben ook blij met de erkenning. Dat filmpje is op YouTube meer dan drie miljoen keer bekeken.

Wat passeert er dezer dagen zoal aan jouw ogen en oren?

Verdin: Als ik lees, dwaal ik na een paar zinnen al af in mijn eigen gedachten. Ik zal dus niet zo gauw grote verhalen kiezen, maar veeleer beschouwende teksten of zelfs poëzie. Naast mijn bed ligt nu De Nederlandse poëzie van de 19de en 20ste eeuw in 1000 en enige gedichten, samengesteld door Gerrit Komrij. Onwaarschijnlijk goed. Ik lees ook af en toe in Herboren, de dagboeken van Susan Sontag. Niet alleen leer je haar persoonlijk goed kennen, ik zie haar als een hedendaags figuur: eerst getrouwd met een man, daarna openlijk lesbisch. Hoe fantastisch zou het niet zijn geweest voor de lgbtq-zaak als ze nog had geleefd? Van John Lennon vraag ik me ook af hoe hij op de nieuwe media of polarisering gereageerd zou hebben.

‘Het zou een betere wereld zijn geweest als hij er nog op had rondgelopen’, zei BBC-presentator Bob Harris onlangs. Ik wil dat graag geloven.

Verdin: Ik ook. Op de BBC heb ik trouwens met veel plezier Battlestar Galactica opnieuw bekeken – de serie uit 2004, welteverstaan. Alles wat je vandaag ziet gebeuren, zat daar al in: een vrouwelijke president, vluchtelingenhaat, AI… Die maker, Ronald D. Moore, is volgens mij een ziener. Ik zeg dat tegen veel mensen, maar ja, Battlestar Galactica, ze moeten daarmee lachen. Terwijl het toch fantastisch is om te zien hoe de toekomst daarvan zich nú afspeelt. Van de generiek en de muziek krijg ik ook een audiovisuele kick. Soms spoel ik daarvoor zelfs terug. (lacht)

Welke plaat krijg je niet kapot?

Verdin: Spinner van Brian Eno en Jah Wobble. Eno kan ik áltijd opzetten, dan voel ik me goed. En Jah Wobble zit voor mij in dezelfde familie als Jean-Marie Aerts: die drive, dat dubgehalte. Jean-Marie heeft net een nieuwe single uitgebracht, One Track, waarvoor ik de video heb gemaakt: een opname van oudejaarsavond 1994 in de AB, waarbij ik Els Pynoo filmde die Jean-Marie live op het podium tekende. Underworld speelde die avond ook. Die beelden bleken perfect te passen bij zijn nieuwe muziek!