Aan Hilke Ros hebben we het onlangs uitgebrachte Silent Violent te danken, boeiende, emotionele elektro.
Je speelde vroeger bas in Amatorski maar woont ondertussen al jaren in Zwitserland.
Hilke Ros: Eind 2013 belandden we met Amatorski in Baden op het One of a Million-festival. Daar is een liefdeshistorie ontstaan, waardoor ik er geregeld ben teruggekeerd, ook toen de romantiek voorbij was. Ik vond de scene en de mensen hier interessant, en uiteindelijk heb ik hier mijn nieuwe thuis gevonden.
Op Silent Violent vertel je jouw coming of gender-verhaal: je voelt je man noch vrouw.
Ros: Ik ben me beter bewust geworden van welke rol gender in onze maatschappij speelt, en van welke rol het in mijn persoonlijke leven moet spelen. Artistiek was het ook een uitdaging: ik heb wel met gastzangers zoals Gregory Frateur gewerkt, maar hoe wilde ik voor het eerst ook zelf zingen? En met welke klankkleur? Ik heb met mijn basstem lang in een klassiek koor gezongen. Maar ondertussen praat ik wel hoger dan tien jaar geleden. Dat was dus een beetje zoeken.
Een van de andere mensen die meezingt, is Daniela Weinmann van de groep Odd Beholder, jouw Zwitserse buurvrouw.
Ros: Ze woont vlak onder mijn studio. Onlangs bracht ze een bloedmooie plaat uit, Sunny Bay, die vroegere fans van Amatorski allicht zullen waarderen. Tegenwoordig luister ik ook vaak naar Josin, een Duits-Koreaanse artieste wier muziek op die van Radiohead lijkt, en haar stem lijkt op die van Thom Yorke – alleen technisch beter. (lacht) Haar songs zijn heel rijk, met electronica en strijkers, en interessante ontwikkelingen in klank, melodie en structuur. Luister maar eens naar In the Blank Space, van de gelijknamige plaat.
Je hebt vooral gelezen de jongste maanden.
Ros: Paul Preciado is een Spaanse transgenderauteur die zijn columns voor Libération heeft gebundeld in Un appartement sur Uranus – er is ook een Engelse vertaling van. Hij legt uit dat we sociale constructies opzetten omtrent gender, gebaseerd op macht en uitsluiting. Behoorlijk theoretisch wel, in de lijn van Michel Foucault en Judith Butler. Iets toegankelijker, ook in het Frans, is Les couilles sur la table – ‘De kloten op tafel’ – van Victoire Tuaillon. Dat is een podcast waar ook een boek uit is voortgevloeid. Ook al beschouw ik mezelf niet als een man, ik ben wel opgegroeid met een mannelijke blik op de wereld. Dat boek heeft mijn ogen geopend over hoe geprivilegieerd de man is. Een voorbeeldje: hoe vaak merk je niet dat er in stadsplanning geen rekening is gehouden met moeders met kinderwagens? Of rolstoelgebruikers? ‘Ableism’ heet dat: ervan uitgaan dat iedereen able is, gezond of bekwaam dus, en alle anderen discrimineren. O ja, ik wilde graag nog iets aanstippen waaraan ik heb meegewerkt: Salon Vert, een soort netwerkproject met soundscapes, spoken word en noise. Een heel interessante figuur daarbij is Jessica Jurassica, een schrijfster, multimediale kunstenares en provocatieve performer die optreedt met een bivakmuts. Heel anti-establishment.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
