Nog tot 3 oktober staat in het Brugse Groeningemuseum de deur naar Lemon Drizzle open, de expo van de Brusselse kunstenares Sanam Khatibi.
In je schilderijen bestrijk je thema’s als geweld, machtsstrijd, erotiek en dood. Waarom zou een mens nog voor de tv gaan hangen?
Sanam Khatibi: (lacht) Juist. Maar al die zaken vind je in het Groeninge ook volop in de vaste collectie – neem nu! die man die levend wordt gevild op het rechterdeel van Het Oordeel van Cambyses! Al sinds mijn vijfde ben ik gefascineerd door Jheronimus Bosch’ afbeeldingen van de hel. Mijn moeder verzamelde Chinees porselein, Vlaamse wandtapijten… Mijn werk is dus een mix van veel invloeden: Helleense en Egyptische kunst, de Italiaanse renaissance, hedendaagse kunstenaars zoals Nancy Spero, Henry Darger, Leon Golub of Stéphane Mandelbaum. Ik verwijs veel naar het verleden, maar maak vooral iets wat ons en de wereld vandaag weerspiegelt. Met humor, ook.
Over welke kunstenaar heb je onlangs een boek gelezen?
Khatibi: Francis Bacon in Your Blood, de memoires die Michael Peppiatt over zijn mentor heeft geschreven, is een van mijn favoriete boeken van de laatste maanden. Als 21-jarige student ging Peppiatt Bacon interviewen en ze werden vrienden. Heerlijk om te lezen hoe hij in de baan van Bacon werd gezogen tijdens die wilde, waanzinnige dagen in Soho. Ik heb ook genoten van Letters to a Young Poet van Rainer Maria Rilke, en ben nu bezig in The House of the Sleeping Beauties van Yasunari Kawabata uit 1961. Het gaat over een plek waar oude mannen betalen om naast gedrogeerde, naakte, jonge vrouwen te slapen. Seks is niet toegestaan. Heel rare atmosfeer. De Japanse kunst en cultuur trekken me hoe langer hoe meer aan.
De weergoden waren afgelopen zomer de bioscopen goedgezind. Heb je daarvan geprofiteerd?
Khatibi: Neen, maar ik heb onlangs wel opnieuw een film gezien die ik acht jaar geleden in een Parijse cinema was gaan bekijken: L’inconnu du lac. Aan een door bossen omgeven meer ontmoeten naturistische homo’s elkaar. Een van die jonge mannen wordt verliefd op een vreemdeling die een moordenaar blijkt te zijn. Passie en bloed, heel interessant. (lacht) Onlangs heeft een vriend van mij een andere film gezien, en die deed hem aan mij denken, zei hij: The Handmaiden of Agasshi met de Zuid-Koreaanse titel. Ik snapte waarom, en ik vond het prachtig. Niet zozeer vanwege het verhaal – het speelt zich af in het door Japan bezette Korea van 1930 – maar door de vele objecten en de ambiance daarrond. Zelf ben ik net als mijn moeder een verzamelaar. Niet van dure dingen: ik ga naar vlooienmarkten en antiekwinkels, breng dingen mee van reizen en heb veel van mijn moeder en grootmoeder gekregen. Het is een obsessie, maar ik gebruik die objecten – schedels, Japanse gordelknopen, porselein – ook in mijn werk en installaties: ik stal ze naast mijn schilderijen en keramiek uit. Kijk in Brugge maar eens in de vitrinekast als je mijn Japanse kant wilt zien.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
