In de Gentse Rufus Gallery pakt fotograaf Alexander Popelier uit met zijn eerste grote tentoonstelling One-Hit Wonders. Een verzameling snapshots, we presume?
Alexander Popelier: Die zitten er inderdaad in, maar ook verstilde, geënsceneerde beelden. Ik vertrek vaak vanuit een simpel ideetje: iets met een rekker of een stokje. Daar improviseer ik dan rond in een studiosetting, met aandacht voor lijnvoering en tactiliteit. Dat klinkt abstract, ik weet het, maar neem dat beeld van die boterham met salami: enerzijds super banaal en vandaag ook helemaal passé (lacht), anderzijds zie ik het een beetje als een Vlaamse primitief à la Jan van Eyck, met een gelijkaardige kleurvoering en belichting. Dat contrast vond ik wel grappig.
Waarmee heb je de gaten in je cultuur het voorbije halfjaar zoal gevuld?
Popelier: Ik had vrij veel theatervoorstellingen en concerten op de planning staan, maar die zijn dus allemaal weggevallen. Thuis hebben we dan maar meer naar films en series gekeken. Zoals Too Old to Die Young van Nicolas Winding Refn, de regisseur van Drive. Niet alleen was die reeks een visueel pareltje, ze brak bijvoorbeeld ook met de regel dat elke aflevering even lang moet duren. Alles is zodanig traag opgenomen dat ik er in het begin meerdere keren bij in slaap ben gevallen. Het wordt soms bijna saai, maar tegelijk is het verhaal bikkelhard en zijn de kleuren heel fel en sferisch. Algemeen gesproken vind ik het bewonderenswaardig wanneer kunstvormen je uitdagen om moeite te doen. Dat heb ik ook als ik naar stukken van Anne Teresa De Keersmaeker ga kijken. Die vind ik altijd heel goed, ook al zit ik eerst ongemakkelijk te wriemelen in mijn stoel. (lacht) Maar net door dat gevecht ben ik achteraf helemaal opgeladen. Er zijn te veel gemakkelijke prikkels vandaag, alles is zo flashy. We zijn het niet meer gewoon om uitgedaagd te worden.
Wat heeft er je op muzikaal vlak bij de lurven gevat?
Popelier: Gisteren ben ik nog op de videoclip bij Olso gebotst, dat nummer van Tristan, de artiestennaam van zangeres Isolde Van den Bulcke. In de muziek die zij bedenkt, merk je ook dat ze niet voor de evidente keuzes gaat. Hetzelfde voor Tobi Jonson – eigenlijk Tobias Jansen – die de video heeft gemaakt: hij lijkt altijd vijf stappen verder te gaan. Bovendien doet Lander Gyselinck mee in dat nummer onder zijn alias Hihats in Trees. Drie grote talenten samen. Wat ik ook fantastisch vond – sorry dat het al zo lang geleden is – was het concert van Connan Mockasin in de Handelsbeurs eind 2018. Bij het binnenkomen zag je een kortfilm over een band die Jassbusters heet. Meteen nadat die gedaan was, begon er live een concert van die groep – eigenlijk een verklede Mockasin die zijn eigen voorprogramma speelde. En daarna nog de eigenlijke show. Zo’n volle avond verwacht je misschien alleen bij Pink Floyd. Dus ja, ik was blown away. Op YouTube staat trouwens een dakconcert van hem in Auckland – Sundae Sessions heet het – dat ik al zeker tien keer opgezet heb. Ideaal voor een zomergevoel!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
