De tussenstand
In haar langspeeldebuut Cleo schetst de Gentse cineaste Eva Cools de lastige heroriëntering van een zeventienjarig meisje dat haar ouders in een verkeersongeval verliest.
Even namen noemen: de titelrol is voor Anna Franziska Jäger, die als Cleo soelaas vindt bij de muziek van Rachmaninov, terwijl Mauro Pawlowski de soundtrack schreef.
Eva Cools: Anna Franziska is echt een opkomend acteertalent. In de casting heeft ze het van honderdvijftig meisjes gehaald. Ze heeft een breed palet: ze kan enorm ontwapenend zijn maar ook hard en emotioneel. Bovendien speelt ze piano en dat kwam de geloofwaardigheid ten goede, aangezien ze zich in de film over Rachmaninov buigt. Ik vind diens muziek heel authentiek, zowel dramatisch als emotioneel, een gevoel dat heel goed bij het verhaal past. Ook de wispelturigheid van de prelude die ik van hem heb gekozen, was Cleo op het lijf geschreven. Van Mauro had ik al een videoclip geregisseerd. Ik bewonder zijn kameleoncapaciteiten: Songs from a Bad Hat of pakweg Gruppo di Pawlowski, dat zijn totaal andere werelden. Daarom vond ik het verfrissend hem voor de soundtrack te vragen. Ik ben blij met de heel gevoelige, maar ook rauwe muziek die hij heeft gemaakt.
Op je lijstje voor ons heb je – onder andere – zo maar even twaalf films weerhouden.
Cools: Ik ben nogal ijverig, ja. (lacht) Ik zal er twee regelrechte aanraders uit pikken. Eerst de strafste film die ik dit jaar heb gezien: Parasite van Bong Joon-ho, die in Cannes de Gouden Palm heeft gewonnen. Vooral het intelligente, confronterende scenario, over de schrijnende kloof tussen arm en rijk in Zuid-Korea, heeft me enorm geraakt. Bong heeft er een schitterende tragikomedie van gemaakt. Verder heb ik dit jaar Solaris van Andrej Tarkovski ontdekt, een Russische sciencefictionfilm uit 1972, in de gerestaureerde versie. Ik was overdonderd, niet zozeer door het verhaal, dat niet lineair verloopt, maar doordat er zoveel aan de verbeelding wordt overgelaten. Ik zag er een filosofische beschouwing in over herinneringen en loslaten. Voor Tarkovski zelf was het een antimodernistisch antwoord op Kubricks 2001: A Space Odyssey.
Je bent tegenwoordig met Ivo Victoria een nieuw scenario aan het schrijven, een bewerking van diens roman Billie & Seb.
Cools: Klopt. Sinds onze samenwerking ben ik alles van hem aan het lezen. (lacht) Ik ben nu bezig in Alles is oké, over zijn aan alzheimer lijdende moeder. Een heel eerlijk en openhartig boek.
Tot slot een flinke streep hartverwarmende nostalgie, geloof ik?
Cools: Ja, ik ben in de AB naar dEUS gaan kijken, die The Ideal Crash speelden, de muziek van mijn jeugd. Al die songs, Instant Street en The Magic Hour en The Ideal Crash, daar heb ik zo veel op meegemaakt. Die koppige ongeremdheid in Everybody’s Weird, dat originele, dat tegen de schenen schoppen, dat apprecieer ik enorm. Er hing elektriciteit in de lucht in de AB.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier