De Limburgse muzikant en FONS-labelbaas Niels Hendrix loste onlangs zijn eerste solosingle Lastig, met daarin een soms herkenbaar sentiment: ‘Lek toch allemaal mijne zak.’
Nu de versoepelingen voor podiumartiesten uitblijven, zou je volgende single Lastiger kunnen heten.
Niels Hendrix: (lacht) Het gaat inderdaad niet de goeie kant op. Zelf zit ik ook al maandenlang thuis met drie kinderen, zonder vooruitzichten om op te treden. Ach, ik mag niet klagen. We zijn allemaal nog gezond, hebben een tuintje… Maar toch denk dat dit een van de verschrikkelijkste jaren van mijn leven is.
Misschien moet de cultuursector maar eens en bloc vliegtuigen charteren.
Hendrix: Dat is nog een idee. Op en af naar Spanje zonder uit te stappen en aan boord de hele tijd optredens en voordrachten. (zucht) Wraakroepend allemaal.
Ik hoop dat iets je toch heeft kunnen opmonteren de jongste tijd?
Hendrix: Ik ben over het algemeen fan van klassiekers, dingen die al een tijd meegaan. In een recensie van de film Joker las ik vorig jaar de vergelijking met Martin Scorsese’s The King of Comedy uit 1982. Wel, dan heb ik díé nog eens uit de kast gehaald. (lacht) Rare, gitzwarte komedie met Robert De Niro, heel fijn. Hetzelfde met Charlie and the Chocolate Factory met Johnny Depp. Heb ik onlangs met de kinderen bekeken, maar dan vind ik Willy Wonka & The Chocolate Factory, de originele film uit de jaren zeventig met Gene Wilder, toch met iets meer vakmanschap en minder showerige effecten gemaakt. Nu, allebei goeie films, hoor.
Welke klepper uit de literatuur ligt er dan op je nachttafel?
Hendrix:De idioot van Dostojevski. Zware boel! Leest niet echt als een trein – of het zou een boemel moeten zijn die af en toe achteruit rijdt omdat je was vergeten hoe het ook alweer zat. (lacht) Maar ik verlies me wel helemaal in die mooie omschrijvingen en het menselijke inzicht.
Hoe zit het in je eigen winkel, de muziek?
Hendrix: Ik heb onlangs op YouTube een herontdekking gedaan: Ween, live in Chicago in 2003. Die groep, met de twee zotten Dean en Gene Ween, staat in mijn top drie van favoriete bands ooit. Dat bewuste concert was echt next level: die compleet van de pot gerukte muziek die alle kanten op schoot, maar live konden ze die bréngen. Perfecte country naast harde punk of metal, naast noise of een sublieme ballad… Hoe déden ze het toch? Om met een zak chips en luide speakers naar te kijken en luisteren.
Goed concept.
Hendrix: Dichter bij huis heb ik in de periode dat er toch íéts mogelijk was een concertje gezien van Lee Swinnen, zoon van, die nu als Frankie Traandruppel muziek maakt. Te gek. Hij is gewoon de meest rock-‘n-roll frontman van het land op dit moment, met de juiste attitude: podium op, pintje erbij, gitaar hard en maar roepen.
Hartelijk…
Hendrix: Wacht, mag ik nog Bart Deglin noemen, de kunstenaar die de hoes van de nieuwe ep van Peuk heeft gemaakt. Hij gebruikt vooral verloren stukken papier: achterkanten van boeken, oud behangpapier… Heel circulair, en met een karakter dat je niet uit een blank canvas kunt halen. Nog een tijdje te zien bij Svenson Art in Knokke!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
