De tussenstand

Nee, Violet Braeckman – afgelopen voorjaar nog te zien in de gesmaakte serie GR5 op Eén – heeft geen wandelvakantie ingepland. ‘Maar ik denk er wel over na, want ik heb de smaak te pakken gekregen.’

Mag ik zo vrijpostig zijn te vragen wat je aan het doen was?

Violet Braeckman: Samen met Ramy Moharam Fouad heb ik tijdens de quarantaine een kortfilm gemaakt, Schaduw, tot je terugkomt. We waren net met de credits bezig. Ik heb al lang een fascinatie voor de vrouwen die thuisblijven terwijl de mannen aan het oorlogsfront zitten. Dat komt door een boek dat ik las: Het achtste leven van Nino Haratischwili, een klepper die vanaf 1900 zes generaties bestrijkt en zich afspeelt in Georgië en Rusland. Ik had nog nooit een oorlogsverhaal vanuit het perspectief van het thuisfront gelezen. De film is daarop gebaseerd, en deels ook op een scenario van Ramy over een jongen die naar het front vertrekt, Tot ik terugkom. Ik speel een vrouw die in totale eenzaamheid leeft en niet weet wanneer en of haar man terugkeert.

De tussenstand

Van Nino Haratischwili had ik nog nooit gehoord.

Braeckman: Haar uitgever noemt haar de Tolstoj van deze tijd, maar daarom is het misschien haar uitgever. (lacht)

Aan wie of wat heb je je voor de film nog meer gespiegeld?

Braeckman: Tijdens het schrijven meanderde het mooie nummer Schaduw van Willem Ardui – de helft van het hiphopduo Blackwave – voortdurend door onze hoofden. Willem heeft trouwens de filmmuziek geschreven en het sounddesign gedaan. Verder was er Todd Hido, een Amerikaanse fotograaf met prachtig werk. Van sommige van zijn vrouwenportretten hebben we bijna tableaux vivants gemaakt. Veel van die vrouwen kijken niet in de camera en zijn schaars gekleed of naakt. Dat voelt dichtbij en intiem aan, maar toch zijn ze onbereikbaar. Ook lijkt het alsof ze door een goddelijk licht worden beschenen. In wezen zijn het eenzame figuren die ergens tegen een muur plakken of onder een bed zitten, in een onconventionele houding.

De tussenstand

Ik begin te vermoeden dat je niet veel dialoog te debiteren had.

Braeckman: Daar hebben we iets op gevonden. Ken je La voix humaine, het toneelstuk van Jean Cocteau over een vrouw die net haar relatie zag stranden en die haar ex een laatste keer opbelt? Het gevolg is een lange monoloog. Ze begint vrolijk te vertellen over hoe ze is uitgegaan en een mooi kleedje droeg. Gaandeweg kom je erachter dat ze hem en zichzelf aan het voorliegen is, omdat ze niet met haar liefdesverdriet om kan. Die vorm hebben we overgenomen, maar dan als een videoboodschap.

Klopt het dat je vlak voor het spelen van moeilijke scènes vaak naar muziek luistert?

Braeckman: Ik heb een Spotifylijstje dat mij helpt in ‘de zone’ te raken, ja. Met muziek die een coconnetje schept. Zoals On the Nature of Daylight van Max Richter, met die repetitieve violen. In die lijn ligt ook 13 Angels Standing Guard ‘Round the Side of Your Bed van A Silver Mt. Zion. Heel sferisch maar ook een beetje eng, alsof je sirenes hoort. Zowel de zeemeerminnen als die van ambulances. (lacht)

De tussenstand
De tussenstand
Violet Braeckman
Violet Braeckman© VRT

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content