Ze is pas 21, maar heeft er al een carrière van tien jaar op zitten. Met haar nieuwe, vierde album ‘In The Zone’ zal haar lijstje met nummer 1-hits ongetwijfeld weer groeien. Maar eigenlijk droomt Britney Spears van een normaal leven.

‘Oops.’ Britney Spears schuift haar stoel aan, schudt haar blonde lokken naar achteren en gooit bijna een glas water om. Het had geen haartje gescheeld of de tien cassetterecorders voor haar op tafel waren onbruikbaar geworden door een riante onderdompeling in Spa Blauw. Het oops klinkt als een excuus. Maar dat is het natuurlijk niet. Een ster als Britney hoeft zich niet te verontschuldigen, zelfs al had ze de opnameapparatuur in een pan met kokend vet laten vallen en per ongeluk de hotelkamer in brand gestoken.

Dat we meer dan veertig minuten moeten wachten voordat de diva haar opwachting maakt, is ook niet meer dan normaal. We mogen al blij zijn dat we met La Spears aan één tafel mogen zitten. De hele aankleding van de interviewsessie is gericht op imponeren. De plaats van handeling is de Trump International Hotel and Tower in New York, een glimmend glaspaleis met nephouten panelen en gouden tierelantijntjes in de liften en protserige kroonluchters in de foyer. Onze status van uitverkorenen is eerder op de ochtend nog eens bevestigd door een drukdoenerig mannetje van de platenmaatschappij, die ons voor de interviews zeven tracks liet horen van Britneys vierde album In The Zone. ‘Jullie zijn de eerste ter wereld die de nieuwe Britney Spears mogen horen’, drukt hij ons op het hart met een blik en intonatie die eraan toevoegt: ‘Niet dat jullie het waard zijn, stelletje persmuskieten.’

Iedereen houdt zijn adem in als de regelneef op play drukt. De nummers dreunen op oorlogssterkte uit de plafondspeakers. En het moet gezegd: ze zijn stukken beter dan de veredelde bubblegum-pop die Spears groot heeft gemaakt. Het geluid is agressiever en voller dan op de vorige platen, de arrangementen zijn een stuk verfijnder. De beats in Breathe on Me zijn gespierd en lonken openlijk naar industriële elektro. In Toxic waagt Spears een uitstapje naar de bangra en duikt zelfs de geest van Ennio Morricone op, in de vorm van een spaghettiwesterncitaat. De nasale zangstem van het tieneridool wordt rijkelijk ondersteund door smaakvolle strijkers en staccato gitaren.

Terwijl Spears in de film Crossroads nog zingt ‘ I’m not a girl / Not yet a woman‘ wordt In The Zone gepresenteerd als het eerste album van Britney ‘de volwassen vrouw’. Ze moet ook wel, wil ze niet achteropraken bij de concurrentie. Christina Aguilera heeft haar kapsel zwart geverfd en Spears rechts ingehaald als hedendaagse seksbom met grrrl-power-uitstraling. De Canadese anti-Britney Avril Lavigne heeft het ruigere segment van de meisjesrock gemonopoliseerd en Gwen Stefani is de nieuwe heldin van de 13-jarigen, voorheen Spears’ vaste fanbasis. Wil de zangeres de kroon van haar grote voorbeeld Madonna overnemen, dan zal ze met een overtuigende metamorfose moeten komen.

Hoe groot de inbreng van Spears is in de artistieke koerswijziging, blijft onduidelijk. Wel schreef ze bijna alle teksten voor het nieuwe album zelf, vertelt ze trots. ‘Op de laatste drie albums zong ik de liedjes waar ik van hou. Maar In The Zone is meer van mezelf. Dit ben ik, nu. Of het meer volwassen is, weet ik niet. Het is een kwestie van ontwikkeling.’

Muzikaal is het echter een ander verhaal. Gevraagd naar de herkomst van de vele Arabische ritmes in het nieuwe materiaal, houdt de zangeres het op: ‘Die passen gewoon bij het gevoel van de nummers.’ Het is dan ook een veilige veronderstelling dat de instrumentele aankleding uit de koker komt van het contingent topproducers dat voor dit album werd aangetrokken. The Neptunes, verantwoordelijk voor Spears’ meest recente hit Slave 4 U, zijn niet teruggevraagd. ‘ I’ve been there, done that.’ Wel van de partij zijn onder andere Red Zone, Bloodshy & Avant en Moby. Een opgewonden Spears: ‘Ik had nooit gedacht dat Moby met me wilde werken, maar hij zei meteen ja.’

Het meest in het oog springende nummer is het opruiende Outrageous, dat R. Kelly speciaal voor haar schreef en produceerde. De tekst over een blasé meisje dat het allemaal gezien heeft en geïrriteerd reageert op de hoempa die wordt gemaakt over haar winkelgedrag en persoonlijke leven, heeft een haast autobiografische klank. En uitgerekend dit nummer ligt Spears niet. ‘Het is mijn minst favoriete nummer op de plaat. Het is catchy, maar de tekst is wel erg egocentrisch. Eigenlijk wil ik die nog veranderen en opnieuw inzingen. Op deze manier voelt het niet aan als iets van mezelf. Mijn persoonlijke lievelingen op deze plaat zijn Early Morning, dat Moby voor me schreef, en Toxic.’

Britney Spears blinkt uit in het geven van ultrakorte antwoorden. Een vragensteller kijkt ze recht in de ogen en na een kort kuchje of een rituele herschikking van haar kapsel antwoordt ze in rap tempo in tien woorden of minder. En dat is dan inclusief de schoolmeisjesachtige ‘ yeah’s en ‘ oh my god‘s’ waarmee ze haar presentatie doorspekt.

Britney is de ultieme Teflon-babe.

Net als Ronald Reagan, de presidentiële variant van de anti-aanbakpersoonlijkheid waar iedere vorm van kritiek van gleed alsof hij onaantastbaar was, is ze de droom van iedere publiciteitsmanager. Nooit zal ze iets onverwachts schokkends zeggen, nooit zal ze betrapt worden op een persoonlijke ontboezeming. Het ergste scheldwoord dat haar mond verlaat, is ‘ freaking‘.

Spears is dan ook al vanaf haar elfde gekneed door mediatrainers en mentale coaches. Als lid van de Mickey Mouse Club – waar ook Aguilera en het latere vriendje Justin Timberlake hun carrière als tienerster begonnen – werd er geschaafd aan haar zuidelijke accent, dat nu alleen nog heel af en toe door haar stem heen breekt. Ze heeft er leren omgaan met een bestaan in een glazen kooi, waar de roddelpers continu klaarstaat om ieder detail op te blazen tot schandaal. Geen overbodige luxe voor een tiener van wie het liefdesleven op de frontpagina’s van kranten wordt uitgespeld en wier maagdelijkheid (wel of geen seks voor het huwelijk) en borst- omvang (wel of geen siliconen) stof zijn voor massa’s magazinekopij. ‘Mijn jeugd is een beetje anders geweest dan die van de meeste meisjes’, geeft de inmiddels 21-jarige toe met gevoel voor understatement.

Ondanks die zorgvuldig opgebouwde olifantenhuid kan de zangeres af en toe uit haar slof schieten. De vraag van een Franse journalist over ‘de seksuele exploitatie van jonge meisjes in de media’ doet een ongekende kribbigheid opborrelen. ‘Dit is Amerika. Als je geen sexy jonge meisjes op de omslag van een tijdschrift wil zien, dan koop je het blad maar niet. Persoonlijk vind ik dat er niks mis is met er goed uitzien en je goed voelen. Het is geen slecht ding om sexy te zijn, het is positief. Ja, als je je kleedt als een slet en negen kerels op een avond afwerkt, dan is dat bad sexy.’

Meer op haar gemak is Spears met de triviavragen van teenybopper-tijdschriften. Zo wil ze best kwijt dat ze ‘een hele slechte flirter’ is. Als ze zou reïncarneren als een dier, dan zou ze een vogel zijn. ‘Het lijkt me fantastisch om te vliegen, hoog en snel.’ En als ze als mens zou terugkomen, dan zou ze wel in de huid van Jennifer Anniston willen kruipen, want ‘die is met Brad Pitt’. Het beste aan het bestaan als single is dat ze ‘kan gaan shoppen wanneer ze wil’. En haar tips voor gedumpte meisjes met hartzeer bestaat uit een opsomming van wijsheden uit de self-helpbooks die ze per dozijn verslindt. ‘Neem de tijd om jezelf te vinden. Blijf niet aan die vent hangen. Confronteer je pijn en doe er wat mee.’

Hoe onschuldig die laatste antwoorden ook mogen klinken, de vragen waren op het randje. Want de journalisten zijn voor het interview met klem geïnstrueerd niet de namen Justin Timberlake en Fred Durst te laten vallen. Met de eerste had ze een relatie van twee jaar, waarna de N’sync-zanger de vuile was buitenhing bij talkshowgrootheid Barbara Walters en Spears een maand depressief in bed bleef liggen. Durst valt ook in de categorie gefrustreerde ex-vriendjes en combineerde bij Limp Bizkit-concerten lange tijd de naam Britney met de uitroep ‘ fucking bitch‘. ‘Mijn smaak in mannen is wel veranderd’, constateert Spears zuinigjes. ‘Vroeger ging ik altijd voor de politiek correcte jongens, van die gasten die zichzelf graag horen praten. Nu gaat mijn voorkeur uit naar mannen die het allemaal geen bal kan schelen. Ik heb het gehad met navelstaarders en ijdeltuiten.’ Steek die maar in je zak, Fred en Justin.

Als je Britney Spears op een doordeweekse dag op straat tegen het lijf zou lopen, dan zou je waarschijnlijk niet omkijken. Zonder de kleerkasten van bodyguards, de geraffineerde make-up en de uitdagende kleding ziet ze er heel gewoontjes uit. In sweater en spijkerbroek heeft ze een bijzonder anonieme uitstraling. Alle sensuele charisma is afkomstig uit garderobes en tubes en wordt over haar neutrale ondergrond heen gedrapeerd als bij een kleedpop in de etalage van een modeboetiek. De mensen die verantwoordelijk zijn voor die aankleding cirkelen voortdurend rond haar, ze vormen een grote groep die totaal afhankelijk is van het product Britney. Haar manager en persoonlijk assistent houden zelfs tijdens interviews een oogje in het zeil. Bodyguards zijn nooit ver weg. En types van de platenmaatschappij fungeren als permanente barricade tussen ster en buitenwereld.

De enige die de laatste jaren ontbreekt in de koterie is mama Spears.

De hyperambitieuze moeder, degene die haar de Mickey Mouse Club induwde en zich later bemoeide met alle details van haar dochters popimperium, blijft sinds de scheiding met haar man vaker thuis. Maar, zo stelt Spears: ‘Mijn moeder is nog steeds een belangrijk deel van mijn leven. Als ik op tour ben, belt ze me iedere dag, vaak om me te vertellen dat ze zich verveelt. Ze is een moeder en ik blijf altijd haar baby. Ze houdt zich nu bezig met een internetdagboek. En soms wordt ze wel iets te fanatiek. Als er een slechte recensie is verschenen of een schandaalverhaal, dan raast ze maar door. Dan denk ik: chill out, mama! Maar ik censureer niks.’

Spears zegt meer dan tevreden te zijn met haar leven. Maar het kan niet anders of ze moet wel eens verveeld raken. Dat soort buien bestrijdt de nummer 1 op de Forbeslijst van rijkste entertainers uit 2001 door weer maar eens een huis te kopen. Of, zoals laatst bij een veiling in New York, een antiek hemelbed. ‘Ze vertelden me dat leden van het Britse koninklijke huis erin hadden geslapen. Dat leek me wel wat.’ Als de stress van het popsterrenbestaan te veel wordt, dan vlucht de jonge miljonair naar haar jacht in Hawaï. Maar de opsomming van haar dagelijkse bezigheden – ‘koffie drinken, tanden poetsen, haar en make-up doen, interviews afwerken, sporten, relaxen in een bubbelbad’ – doet haar zuchten. ‘Tot ongeveer een jaar geleden kon ik niet zo goed omgaan met al dat getrek aan me, mensen die me vertelden hoe ik me moest kleden, wat ik moest zeggen. Maar nu heb ik het onder controle. Ik ben mezelf. Niet dat ik dat soort dingen diep analyseer. Wat er uitkomt, is wie ik ben. Soms is het nog wel moeilijk. Er zijn een hoop misverstanden over mijn levensstijl. Iedereen denkt dat het heel glamoureus is om Britney te zijn. Maar een groot deel van de tijd is het gewoon overleven op een dagelijkse basis.’

Zo’n uitspraak geeft een glimp van wat er onder dat vernislaagje van opgewekt optimisme zit: een overwerkte jonge vrouw die nooit een minuut voor zichzelf heeft om te bedenken wat zij nou eigenlijk wil. Maar van tragiek wil de gevangene van het popsterrencircus niets weten. Niet dat ze nooit wakker ligt ’s nachts. ‘Soms lig ik in bed te malen over de kleding voor een show of het tourschema. Dan ga ik met een kop chocolademelk op de bank zitten en vertel ik mezelf: ga slapen, ga slapen, ga slapen.’ En die slaap zal ze nodig hebben want er zijn nog een hoop dingen die ze wil doen naast het zingen. Ondanks de vernietigende kritieken van Crossroads ziet Spears zichzelf als actrice in de dop. ‘Vooral musicals lijken me te gek om te doen. Liefst met een regisseur als Steven Spielberg. Of een script schrijven met John Cusack.’ Voor de langere termijn zijn haar ambities van een niveau dat schokkend is in zijn doorsnee karakter. Ze lijkt te snakken naar de toekomst waarin ze kan proeven van een doodnormaal bestaan. Na tien jaar in het spotlicht schetst ze haar leven in 2013 als volgt: ‘Dan woon ik in een kleine stad met een echtgenoot en drie kinderen. Hopelijk heb ik dan wat films gedaan en staat er een oscar op de schoorsteenmantel. Maar een familie en een beetje geluk zijn belangrijker. Eigenlijk wil ik wat iedereen wil.’

Door Edo Dijksterhuis

Alle sensuele

charisma

is afkomstig uit

garderobes

en tubes en wordt

over haar neutrale

ondergrond

heen gedrapeerd

als bij een kleedpop

in de etalage van

een modeboetiek.

Nooit zal ze iets

onverwachts

schokkends zeggen,

nooit zal ze

betrapt worden

op een persoonlijke

ontboezeming.

Het ergste

scheldwoord

dat haar mond verlaat

is ‘freaking’.