Prisoners of War, de Israëlische serie waar Homeland op gebaseerd is, tapt uit een ander vaatje dan de Amerikaanse remake, maar staat wel op hetzelfde niveau.
Wie in afwachting van de Amerikaanse remake van Clan wil nagaan hoe men in Hollywood omspringt met zijn bronnenmateriaal, kan nu al eens Prisoners of War in de dvd-lader schuiven. Deze Israëlische serie was in 2010 zo’n groot succes in het thuisland dat ze de aandacht trok van Amerikaanse tv-studio’s en bedenker Gideon Raff een nieuwe versie mocht gaan maken voor de zender Showtime. Het resultaat: Homeland, de succesvolle thrillerreeks over marinier Nicolas Brody, die bevrijd wordt uit zijn Iraakse cel en er bij zijn terugkeer van verdacht wordt mee te heulen met de vijand.
Het is interessant om te zien hoe Prisoners of War – of Hatufim, zoals de reeks in het Hebreeuws heet – de oversteek heeft gemaakt, en hoe verschillend beide series zijn geworden. Het basisidee achter het eerste seizoen van Homeland – de vraag of Brody een terrorist was geworden, en de twijfels van CIA-agente Carrie Matheson bij zijn loyauteit – is in het origineel bijvoorbeeld helemaal afwezig. Het is zelfs helemaal geen thriller over terrorisme maar eerder een psychologisch drama over wat zo’n lange gevangenschap – bijna twintig jaar in dit geval – doet met een mens en zijn familie.
Bij de start komen twee Israëlische soldaten, Nimrode Klein en Uri Zach, terug thuis nadat de Hezbollah hen zeventien jaar lang gevangen heeft gehouden in Libanon. Hun vrijlating is een grote schok voor henzelf, hun partners en voor de Israëlische maatschappij, die de verloren zonen als helden ontvangt. De euforie bij hun thuiskomst maakt echter snel plaats voor twijfels: bij de soldaten zelf, die heel veel moeite hebben om zich aan te passen, en bij hun gezinsleden, bij wie de tijd ook allerminst stil is blijven staan – de vrouw van Zach is tijdens zijn afwezigheid bijvoorbeeld getrouwd met zijn broer.
Ook het Israëlische leger heeft vragen, want tijdens de uitgebreide debriefing van de twee op een geheime locatie blijkt dat hun verhalen lacunes vertonen, zeker als het gaat over Amiel Ben-Horin, een derde soldaat, die stierf tijdens de gevangenschap. De zoektocht van één militair naar wat er precies is gebeurd, vormde de blauwdruk voor de terreurplot van Homeland, maar de paranoia is hier veel minder groot dan in de Amerikaanse serie. De focus ligt op de aanpassingsproblemen van de teruggekomen soldaten en hun familie, de manier waarop het leger omgaat met ex-krijgsgevangenen – niet altijd even netjes, zo blijkt, zeker als je weet dat Raff zijn inspiratie haalde bij de verhalen van echte soldaten – en hoe het hele thema leeft in de Israëlische samenleving.
Dat levert een dramatisch erg rijke en zeer knap gemaakte reeks op, die op politiek vlak ondanks het heikele thema zeer genuanceerd blijft. Hier en daar herken je wel scènes en verhaalelementen die het tot in de remake hebben geschopt, maar Prisoners of War blijft in de vergelijking met Homeland moeiteloos overeind. Ondertussen werd in Israël al een tweede seizoen uitgezonden, en Raff beloofde eind vorig jaar in Variety nog dat er een derde zal komen. Geen extra’s.
PRISONERS OF WAR ****
(JustBridge)
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
