Dat Ryan Reynolds een knappe Canadese knul is, weten we ondertussen wel. Maar kan hij ook als acteur zijn mannetje staan? Ontdek het deze zomer in het op feiten gebaseerde drama Woman in Gold en de scifi-thriller Self/less. ‘Ik wil films maken waar mijn dochter trots op kan zijn.’

Ryan Reynolds, een kloeke 38 jaar geleden ter aarde geworpen in Vancouver, Canada, zit al sinds zijn twaalfde in het acteervak, is de huidige beau van de verrukkelijke Blake Lively en is al jaren vaste klant in lijstjes van de meest sexy Hollywoodhunks. Maar kunt u, misschien met uitzondering van de spannende thriller Buried (2010), ook maar één film van hem opnoemen waarvan u zegt: ‘Die kan hij later vol trots aan zijn in december vorig jaar geboren dochtertje James tonen’? Sla er zijn cv op na en je zult merken dat de vraag geheel retorisch is. En dan hoef je Reynolds’ spruit – god beware het kind – nog geeneens ondingen als Van Wilder (2002), The Proposal (2009), Green Lantern (2011) of R.I.P. D. (2013) in het snoezige babygezichtje te pleuren.

‘Gedaan met alleen maar flauwe komedies en onnozele actiefilms’, moet de kruidenierszoon in een vlaag van zelfkennis en schuldbesef hebben gedacht. Want als er één A-lister het voorbije jaar zijn stinkende best deed om zichzelf heruit te vinden en zich van zijn meest veelzijdige kant te laten zien, dan was het Reynolds wel. Zo stond hij in Marjan Satrapi’s surrealistische indiekomedie The Voices zelfs met dieren te praten en de schlemielige psychopaat in zichzelf boven te halen, terwijl zijn landgenoot Atom Egoyan hem in de bizarre mysterythriller The Captive dan weer castte als een jonge, getraumatiseerde vader wiens dochtertje is vermist.

Aan dat rijtje van meer ambitieuze rollen voegt Reynolds, die ook even met Scarlett Johansson was gehuwd, nu nog twee titels toe. In het op feiten gebaseerde Woman in Gold van de Britse regisseur Simon Curtis zet hij de bril van advocaat Randy Schoenberg op. Die moet in opdracht van de oudere Joodse dame Maria Altmann – een rol voor Helen Mirren – proberen een Gustav Klimt-schilderij te recupereren dat tijdens de oorlog door de nazi’s werd gestolen van haar familie en sindsdien in Oostenrijks staatsbezit is. En in de sciencefictionthriller Self/less van The Cell-fantast Tarsem Singh mag hij zijn lenige lijf lenen aan Ben Kingsley, die een terminale rijkaard speelt die zijn bewustzijn in hem heeft overgeplant.

‘Werken met mensen als Dame Helen Mirren en Sir Ben Kingsley is een droom voor elke acteur’, verzekert Reynolds. ‘Ze brengen zoveel kennis en ervaring mee naar de set, dat je alleen maar kunt bijleren en beter worden. Ik draai al een poosje mee in de branche, maar de eerste dag van de opnames ben je in hun bijzijn toch behoorlijk star struck. Het zijn instituten, legendes, meesters in hun vak. Je vraagt je af of je wel overeind zult blijven. Ze zijn niet voor niets Dame en Sir, en wat ben ik? Dude? Guy? Citizen Reynolds? Dat laatste heeft wel iets, vind ik.’

Het was dus stresserend werken?

REYNOLDS: Welneen. Helen is mijn mentor. Ik krijg kippenvel en zweterige handen van haar. Ik denk dat ik stiekem verliefd op haar ben. Mijn echtgenote Blake plaagde me er nog mee toen ik me opkleedde voor de première. ‘Wanneer je met mij uitgaat, is een jasje goed genoeg’, zei ze. ‘Maar voor Helen trek je meteen je beste pak aan. Uitslover.’ (lacht)

Woman in Gold is gebaseerd op de beruchte rechtszaak die Maria Altmann (1916-2011) in 2000 inspande tegen de Oostenrijkse staat. Heeft de echte Randy Schoenberg je veel advies gegeven?

REYNOLDS: Nee. Ik heb Randy pas halverwege de opnames ontmoet. Bewust. Hij is geen bekend historisch personage dat je dwingt een bepaalde houding en manier van spreken over te nemen. Ik wilde mijn eigen interpretatie van hem en zijn rol in het verhaal brengen. Ik heb de neiging mensen die ik ontmoet te imiteren, en ik wilde geen onnodige tics of eigenaardigheden kopiëren die alleen maar van de essentie zouden afleiden.

Er zijn dus geen gelijkenissen tussen jullie beiden?

REYNOLDS: Toch wel. We komen allebei uit een milieu van mensen die zich heel gedreven op dingen kunnen storten, op het fanatieke af. Randy heeft zijn gezin kunnen bijeenhouden tijdens de hele zaak, die tien jaar heeft aangesleept, maar op een gegeven moment was hij volledig blut en zat hij zonder werk. Je vraagt je af wat iemand drijft om zo ver te gaan dat hij er zelfs de toekomst van zijn kinderen voor op het spel zet. Voor Randy was het keerpunt zijn eerste trip naar Oostenrijk, naar het land waar zijn familie oorspronkelijk vandaan komt, waar hij ontdekte dat hij een achterneef van de beroemde componist Arnold Schoenberg was en waar hij besefte: ik heb zélf Joodse roots. Dit is persoonlijk. Dit is ook mijn geschiedenis, mijn identiteit. Op dat moment werd het veel meer dan zomaar een rechtszaak. Toen ik het script las, zag ik het ook niet als een juridisch drama, maar als een liefdesverhaal. Het gaat over de liefde tussen Randy en Maria. Er zit spanning op hun relatie, en vanuit die invalshoek hebben we de film ook gemaakt.

Wat bedoel je met ‘ik kom zelf uit een milieu van fanatiekelingen’?

REYNOLDS: Mijn opa werd dakloos op zijn veertiende. Hij leefde in treinen, bijna als een clichéversie van de outcast uit Martin Scorsese’s Boxcar Bertha (1972). Hij was een dagloner die net voldoende verdiende om ’s avonds eten te kunnen kopen en zijn school te kunnen betalen. Het was het ene jaar werken, werken, werken en het andere studeren, studeren, studeren. Op die manier heeft hij zich na vijftien jaar opgewerkt, eerst tot anesthesist en daarna tot directeur van een ziekenhuis. Als er iemand een onwaarschijnlijk from rags to riches-verhaal heeft meegemaakt, dan is het mijn opa wel. Zijn discipline en wilskracht zijn altijd een inspiratie voor mij geweest, ook al stierf hij voor ik geboren werd. Hij is een familielegende. Als ik van één ding spijt heb, dan is het dat ik hem nooit heb kunnen ontmoeten.

Hij zou best trots op je geweest zijn: je hebt het zelf van Canadees kindsterretje tot vaste Hollywoodwaarde geschopt.

REYNOLDS: Ik hoop het. Al zijn er best wel een paar films waarvan ik blij ben dat ze hem bespaard zijn gebleven. Ik wou dat ik van mezelf hetzelfde kon zeggen. (lacht) Weet je: wanneer hij daklozen met kapotte schoenen zag, kocht hij hen meteen een nieuw paar. Omdat hij als tiener zelf vrieswonden had opgelopen en een paar afgevroren tenen had. Hij was echt een geval apart.

Je geeft toe dat je in het verleden in een paar stinkers hebt gespeeld. Waarom heb je dan toegehapt?

REYNOLDS: Films als Woman in Gold, die ergens over gaan, zijn zeldzaam. Je hebt een ster nodig om ze gemaakt te krijgen. En dan heb ik het over Helen Mirren, niet over mezelf. Je moet gewoon geluk hebben. Elke acteur in mijn leeftijdscategorie was geïnteresseerd in de rol van Randy, maar het was Harvey Weinstein die me belde en zei: ‘Reynolds. It’s your lucky fucking day.‘ Ik antwoordde: ‘Als ik een telefoontje krijg van jou, valt dat nog te bezien.’ (lacht) Ik dacht hij me wou voor een andere, iets luchtigere film, maar gelukkig verkeerde hij in een vlaag van zinsverbijstering.

Je bent duidelijk kritisch voor jezelf, wat zeldzaam is voor Hollywoodacteurs.

REYNOLDS: Ik moet er niet omheen draaien. Ik ben 38 en de speeltijd is voorbij. Het is niet dat ik geen films meer wil maken voor de fun of me te goed voel voor romcoms of superheldenfilms – ik ben straks trouwens in één te zien (Deadpool, nvdr). Maar ik wil films maken waar mijn dochter later trots kan op zijn. Ik heb altijd gezegd dat ik geen carrièreplan had, dat ik de dingen op me liet afkomen, maar nu ga ik echt bewust op zoek naar meer karaktergedreven rollen en naar goede regisseurs. Ik ben trots dat ik met filmmakers van het niveau van Marjan Satrapi en Atom Egoyan mag werken. Het was niet makkelijk om die stap te durven zetten, maar ik heb mijn agent gezegd: ik werk al mijn hele carrière met jullie en het kan me niet schelen of ik betaald word of niet. Het kan me niet schelen dat ik niet de hoofdrol heb. Maar ik wil films maken die artistieke waarde hebben.

Met permissie, maar The Captive van Atom Egoyan was wel een tegenvaller.

REYNOLDS: De film werd niet goed onthaald, dat klopt. Maar ik had die ervaring voor geen uitstekend betaalde blockbuster ter wereld willen inruilen. Ik heb ervan genoten, ik heb ervan bijgeleerd en ik had het gevoel deel te zijn van een ambitieus project. Dat is onbetaalbaar. Dito voor Self/less van Tarsem Singh. Het is een fascinerend verhaal en Tarsem is een beeldend genie. Ik besef dat zoiets nog geen garantie is op een meesterwerk, maar liever falen mét ambitie dan falen zonder.

Even terug naar Woman in Gold: kende je de schilderijen van Gustav Klimt waar het in de film om gaat?

REYNOLDS:(knikt) Na mijn middelbare school werkte ik een jaar lang in een kruidenierszaak en kon ik net voldoende geld bijeensparen om door Europa te kunnen reizen. Ik heb Parijs bezocht, Londen, Amsterdam, Madrid, Berlijn en ook Wenen en het Belvederemuseum, waar die schilderijen toen nog hingen voor ze opnieuw in Maria’s bezit kwamen. Kunst heeft me altijd geïnteresseerd. Mijn oudste broer is beeldhouwer.

In de film ben je niet alleen geïnteresseerd in kunst. Je blijkt ook heel goed om te kunnen met baby’s. Is dat uit het leven gegrepen?

REYNOLDS:That’s quality acting, my friend.(lacht) Mijn dochtertje was op het moment van de opnames nog niet geboren. Ik haatte die baby uit de film. Nee, ik ben zo blij dat ik papa ben. En ik wil ook als papa erkend worden. Bij mij thuis is het nu een voortdurende competitie tussen mijn vrouw en ik. Zal onze dochter eerst ‘papa’ of ‘mama’ zeggen? Dat zet best wel druk op een kind van acht maanden. (lacht)

In welke mate heeft het vaderschap je veranderd, naast het feit dat je acteren nu serieuzer neemt?

REYNOLDS: Totaal. Wanneer vrienden van mij met hun babyfoto’s kwamen leuren, dacht ik altijd: ‘Help. Daar heb je ze weer. Weet ik veel of die huilende huidplooi op zijn vader of zijn moeder lijkt, en wat kan het mij schelen? Zou ik uit het linkse of het rechtse raam springen?’ Nu leur ik zelf met foto’s rond en doe ik niks liever dan naar die van anderen kijken. Ja, het vaderschap doet wat met je.

Je dochter heet James, maar je hebt haar naam lang verzwegen. Waarom precies?

REYNOLDS: Ik wilde niet pretentieus of mysterieus doen, maar ik voel me ongemakkelijk haar in een mediacontext te gooien. Begrijp je? Ik ga je zo meteen een foto van haar tonen, maar dat is tussen jij en ik. Ik ben een publiek figuur, zij niet. En ze heeft daar ook niet voor gekozen. Ach, misschien overdrijf ik, maar ik moet er nog aan wennen.

Later dit jaar ben je ook te zien in het gokdrama Mississippi Grind van Half Nelson-makers Anna Boden en Ryan Fleck. Ben je zelf een gokker?

REYNOLDS: Ik heb wel wat poker gespeeld tijdens die opnames, maar nooit voor grote bedragen. Ik heb één geweldige gokervaring. Jaren geleden won ik tijdens een spelletje baccarat in Las Vegas zeshonderd dollar van Paul Anka en Ryan Gosling, wat zo ongeveer het vreemdste trio is dat je aan een goktafel kunt tegenkomen. (lacht) We zijn vrienden, we zijn Canadezen en we hadden zin in een weekendje Vegas. Er zijn beschamender dingen.

Nu je kersvers vader bent, zullen er de komende maanden niet veel snoepreisjes meer inzitten. Wat was je laatste uitje?

REYNOLDS: Na Woman in Gold ben ik twee weken thuis geweest en daarna ben ik met mijn broer naar Oostenrijk teruggekeerd om er met de motor rond te trekken. Door de Alpen, maar we hebben ook Wenen bezocht. Ik maak elk jaar een motortrip met hem.

De broer die beeldhouwer is?

REYNOLDS: Nee. Mijn andere broer, die inspecteur is en moorden onderzoekt. Er zit duidelijk te veel testosteron in onze familie. Ik beloof je: ik ben de dochter ten huize Reynolds. (lacht)

WOMAN IN GOLD

Vanaf 15/7 in de bioscoop.

SELF/LESS

Vanaf 29/7 in de bioscoop.

VOLGENDE WEEK: MR. HOLMES

DOOR DAVE MESTDACH

Ryan Reynolds: ‘ER ZIJN EEN PAAR FILMS WAARVAN IK BLIJ BEN DAT ZE MIJN OPA BESPAARD ZIJN GEBLEVEN. IK WOU DAT IK VAN MEZELF HETZELFDE KON ZEGGEN.’