Paul Baeten Gronda neemt deze zomer een frisse duik in zijn favoriete tv-series en komt elke week boven met een kleinood dat daar niet uit weg te denken valt.
Er zijn verschillende redenen waarom ik van roeien hou.
Zelfs buiten de rationele redenen. Want roeien is bij uitstek een bezigheid waarbij zowel het uithoudingsvermogen als de spieren worden aangesproken. Dus als je net als ik het nut niet inziet van een uur op een loopband een juffertje te staan wezen of te zelfbewust bent om als een idioot voor een spiegel kilo’s te gaan wegen, dan vind je een goed compromis in een roeiboot.
Alleen: wie heeft er nu tijd en zin om een roeiboot 1. te kopen, 2. te onderhouden, 3. naar een stroom te transporteren middels een speciaal aangepaste kar die achter je auto gehangen moet worden en dus ook om 4. die kar te kopen 5. en te onderhouden, om dan 6. compleet afhankelijk te zijn van het weer en ten slotte dus 7. nooit te gaan roeien.
Ik zal het zeggen. Buiten misschien Canadezen of sportieve renteniers: niemand.
Gelukkig is daar de roeimachine.
Die redenering maakte ook Claire Underwood toen ze voor haar drukbezette en lichtjes verslappende Frank zo’n ding kocht. Hij zat alleen nog maar voor de PlayStation en zoals alle katholiek geïnspireerde media ter wereld ooit al wel eens opmerkten: daar word je maar rot van.
Ofwel dacht Claire gewoon: onze Frank moet wat bewegen. Zoals meestal een even zuivere als meelijloze gedachte die meteen tot actie leidde.
Dus zat Frank binnen de kortste keren op een prachtig exemplaar van donker hout en zwarte kabels.
Nu. Wat gebeurt er precies op zo’n roeimachine? Wel: het leven leren. Dat gebeurt er op een roeimachine.
Want ik kan diegenen die nog nooit geprobeerd hebben, verzekeren dat het roeien zich niet zomaar laat overmeesteren.
De eerste keer denk je: ‘Hey, dit is leuk. Beetje zitten, plooien en strekken, borst breed, muziekje op… Dit kan ik. Dit kan ik best.’
Dat duurt zowat, afhankelijk van conditie en ritme, veertig seconden tot vier minuten. Daarna denk je: ‘Wat is dit ding en wat doet het met mij? Ik was gelukkig voor ik hieraan begon. Onwetend maar gelukkig.’
Daarna volgt het echte werk. Door de opbouw van cardio- logische kwaliteiten en spiermassa zal het roeien steeds beter gaan. Het gaat bij roeien over wie het ritme kan bepalen. Is het de weerstand van het water of de mechanische vertegenwoordiging daarvan, of ben jij het? Om het zelf te zijn, moet je op alle vlakken in vorm en bij de zaak zijn. Wie met te veel zelfvertrouwen vertrekt, wordt gebroken.
Precies daarom gaat Frank Underwood, machtsbeest in de puurste zin, op die roeier zitten. Hij werkt tot hij het ritme vindt, en in dat ritme denkt hij na. In dat ritme bepaalt hij hoe hij anderen dat ritme zal opleggen door middel van werk en strategie, van spiermassa en hart.
Als je van je roeimachine stapt, ben je geen meter verder. Het lelijke ding, een onhandige constructie van armen en bouten, is weer wat het is. Maar de roeier zelf is in essentie even helemaal alleen geweest. En dat is waarschijnlijk nog het meest waarom ik van roeien hou. En Frank Underwood begrijp.
WAT GEBEURT ER PRECIES OP ZO’N ROEIMACHINE? WEL: HET LEVEN LEREN. DAT GEBEURT ER OP EEN ROEIMACHINE.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
