DE REVOLUTIEROUTE ****

We zagen al vier muzikanten zingend door het Midden-Oosten trekken in Soundtrack, en Philippe Geubels pissend door Egypte reizen in Dr. Livingstone, maar wat Rudi Vranckx elke dag moet doorstaan, is toch van een heel andere orde, zo bleek van bij de start van De revolutieroute, de nieuwe docureeks over de erfenis van de Arabische Lente. Vranckx zat met zijn cameraploeg in Homs, de plaats waar de Syrische burgeroorlog het hevigst woedt, zoals dat heet in de nieuwsverslagen. Wat dat in de praktijk betekent, werd snel duidelijk: door een granaataanval op een schooltje moest iedereen schuilen, een Franse journalist was niet snel genoeg en werd, voor de ogen van zijn vriendin, doodgeschoten. Het was een stukje cinéma vérité dat je de adem afsneed, zeker toen een Syrische man in het ziekenhuis de camera toeriep dat ‘wij dit elke dag moeten doorstaan’.

Na die schokkende eerste minuten nam De revolutieroute – gelukkig – wat gas terug. Vranckx’ doel is immers niet de actualiteit te verslaan, maar te onderzoeken hoe die met hoop vervulde Arabische Lente omsloeg in een donkere winter en het verhaal van de revolutie te vertellen door de ogen van de mensen die alles meegemaakt hebben. Daartoe reisde hij naar de kiem van de omwenteling, Tunesië, waar de zelfmoord van de jonge fruitverkoper Mohamed Bouazizi begin 2011 het vuur aan de lont stak. Hij sprak er met mensen uit alle geledingen van de maatschappij, van tijdelijk president Marzouki over de leider van de populaire islamistische partij Ennahda tot een theatermaakster die zich verzet tegen het oprukkende fanatisme.

In Kasserine, een stad ‘waar je de armoede ruikt’, ging Vranckx langs bij een jongeman die zichzelf ook in brand had gestoken maar het wel overleefd had. Hij werd geen martelaar van de Arabische Lente maar een bedlegerig, vergeten hoopje ellende, een man die tot zijn grote schaamte zijn dekens moet laten verversen door zijn zus als hij weer eens in zijn broek heeft geplast. Het was een moment waarop de vreemde en soms wrede loop van de geschiedenis een gezicht kreeg, en er waren wel meer van die passages. De butler die ooit voor presidentsvrouw Leila Trabelsi had gebeefd, sprak nu zonder schroom over de bizarre praktijken in het paleis – met zwarte magie en veel schapenbloed – en een voormalige officier vertelde hoe hij op het juiste moment zijn kar had gekeerd en zich bij de revolutie had aangesloten. ‘Ooit waren mensen bang voor u, en nu bent u een held’, zei Vranckx – het spiegelbeeld van de weg die de man uit Kasserine aflegde.

De revolutieroute toont dat een revolutie heel veel verschillende verhalen voortbrengt, en voor ieder mens een andere betekenis kan hebben. En dat Tunesië, en bij uitbreiding de hele Arabische wereld, nog een lange weg vol valkuilen, gevaren en dwaalsporen moet afleggen om op ‘de schimmel die we hebben geërfd’, zoals de voorman van Ennahda het verwoordde, een levensvatbare plant te krijgen. Maar het was vooral journalistieke tv op haar best: mee-slepend, ontroerend, met heel veel moeilijke vragen maar zonder simpele antwoorden.

Elke dinsdag, Canvas

Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld

DOOR STEFAAN WERBROUCK

DE VREEMDE EN SOMS WREDE LOOP VAN DE GESCHIEDENIS KREEG EEN GEZICHT IN DE REVOLUTIEROUTE.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content