Politieagenten John McLoughlin en Will Jimeno lagen meer dan veertien uur begraven onder het puin van Ground Zero. ‘Levend vanonder 220 verdiepingen beton en staal komen: dat doét iets met een mens.’

Wat vonden jullie van de film?

Will Jimeno: Nog veel beter dan ik gehoopt had, hij overtrof echt mijn stoutste verwachtingen. Na de pre-mière ben ik Oliver (Stone) in de armen gevallen. ‘Je hebt woord gehouden’, zei ik. ‘Je had beloofd om ons verhaal waarheidsgetrouw in beeld te brengen, en dat heb je ook gedaan.’ 95 procent van World Trade Center is precies zoals ik me de gebeurtenissen van die dag herinner.

Wat klopte niét?

Jimeno: Alles klopte, er werden alleen een paar randverhalen weggelaten. Wat bijvoorbeeld niet in de film zit, is dat we al een uur na de instorting gevonden werden. Iemand riep, John en ik antwoordden, maar toen was er plots niets meer. Eerst werd ik verschrikkelijk kwaad, maar toen zei John: ‘Spaar je krachten. Je zal ze nog hard nodig hebben.’ Wellicht was het iemand die zelf stervende was. Of iemand die zodanig in shock was dat hij in paniek wegvluchtte.

Hoe goed kenden jullie elkaar eigenlijk voor 9/11?

John McLoughlin: Nauwelijks. Ik moest Will zelfs naar zijn voornaam vragen toen we daar samen onder het puin lagen. Hij was nog maar pas in dienst, ik kende hem alleen als ‘Jimeno’.

Jimeno: Instinctief voelden we dat we met elkaar moesten blijven praten. We wisten dat we zouden sterven als we onze ogen zouden sluiten. En dus hielden we elkaar de hele tijd wakker. Als John me niet meer hoorde, begon hij te roepen. En vice versa. Op een bepaald moment was ik er ook echt van overtuigd dat we het niet meer zouden halen. Ik had God al bedankt voor mijn vrouw en mijn dochtertje, en gesmeekt om goed voor mijn ongeboren baby te zorgen.

Een van jullie collega’s, Dominick Pezzullo, werd verpletterd terwijl hij jullie probeerde te redden. Zijn weduwe verzette zich hevig tegen de film. Kunnen jullie begrijpen waarom?

Jimeno: Vanuit haar verdriet: zeker. Maar John en ik vonden het onze plicht om hem een laatste eer te bewijzen. Toen hij bedolven werd onder die gigantische blok beton, greep hij met zijn laatste krachten naar zijn pistool. Hij schoot nog een paar keer in de lucht om de aandacht te trekken, zodat de reddingswerkers op zijn minst John en mij zouden vinden. Dom was een onvoorstelbaar moedig man, en dat wilden we aan de wereld tonen. Hij had zijn job in het onderwijs opgegeven om agent te worden, en hij rende letterlijk het WTC in om mensen te kunnen redden. Sterker nog: zelfs toen hij wist dat hij nog maar een paar minuten te leven had, dacht hij geen seconde aan zichzelf.

Jullie werden vanonder het puin gehaald door brandweermannen die hun eigen leven op het spel zetten om dat van jullie te redden. Hoe bedank je zulke mensen eigenlijk?

Jimeno: Je belt hen af en toe, en je vertelt hen hoe goed je het maakt. Het gaat waarschijnlijk melig klinken, maar ik ben een ander mens geworden door wat me op 11 september overkwam. Ik leef mijn leven nu echt, ik onderga het niet meer. Levend vanonder 220 verdiepingen beton en staal komen, dat doét iets met een mens.

McLoughlin: Ik blijf het wel nog altijd ongelooflijk vinden dat die reddingswerkers hun leven voor ons op het spel zetten. Toen wij het WTC binnen gingen, wisten we niet dat we de dood in de ogen keken. De mensen die ons vanonder het puin haalden, wisten dat wél. Om je dan nog voor twee onbekenden in een gat van dertig meter onder het puin te riskeren, terwijl het hele zaakje dreigt in te storten en je schoenen smelten van het vuur… De reddingswerkers waren de echte helden van 11 september, niet wij.

Hoe lang lagen jullie in het ziekenhuis?

Jimeno: Ik drie maanden, John een maand langer. Hij werd een tijdlang in een kunstmatige coma gehouden. Het leek wel of we iedere dag een operatie moesten ondergaan. De pijn was afschuwelijk.

McLoughlin: Vooral voor onze vrouwen moeten die maanden een hel geweest zijn. Op een bepaald moment vroegen de dokters aan Donna om de kinderen mee te brengen, zodat ze me nog één keer konden zien. Ze dachten dat ik het niet meer zou halen. Maar zij weigerde – ze wilde zich niet neerleggen bij het idee dat ik zou sterven.

Jimeno: Op de filmaffiche staan enkel John en ik, maar eigenlijk hadden onze vrouwen naast ons moeten staan. Zonder hen hadden we het nooit gehaald. Zelfs toen we onder het puin lagen, waren zij het die ons in leven hielden. De gedachte dat we hen nooit meer terug zouden zien, was ondraaglijk.

Jullie werden allebei arbeidsongeschikt door de aanslagen. Missen jullie je jobs niet te erg?

Jimeno: Toch wel. Ik had mijn badge nog maar negen maanden, en dat was een jongensdroom die werkelijkheid werd. Maar ik probeer me nu nuttig te maken door voordrachten te geven op politieacademies. Diep in mijn hart zal ik altijd een politieagent blijven.

McLoughlin: Hij blijft me ook ‘ser-geant’ noemen, zelfs na al die jaren. He won’t let me live it down.

© Newsweek / Vertaling: Wouter Van Driessche

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content