Als er een man is die vol ongeduld op het einde van de zomer wacht, dan wel Bruno Wyndaele. Had hij geweten waaraan hij begon met iets onduidelijks als De Premiejagers, had hij het eerste vliegtuig richting China genomen als kandidaat tochthond voor de Belgische delegatie. Alles beter dan een quiz presenteren waarin hij sympathie en enthousiasme moet veinzen voor onbekende kandidaten. Er zijn een paar dingen waaraan Bruno een grondige hekel heeft. Sympathie, oververhitte studio’s en de gewone man zijn er drie van.

Er was een tijd waarin Bruno op kosten van de VRT met zijn BV-vrienden naar exotische oorden reisde om daar bij een glas te peilen naar de diepte van hun vriendschap. Overdag hielden ze zich ledig met jongensachtige spelletjes, zoals achterstevoren op kamelen rijden of om het hardst een jeep door een hoop zand jagen. Heel erg spannend allemaal, en het leverde mooie beelden op. Bruno doet graag dingen met mensen die hij kent, dat bespaart hem die vervelende eerste praatjes die hij nu zowat iedere avond moet voeren. ‘Wie zijn jullie nu weer?’, hoor je hem vragen met het enthousiasme van een dokter die vaststelt dat zijn latexhandschoen scheurde bij het anale onderzoek. ‘Rien en Saar.’ ‘Wat is jullie relatie?’ ‘Neef en nicht.’ Een opgetrokken wenkbrauw van Bruno, en het vervolg van de verplichte kennismaking verloopt op de toon die de gemiddelde Guantanamo-bewaker hanteert voor hij op waterboarding overstapt.

Bruno houdt van duidelijkheid. Hij is de quizmaster van dienst en werd niet ingehuurd om mensen op hun gemak te stellen, hen een goed gevoel over zichzelf te bezorgen of hen de indruk te geven dat ze slim zijn omdat ze het antwoord weten op de vraag: ‘vertaal viens manger‘ in de categorie ‘hemellichamen’.

Soms lijkt het zelfs dat Bruno zenuwachtig wordt van het gemiddelde niveau van zijn eigen quiz. Alsof hij bang is dat mensen zouden denken dat hij even dwaas is als de vragen die hij stelt. Het is een mogelijke verklaring voor de genadeloze vernedering waaraan hij kandidaten onderwerpt als ze het antwoord níet weten. ‘Lijst van verboden boeken die begint met een I’. ‘Inquisitie?’ ‘Maar neen!’ Het woord ‘oenen’ blijft nog net binnensmonds. ‘Inventaris?’ ‘Hoe is dat nu mogelijk?’, roept Bruno net niet uit, en met een verdacht goede imitatie van een overjaarse schoolmeester legt hij uit dat het over de index gaat, de Index Librorum Prohibitorum meer bepaald. Een sacrale stilte valt. ‘ Wa zeit ‘m?‘ Mensen schuiven zenuwachtig over hun stoel. Gelukkig is er een volgende vraag. ‘Politieserie op één, begint met een F.’

‘Red me uit deze nachtmerrie’, staat telkens weer op Bruno’s gezicht te lezen. Al zijn er momenten waarop hij werkelijk zijn best doet om bevlogen te zijn. Bij het premiejagen uit de titel, bijvoorbeeld, het zoeken naar de oplossing van een soort geanimeerde rebussen. Jan Schepens voor twee visnetten is ‘Jan + Netten’ is ‘Jeanetten’; een woesteling die met een hamer op Lech Walesa slaat is ‘Kappen op de Pool’ is ‘Poolkappen’. Een keer zoomde het filmpje in op de uier van een koe. Het thema was hemellichamen. ‘Melkweg’, antwoordde het duo. ‘Prima’, jubelde Bruno. ‘Kun je dat ook even uitleggen?’ ‘Red ons uit deze nachtmerrie’, zag je dan ook de kandidaten denken.

Tine Hens