Toen het woord ‘elektro-pop’ nog moest worden uitgevonden, verbaasde Telex de wereld al met ‘Moskow Discow’. Een terugblik in tien etappes, van ‘Twist à st-Tropez’ tot comebackplaat ‘How do you dance?’

1975

‘Hoe ziet de toekomst van de rock eruit? Die wordt overgenomen door Duitsers en machines.’ Kraftwerk verovert de wereld met Autobahn en rockprofeet Lester Bangs schrijft de onthutsing van zich af in Creem. ‘It’s good, but is it rock?’, vraagt Rolling Stone zich vertwijfeld af, maar bij les branchés de Bruxelles hebben een paar mensen een aha-erlebnis van jewelste: architect/ontwerper Michel Moers, studiorat Dan Lacksman en jazzpianist Marc Moulin, die bij Placebo al volop met Moogs en synthesizers in de weer is om de elektrojazz uit te vinden.

1978

In Antwerpen promoveren The Kids zichzelf van dokwerkers tot punkers, in Brussel slaan Moers, Lacksman en Moulin de handen in elkaar. Ze dopen zichzelf Telex en schrijven een programmaverklaring – ‘elektronische wegwerppop maken’, ‘de mensen aan het dansen en het lachen brengen’ en ‘anoniem blijven, net als Devo en The Residents’. Hun eerste singles, Twist à St-Tropez van Dick Rivers & Les Chats Sauvages en Moskow Discow krijgen meteen een staande ovatie. ‘Dit is een van de interessantste dingen die ik in jaren heb gehoord,’ schrijft de recensent van Record Mirror, ‘als alle muziek in de eighties zo geweldig wordt, word ik een heel gelukkig man.’

1979

Telex laat zijn eerste langspeler op de wereld los, Looking For Saint-Tropez, maar naast applaus klinkt deze keer ook boegeroep. Niet iedereen kan lachen met de synthesizercover van Bill Hayleys Rock Around The Clock en in internationale wateren krijgen ze kop noch staart aan woordspelletjes als ‘Pakmoväst’. NME noemt Telex ‘hilarious’ en heeft het over ‘an awesome threesome’, maar bij Melody Maker en Sounds vinden ze er maar niks aan. ‘Dit is een plaat die hooguit geschikt is om tussen de Vogues en de lege champagneflessen te laten slingeren.’ ‘Telex is niet meer dan tongue-in-chic. Over een maand kraait geen haan er nog naar.’

1980

Telex’ manager overtuigt Moers, Lacksman en Moulin om het Songfestival in de zeik te zetten met de parodie Eurovision. De groep eindigt in Den Haag na een heleboel pesterijen derde laatste – als Griekenland hen drie punten wil geven, informeert de Nederlandse presentatrice zelfs of het niet om een vergissing gaat. Marc Moulin: ‘Meedoen aan het songfestival was een ongelooflijke flater. Onze hippe fans haakten af en het grote publiek besloot ons vanaf die dag te haten.’ Neurovision, een tweede langspeler, zorgt voor nog meer gefronste wenkbrauwen met songs als We Are All Getting Old en Dance To The Music (Sly & The Family Stone). In de tracklist staat wél de songtitel Tour De France, die later wordt gerecycleerd door Kraftwerk.

1981

Een nieuw jaar, een nieuwe plaat, en deze keer heet-ie kortweg Sex (of Birds And Bees in preutsere landen). De broertjes Ron en Russel Mael, beter bekend als het Amerikaanse Sparks (This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us), steken een hand toe voor de lyrics. In 1984 brengt Telex een vierde plaat uit, Wonderful World, maar die is al onvindbaar nog voor ze goed en wel in de winkelrekken ligt. Het trio heeft op dat moment al twee miljoen verkochte platen op de teller staan, maar de platenfirma laat hen vallen wegens ’te eigenzinnig’.

1986

Telex wordt opgevist door Warner Bros en noemt zijn vijfde plaat Looney Tunes, met een knipoog naar Tweety & Co. Het trio verrijkt zijn sound met gitaren, trompetten en Beverly Jo Scott, maar aan de droge humor wordt niet geraakt, getuige I Don’t Like Music en I Want Your Brain. Temporary Chicken is een bijtende aanklacht over een werkloze die zich als kip verkleedt, maar Telex is te left of centre om iemand te verontrusten. ‘We krijgen geen erkenning omdat we geen schone songs schrijven’, klinkt het gefrustreerd. Kort daarop zet de groep zichzelf op waakvlam, zodat de tijd de kans krijgt om hen bij te benen.

1989

Er weerklinkt new beat in onze contreien, maar Telex ontkent elke betrokkenheid. ‘De new beat is niet onze schuld, maar die van Arno’, weet Dan Lacksman. ‘Hij heeft me gezegd dat hij op feestjes al jaren 45-toerenplaatjes op 33 toeren draaide.’ In plaats van hun kar aan die van de Confetti’s te hangen, vinden Lacksman, Moers en Moulin het remixen uit. Ze herwerken al hun oude nummers op Les Rythmes Automatiques, en inspireren Kraftwerk om twee jaar later hetzelfde te doen op The Mix. Met het ontstaan van de house en de techno komen ook de eerste beroemde Telex-fans uit de kast. Onder meer beat-goeroes Carl Craig, Jeff Mills en Juan Atkins noemen Moskow Discow ‘een mijlpaal in de geschiedenis van de elektronische muziek’.

1994

Chemical Brothers en The Prodigy leren het rockpubliek raven, en Telex wordt met terugwerkende kracht weer cool. De verzamelbox Belgium One Point wordt met superlatieven overladen, en een enkele Belgische recensent vergelijkt hun minimalistische elektro zelfs met de ligne claire van Hergé. De groepsleden zélf hebben het intussen te druk met hun soloprojecten om aan een reünie te denken: Dan Lacksman heeft als producer de Synth Sound Studios uit de grond gestampt, Michel Moers heeft zich toegelegd op de fotografie en Marc Moulin heeft zijn handen meer dan vol met zijn werk als producer en presentator voor Radio 21.

1998

Moby, Air, Daft Punk, Pizzicato Five en Billy Gibbons outen zich als Telex-fans – de hoes van ZZ Tops Antenna zou zelfs een stille hommage zijn aan het trio – en er verschijnen twee nieuwe remixplaten: I don’t like Remixes Vol. 1 & 2. Morgan Geist, Carl Craig en Stacey Pullen doen allerlei hippe dingen met hun favoriete Telex-tracks, en de Engelse pers is er als de kippen bij om zijn zegen te geven. ‘We dachten altijd dat België behalve wafels niks interessants te bieden had,’ schrijft MixMag, ‘maar toen hadden we Telex nog niet ontdekt.’

2005

David Guetta laat zich tijdens een bezoek aan België helemaal naar de Synth Sound Studios voeren om ‘de grote Dan Lacksman van Telex’ de hand te schudden. ‘Hij deed alsof hij een van The Beatles ontmoette’, vertelt Lacksman. ‘Ik denk dat ik het nog vreemder vond dan hij.’ Nauwelijks van de verrassing bekomen, krijgt de groep een telefoon van Depeche Mode: of ze alstublieft een remix zouden willen maken van A Pain That I’m Used To. Marc Moulin: ‘Het contract was een telefoonboek dik en soms leek het of we voor een militaire organisatie werkten, maar we voelden ons natuurlijk enorm vereerd. Een paar weken later hoorden we van de groep dat ze héél tevreden waren met het resultaat.’

2006

Minimalistische elektronica is helemaal terug, en ook bij Telex begint het weer te kriebelen. De groep heeft in alle stilte een nieuwe plaat bij elkaar geschreven, en neemt na twintig jaar radiostilte de draad weer op met How Do You Dance? Er zijn elektropopbewerkingen van J’aime La Vie, Jailhouse Rock en La Bamba, en de humor is er alleen maar droger op geworden, getuige de song Do Worry waarmee het trio Bobby ‘Don’t Worry Be Happy’ McFerrin van antwoord dient. Marc Moulin: ‘Misschien is humor wel belangrijker dan computers en synthesizers. Kijk naar Kraftwerk, Devo en The Residents. Alle elektronicagroepen uit de jaren 70 die er nu nog staan, deden hun publiek niet alleen dansen, maar ook lachen.’ Wordt ongetwijfeld vervolgd.

EXTRA OP WWW.FOCUSKNACK.BE : EEN INTERVIEW MET MARC MOULIN

HOW DO YOU DANCE 27/2, EMI

Wouter Van Driessche