Vic van de Reijt, Nijgh & Van Ditmar, euro 20,50

Om je vingers van af te likken. Nooit hadden we durven vermoeden cover en tekst van Brandend Zand (Anneke Grönloh, 1962) nog eens ergens aan te zullen treffen: ‘Zwarte Dino, jij wou Nina/ Die met Rocco was verloofd/ En toen Rocco werd gevonden/ Werd jouw onschuld niet geloofd.’ Dat alles werd onderstreept door het refrein waarin gezegd werd dat brandend zand je bijna van ’t verstand berooft ‘en dat alles komt door haar’. Dit oorspronkelijk Duitse nummer ( Heisser Sand) heeft trouwens niets te maken met Brandend Zand (1970) van Gert Timmerman, ‘de belangrijkste importeur van de Duitse wansmaak van de jaren ’60’.

Het prachtig geïllustreerde boekje van Van de Reijt is geordend als een cover top-100, maar met die rangschikking hoef je het niet eens te zijn om te genieten van al die Nederlandstalig gezongen liedjes, waaronder veel prachtige draken. De uitleg is deskundig. Kom uit de bedstee, m’n liefste (1968) van Egbert Douwe is een vertaalde verkrachting (Peter Koelewijn) van een lied dat eigenlijk iemand in bed wil lokken: ( Come to my bedside, my Darling van Eric Andersen). Brels Amsterdam, gezongen door Liesbeth List (1970) in Ernst van Altena’s vertaling, had eigenlijk in Dans le port d’ Anvers moeten heten, maar omdat Brel een lettergreep te kort kwam week hij uit naar het noorden. En zo bleef het in de vertaling, want in tegenstelling tot Anvers heeft Antwerpen evenveel lettergrepen als Amsterdam.

Raar maar waar: in 1963 bracht Ronnie Potsdammer een plaatje uit met een buikbandje waarop Strikt voor volwassenen als waarschuwing stond. De tekst ging zo: ‘Er zijn mensen die ’t doen, starend naar het plafond/ Kijkend naar een klein vliegje dat danst in de zon/ En dan heb je er ook bij wie ’t stotterend gaat/ Die zijn later verbaasd als er een vijfling ontstaat’.

Dit is een boekje voor al wie definitief wil weten waarom de bananen krom zijn (André van Duin, 1972) en waarom pappie dan toch niet zo snel wegliep (Herman van Keeken, 1971). Eindelijk komen we te weten hoe we Brigitte Bardot (De Emeralds, 1961) moeten zingen. De oorspronkelijke tekst luidt Brigitte Bardot, Bardot! Brigitte, mijn hart klopt zo, en niet het met schunnige borstgebaren ondersteunde Die heeft ze niet zo, maar zo! Om het feest compleet te maken: Manuela, Je veux de l’amour, Brandend zand, Sophietje, Dans je de hele dag met mij en nog veel meer staan op de bijbehorende CD.