Elke maandag, 20.40 – één
Persoonlijk heb ik er weinig behoefte aan, maar het schijnt erg hip te zijn om je eigen naaktkalender op de markt te brengen. En als we de woordvoerders van de VRT mogen geloven, doet iedere vriendengroep het tegenwoordig. Het is zelfs geen trend of rage meer, maar een gewoonte, een traditie haast. Iets typisch Vlaams dus. En daarom kon de openbare omroep werkelijk niet anders dan zich tussen dit gewillige bloot te begeven. De VRT zou echter VTM zijn, als dit enkel om dat bloot zou gaan. Neen, het gaat om de sociale meerwaarde. Om de gevoeligheid en het respect voor ieders lichaam. Om wat de Bond zonder Naam ooit zo treffend formuleerde als: je bent perfect zoals je bent. In die tijd hing dat in rode letters op een groen briefje op de koelkast, nu moet dat onderlijnd met een eigen project, een naaktkalender.
Op zich is daar niets mis mee, ook ik ben voor een rechtvaardige verdeling van vetkussentjes. En toch schort er nogal wat aan De Naaktkalender. Zo ben ik nog steeds op zoek naar de zo geroemde sociale relevantie van dit programma. Tenzij men natuurlijk duidelijk wil maken dat je in groep doet wat de groep doet. Of hoe moet ik anders de weinig therapeutisch geformuleerde bedreiging interpreteren dat het bloot was, óf de totale diskwalificatie, toen een brandweerman en een meisje toegaven dat ze naar lokale gewoonte liever netjes hun kleren aanhielden?
Omdat het programma verder weinig om het lijf had, werd de weigerachtige houding van die ene brandweerman en dat ene meisje vakkundig uitvergroot. Alle andere deelnemers deden bijzonder hun best om enthousiast te zijn. Maar nadat ik die Hasseltse brandweermannen – consequent ‘spuitgasten’ genoemd, alsof het om amateuristische porno ging – en de West-Vlaamse deernes in hun blote kont had zien dollen, stelde ik vast dat al dat naakt vreselijk snel went. Zo vreselijk snel, dat het programma na amper een kwartier al vervelend werd. Zeker omdat de makers blijkbaar niets anders konden verzinnen dan het tonen van bloot in het openbaar en de reacties van de m/v in de straat. Natuurlijk fonkelden de ogen van de stamgasten in het café op de Koppenberg bij het zicht van zo veel gezonde Vlaamse vrouwen die gewillig uit de kleren gingen. Natuurlijk keken ze in Hasselt verbaasd op toen hun brandweermannen wiebelend naakt de ladder beklommen. Maar als je zelfs Jos Geysen niet uit je programma knipt, wéét je dat je een probleem hebt.
Om toch nog wat pit in het programma te stoppen en om ook de kijker bij het naakte leven van de deelnemers te betrekken werd De Naaktkalender van een wedstrijd voorzien. Niet de man in de straat, een links en rechts bijeengeplukte jury of Jos Geysen zullen beslissen wie er uiteindelijk naakt in de winkel ligt. Wel de bellende, sms’ende of op z’n rode knop duwende kijker.
En dat was niet alleen slecht nieuws voor de jury die nauwelijks vijf minuten in beeld kwam, maar ook en vooral voor de dames uit West-Vlaanderen. Als je in je blootje gaat staan – het mag dan nog een mooi blootje zijn – om voor jezelf een fiets van 2500 euro te kopen, moet je al fameus wat uit de kast halen om daarvoor de steun van de gemiddelde televisiekijker te krijgen die de helft van zijn fortuin in Fortis heeft gestoken. Het ongemakkelijkste moment uit de uitzending was niet toen een van de meisjes bloot op een fiets de Koppenberg afhoste, wel toen de brandweermannen met uitgestreken gelaat vertelden dat hun geld naar arme kindjes met brandwonden zou gaan. Het was de enige keer dat er in dit programma werkelijk iemand naakt stond.
Tine Hens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier