Een futuristisch oorlogsdrama dat de titel ‘Flandres’ draagt, een fictiefilm over McDonald’s en konsoorten, de opvolger van ‘Donnie Darko’, de eerste prent over 9/11 én Al Gore als filmster: Cannes 2006 heeft weer heel wat te bieden. Een sneak preview van de beste inzendingen.

FILMFESTIVAL VAN CANNES

VAN 17/5 TOT 28/5

WWW.FESTIVAL-CANNES.ORG

El laberinto del fauno (Pan’s Labyrinth) l Guillermo del Toro

Goeie genrecinema wordt in een snobistisch auteursbolwerk als Cannes meestal stiefmoederlijk behandeld, maar misschien brengt Guillermo del Toro’s nieuwste fantasy-thriller daar verandering in. Tenslotte heeft de tussen Spanje en Hollywood schipperende regisseur met Cronos, The Devil’s Backbone en Hellboy in het verleden al bewezen dat hij een aardig potje kan filmen (uitschuivers als Mimic en Blade 2 bedekken we even met de mantel der liefde. El laberinto del fauno speelt zich af kort na de overwinning van Generaal Franco en gaat over een meisje dat wegvlucht in haar eigen droomwereld nadat ze naar het Noord-Spaanse platteland is verhuisd. Als we de trailer mogen geloven, dan wordt het een gestileerd griezelfestijn vol blitse cameracapriolen, postfascistische nachtmerries en demonische creaturen – al dachten we dat bij de trailer van K3 en het Magische Medaillon natuurlijk ook.

Flandres l Bruno Dumont

Dat de Noord-Franse regisseur Bruno Dumont tegenstanders heeft, is een understatement. Zo werd de voormalige filosofieleraar in 1999 nog op een fluitconcert onthaald toen hij in Cannes de Speciale Juryprijs kwam afhalen voor zijn gitzwarte, licht misantropische sociodrama L’Humanité. En ook zijn vorige film – de radicaal minimalistische en dierlijk driftige roadmovie 29 Palms – ontlokte meer gegaap, gegeeuw en boegeroep dan euforische jubelkreten. Zijn nieuwste film zal dus zeker niet onopgemerkt voorbijglippen, al was het maar omdat Dumont in Flandres terugkeert naar zijn Frans-Vlaamse geboortegrond in Bailleul, die eerder al inspiratie bood voor zijn briljante regiedebuut La Vie de Jésus. En omdat hij zich als volstrekt eigenzinnig lowbudgetfilmer nooit eerder waagde aan een ‘futuristisch oorlogsdrama’, omdat hij weer eens niet-professionele acteurs voor zijn camera zet én omdat de synopsis ‘goeie vent wordt smeerlap in extreme situaties’ gefundenes Fressen lijkt voor de Nordist die met zijn obsederende tracking shots en indringende stiltes tot in de donkerste kern van de menselijke conditie kan boren. Wij houden de Prozac nu al bij de hand.

Southland Tales l Richard Kelly

Dit wordt ofwel overambitieuze flauwekul of visionaire, volstrekt ongrijpbare cinema. En als we Richard Kelly een béétje kunnen inschatten, dan wordt het allicht iets tussenin. Kelly’s debuutfilm – het bevreemdende tienerdrama Donnie Darko – werd aanvankelijk lauw ontvangen, maar groeide uit tot een culthit. In de langverwachte opvolger vertelt Kelly het verhaal van een chronisch vermoeide actiester (The Rock), een flik die een complot tracht te ontmaskeren (Sean William Scott) en een pornoster met ambities voor een eigen realityshow (Sarah Michelle Gellar) die elkaar ontmoeten in Los Angeles aan de vooravond van een apocalyptische milieuramp. Geen idee wat dat moet opleveren, maar een film die zich aankondigt als ‘een komische sciencefictionthriller met muzikale flair’ en waarin Buffy een pornoprinses vertolkt die het nummer ‘Teen horniness is not a crime’ zingt, het klinkt catchy.

Summer Palace l Lou Ye

Qua naambekendheid moet Lou Ye het nog altijd afleggen tegen zijn landgenoten Zhang Yimou, Chen Kaige en Wong Kar-Wai, maar de Chinese hyperestheet is er dan ook nog altijd maar veertig. Aan talent, visie en stijl heeft Ye in elk geval geen gebrek. Dat bewees hij al met zijn bedwelmende drama Suzhou River (2000) en de vlammende, schromelijk onderschatte oorlogsthriller Purple Butterfly (2003). Hou zijn nieuwste film dus in de gaten, want dit romantische drama – over een plattelandsmeisje dat naar de universiteit trekt om er de seksuele en politieke vrijheid te ontdekken – zou wel eens een te duchten outsider kunnen zijn in de strijd om de Gouden Palm.

La raison du plus faible l Lucas Belvaux

Vorig jaar triomfeerde België nog aan de Croisette dankzij L’Enfant van de broertjes Dardenne en ook dit jaar wordt ons land in de hoofdcompetitie vertegenwoordigd door Wallonië. Bij hoofde van de Naamse acteur/regisseur Lucas Belvaux, de maker van de ophefmakende trilogie Cavale, Un couple épatant en Après la Vie, drie synchroon uitgebrachte films in drie verschillende genres waarin telkens dezelfde personages werden opgevoerd. In zijn nieuwste werkstuk gaat Belvaux in het gezelschap van goed volk als Natacha Régnier, Eric Caravaca en Patrick Descamps resoluut de sociale en anekdotische toer op, al mogen we helaas niet veel meer verklappen. De distributeur deed ons immers een embargo ondertekenen waardoor we u niet kunnen meegeven dat het om een sociale thriller gaat die zich afspeelt in en rond de fabrieken van Seraing, dat Belvaux zijn inspiratie haalde bij een krantenartikel over drie gefrustreerde working class heroes die bij een mislukte hold-up betrokken waren en dat de film neorealisme aan hithcockiaanse suspense en een hypnotiserende cameravoering weet te koppelen. Jammer, we hadden het u graag verteld.

The wind that shakes the barley l Ken Loach

De kans dat Ken Loach ( Raining Stones, My Name is Joe, Sweet Sixteen) zichzelf op zijn 69e heruitvindt, is klein, maar dat is na vier decennia hartverscheurende en geëngageerde sociale cinema ook nergens voor nodig. Al hanteert Loach in zijn nieuwste film een iets breder canvas dan gewoonlijk. Hij keert zelfs terug naar Cork ten tijde van de Ierse burgeroorlog anno 1919 en laat ons daar kennismaken met twee broers (Liam Cunningham en coming star Cillian Murphy) die de Ierse guerrilla vervoegen in de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Britse troepen. Wij warmen ons nu al op voor een ingetogen, naturalistisch oorlogsepos à la Land and Freedom – zijn vorige periodefilm. Tenzij Loach iedereen flink te grazen neemt en alsnog uitpakt met een kolkend CGI-spektakel. Je weet maar nooit.

A Scanner Darkly / Fast Food Nation l Richard Linklater

De Amerikaanse independent-regisseur en veelzijdige autodidact Richard Linklater ( Before Sunset, School of Rock, Tape) is een bezig baasje. In Cannes komt hij twee films tegelijk voorstellen: A Scanner Darkly zit in de nevensectie Un Certain Regard en met Fast Food Nation dingt hij mee naar de Gouden Palm. Voor A Scanner Darkly ent Linklater de rotoscopische animatietechniek (waarbij alles eerst wordt gefilmd en vervolgens overtekend) die hij al gebruikte in Waking Life op de schrijfsels van sciencefictionprofeet Philip K. Dick. Het resultaat is een donkere, komische thriller waarin je de duidelijk herkenbare gezichten van Keanu Reeves, Robert Downey Junior, Woody Harrelson en Winona Ryder in een schaduwrijke, licht desoriënterende 2D-variant voorbij ziet trekken. De film speelt zich af in het Amerika van de nabije toekomst en toont ons een paranoïde heilstaat – hoezo: nabije toekomst? – waarin de helft van de bevolking verslaafd is aan een nieuwe superdrug die door een undercoveragent moet worden bestreden.

In Fast Food Nation onderzoekt Linklater de ongezonde eetgewoontes van de gemiddelde Amerikaan en dan vooral diens buitensporig hoge fastfoodconsumptie. De bekendste namen in de cast zijn Ethan Hawke, Patricia Arquette, Greg Kinnaer en Kris Kristofferson, terwijl de film werd geproduceerd door het geëngageerde filmhuis Paticipant Productions (zie ook: Good Night and Good Luck en North Country). Opvallend: deze ‘gefictionaliseerde thriller’ (de term komt uit Variety) is gebaseerd op een non-fictieboek, de controversiële bestseller Fast Food Nation: the dark side of the All-American meal, waarin onderzoeksjournalist Eric Schlosser de hypocriete praktijken en marketingprincipes van de fastfoodindustrie blootlegde. Allerminst een snelle hap dus.

Election 2 l Johnny To

Vorig jaar maakte de Hongkongse actiegoeroe Johnny To al een prima beurt in Cannes met de eerste episode van zijn knetterende gangsterepos over de peetvaderverkiezing binnen de lokale triades. En als we Variety mogen geloven, dan is de sequel – te zien buiten competitie als séance de minuit – minstens even goed. Het invloedrijke Amerikaanse filmblad heeft het over ‘een intelligente, ingenieuze en gewelddadige Godfather-variant met een allegorische finale die beslist op een warme ontvangst zal kunnen rekenen.’ Wordt het desondanks toch noppes voor snelfilmer To, dan heeft hij volgend jaar misschien meer geluk want de onvermoeibare maker van superieure videotheekhits als Breaking News, PTU en The Mission is intussen alwéér twee nieuwe films aan het draaien.

United 93 l Paul Greengrass World Trade Center l Oliver Stone

De Britse regisseur Paul Greengrass toonde in Bloody Sunday al dat hij een verschrikkelijke historische gebeurtenis – in casu: een protestmars in het Noord-Ierse Derry die door het Britse leger uit elkaar werd geschoten – in een bloedstollende film kon gieten zonder te vervallen in sensatiezucht. Een talent dat hij zeker nodig heeft gehad voor United 93, waarin Greengrass hét nieuwsfeit van het laatste decennium tackelt: de aanslagen van elf september 2001. In de film worden de gebeurtenissen aan boord van Flight 93 gereconstrueerd, het vierde gekaapte vliegtuig dat te pletter stortte in de velden van Pennsylvania nadat de passagiers de terroristen trachtten te overmeesteren. Greengrass, die bij alle nabestaanden de toestemming ging vragen om het verhaal te verfilmen, toont de gebeurtenissen aan boord én de verwarring aan de grond, bij de vluchtcentra in de grote luchthavens en bij de overheid. United 93 ging eind april in première tijdens het Tribeca-festival, een filmfestival in New York dat opgestart werd na de aanslagen om het getroffen stadsdeel nieuw leven in te blazen. In zijn eerste weekend stond de film op de tweede plaats bij de box office: blijkbaar waren de Amerikanen dus klaar voor de eerste 9/11-film.

United 93 is de eerste bioscoopfilm die 9/11 aanpakt, maar niet de laatste. In het najaar komt World Trade Center van Oliver Stone uit, over de twee politieagenten die als laatsten van onder het puin van de WTC-torens werden gered. Stone zakt af naar Cannes voor de vertoning van een opgefriste versie van Platoon, die zijn 20e verjaardag viert, en zal er ook een 20 minuten durende preview van World Trade Center laten zien.

An Inconvenient Truth l Davis Guggenheim

In een aflevering van The Simpsons gaan Bart en een paar vriendjes joyriden door het Amerikaanse binnenland. Op een bepaald moment koopt nerd Martin met hun laatste centen een pop van Al Gore. Hij trekt aan het touwtje en een monotone stem zegt: ‘You are hearing me talk.’ Het vat het imago van Bill Clintons vice-president, die bij de verkiezingen in 2000 op het nippertje verloor van George Bush, perfect samen: vervelend, fantasieloos en heel voorspelbaar. In de documentaire An Inconvenient Truth zien we hem echter van een heel andere kant, als een bevlogen man die vol passie én met gevoel voor humor strijdt voor de goede zaak. Davis Guggenheim – die tot nog toe vooral afleveringen van tv-series regisseerde – volgde Gore terwijl die de VS rondtrok met zijn ‘slide show’, een uitgebreid multimediaproject waarin de politicus zijn publiek onderhoudt over een onderwerp dat hem al drie decennia fascineert: de opwarming van de aarde. Smeltende gletsjers, meren die in damp opgaan, moordende hittegolven, Katrina… alle verontrustende milieuverschijnselen van de afgelopen jaren passeren de revue. De belangrijkste boodschap van Gore is echter dat de middelen om de opwarming tegen te houden voorhanden zijn én dat ingrijpen geen negatief effect zal hebben op onze economie. Met andere woorden: er is geen enkele reden waarom George Bush op zijn krent blijft zitten. Of de film een succes wordt of niet, dankzij An Inconvenient Truth, dat lovende recensies kreeg in de VS, staat Al Gore in ieder geval weer op de kaart voor de presidentsverkiezingen van 2008.

Babel l Alejandro Gonzales Iñárritu

Het Mexicaanse goudhaantje Alejandro Gonzales Iñárritu heeft duidelijk iets met veelluiken. Net als zijn bloedhondendebuut Amores Perros en het gewichtige noodlotsdrama 21 Grams is ook zijn nieuwste film Babel opgetrokken uit verschillende verhalen die zich afspelen op verschillende locaties (in Marokko, Tunesië, Mexico en Japan om precies te zijn) en die op een ingenieuze manier door elkaar worden geweven. Zoals gebruikelijk werd het scenario neergepend door zijn vaste compagnon Guillermo Arriaga, die vorig jaar in Cannes nog tot beste scenarist werd gekroond voor de neowestern Three Burials of Melquiades Estrada. In Iñárritu’s derde en duurste langspeler herken je Oscarwinnares Cate Blanchett ( The Aviator), de Mexicaanse halfgod Gael García Bernal ( The Motorcycle Diaries, La Mala educación) én Brad Pitt. Producent Paramount wil hiermee dus duidelijk een flinke hit scoren. Wel eerst nog even die Gouden Palm winnen, natuurlijk.

Door Patrick Duynslaegher, Dave Mestdach en Stefaan Werbrouck