Maandag 19/6, 20.00, NPO 2
Hulde aan de juf, hulde aan de meester. Dat was het vertrekpunt van het Amsterdamse filmechtpaar Petra Lataster-Czisch en Peter Lataster, ‘omdat we vinden dat er zo weinig respect is voor deze vakmensen die ons vormen op beslissende momenten in het leven’. Eerst dachten ze aan een Nederlandse variant op Être et avoir, dat buitengewone portret van een klasje in de Auvergne. Maar toen kwam een dorpsschooltje in Hapert, vlak bij Eindhoven op hun radar. En juf Kiet.
Kiet Engels – een lange, slanke dame van zestig – staat voor een instroomklas. Het gros van haar kinderen, van zes tot twaalf jaar, komt uit oorlogs- en conflictgebieden, zoals Syrië, Irak of Eritrea. ‘Buiten boem boem, niet goed, niet slapen’, zegt Jorj, die net als zijn broertje Maksem nog maar net hier is. Maar De kinderen van juf Kiet gaat maar zijdelings over de vluchtelingenproblematiek, het is vooral de neerslag van hoe de filmmakers een jaar lang dat klasje volgden, op kindermaat: zonder commentaarstem of uitleg, zonder ouders of klassenraden te filmen. Je ziet hen hun eerste woordjes leren, de tafels van vermenigvuldiging oefenen, gymoefeningen doen waarin ze leren dat jongens en meisjes gelijkwaardig zijn, voor de schoolvoorstelling repeteren op de tonen van Pharrells hit Freedom.
In de klas wordt alleen Nederlands gesproken. ‘Pas als je de taal hebt, kun je vertellen’, zei juf Kiet daar zelf over in het Nederlandse dagblad Trouw. ‘In het begin moet ik vooral interpreteren wat er aan de hand is, vaak weet je het niet precies en ga je op de oogjes af. Je kunt niet alles wegwerken bij deze groep, maar als je door bepaald gedrag heen prikt, zie je het kind tevoorschijn komen zoals het is.’ Dat zult u ongetwijfeld ook in deze met veel naturel gefilmde documentaire.
Luc Joris
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
