12 competitiefilms, 20 avant-premières, 40 films uit de sectie ‘World Cinema’, 13 documentaires, 53 kortfilms, drie hommages en een handvol events. Ook dit jaar werden ze zorgvuldig geselecteerd door Wim De Witte, sinds 2000 hoofdprogrammator van het festival. Bij deze alvast vijf van zijn persoonlijke favorieten.

Een ander zijn geluk (Fien Troch, België)

Christine ontdekt op een koude winterdag een kinderlijkje bij een rivier, maar wanneer de politie ter plekke komt, vinden die helemaal niets, waarna niet enkel Christine maar ook haar omgeving aan haar getuigenis begint te twijfelen. In Toronto goed ontvangen regiedebuut van Fien Troch, waarbij verschillende personages, geschiedenissen en plotlijnen Magnolia-gewijs langs elkaar heen lopen.

Wim De Witte: ‘Als ik er één moet uitpikken uit de festivalcompetitie, laat het dan de eerste langspeelfilm van Fien Troch zijn. Omdat het één van de beste Vlaamse debuutfilms is die ik ooit heb gezien, met een mooie cast en een heel precieze karaktertekening. En dat terwijl de cineaste nog zo jong is. Vergis je niet: het is een broze, delicate film, maar wel één die heel goed gemaakt is en qua scenario iets te vertellen heeft. Vooral dat laatste ontbreekt in Vlaamse films wel eens.’

Het paard van Sinterklaas (Micha Kamp, Nederland)

Winky, een klein Chinees meisje, heeft het moeilijk om in Nederland te aarden, zeker nu haar favoriete pony is gestorven. Gelukkig komt Sinterklaas straks langs, en kan ze de goedheilige man meteen een paard vragen. Kinderfilm van Micha Kamp met onder andere Jan Decleir – wie anders? – in één van de volwassen bijrollen.

De Witte: ‘Kinderfilms blijven zeldzaam op reguliere filmfestivals, maar qua releasedatum sloot deze mooi aan bij ons programma, en het was al lang geleden dat ik – noem me gerust sentimenteel – nog zo’n intelligent gemaakte, mooie kinderfilm had gezien. Uiteraard gaan we hier niet internationaal mee scoren, maar het Chinese meisje dat de hoofdrol vertolkt is zo geweldig dat ik er écht niet aan kon weerstaan.’

First people on the moon (Alexei Fedorchenko, Rusland)

Breaking news! Niet de Amerikanen zetten als eersten voet op de maan, maar wel een Sovjet-Russisch team van vijf kosmonauten dat in de jaren dertig al buitenaardse ambities had. Althans als we deze ‘mockumentary’ mogen geloven, door Variety omchreven als ‘een van de meest originele post-sovjetfilms die onze dampkring wisten binnen te dringen’.

De Witte: ‘De Russische cinema staat dit jaar centraal, en dit was een van de films die ons door de Russen zelf werd aanbevolen. Terecht, want deze mockumentary is niet alleen grappig – de Spinal Tap van de ruimtevaart, zeg maar – maar ook heel inventief gemaakt, met een mix van beelden uit het sovjetarchief en geënsceneerde nepjournaals in pure Stalin-stijl. Een bewijs dat Rusland meer te bieden heeft dan loodzware arthouse-cinema of hypergewelddadige actiefilms.’

Lost Children (Ali Samadi Ahadi & Oliver Stoltz, Duitsland)

Wat gebeurt er wanneer Oegandese kindsoldaten uit het leger weten te ontsnappen en naar hun familie terugkeren? Aangrijpende documentaire van Oliver Stoltz en Ali Samadi Ahadi, die als kind zelf met oorlogen werden geconfronteerd, en een van de emotionele uppercuts van de jongste Berlinale.

De Witte: ‘Deze film heeft me heel diep geraakt. Oliver Stoltz is zelf hulpverlener in Afrika geweest, terwijl de Iraniër Ali Samadi als kind de oorlog met Irak heeft meegemaakt. Toen beide regisseurs elkaar op de Berlinale ontmoetten, besloten ze samen een film te maken over kinderen in oorlogsgebied. Het resultaat is een schokkend maar gewetensvol document waarrond UNICEF enkele activiteiten heeft gepland. Niet te missen, zeker niet als je weet dat zo’n documentaire nooit een bioscooprelease zal krijgen en hooguit een keer in verknipte versie op tv zal worden vertoond.’

Stranger (Malgosia Szamowska, Polen)

Abortus of geen abortus? Dat is dé vraag in dit Poolse drama, de tweede film van cineaste Malgosia Szamowska, over een jong en hoogzwanger meisje dat door haar lief in de steek werd gelaten en ook thuis op weinig steun kan rekenen.

De Witte: ‘Toch nog één competitiefilm misschien, dit Poolse drama met een wonderbaarlijk goeie actrice die in zowat elke scène aanwezig is. Haar vertolking oogt zo oprecht dat ik in elk geval spontaan dezelfde vragen begon te stellen als het hoofdpersonage: ‘Geven kinderen zin aan je leven?’ en: ‘Wil ik eigenlijk zelf wel kinderen?’. Men vraagt mij soms of ik nog ontroerd word door films, omdat ik er wel zeshonderd op een jaar zie. Maar uiteraard is het antwoord: ja. Tenslotte gaat film, net als kunst in het algemeen trouwens, over het vorm- en doorgeven van emoties.’

Door Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content