Godspeed You! Black Emperor is een muzikale guerrillabeweging, een anarchistische luis in de pels van het kapitalisme. ‘Wij hebben geen dollartekens in onze ogen. Wat natuurlijk helpt als je zonder compromissen wilt leven.’

‘yanqui u.X.o’

Uit op 4/11 bij Constellation/Bang!

Van je landgenoten moet je het hebben. Een van de songs op de eerste cassette van Godspeed You! Black Emperor, de muzikale anarchistische coöperatieve uit Montreal, heette Perfumed Pink Corpses From The Lips Of Ms. Céline Dion. Wel meer songtitels van de groep zijn best grappig en ze doorprikken het serieuze imago dat Godspeed met zich meesleept. Voor humor is op het nieuwe album Yanqui U.X.O. echter weinig of geen plaats. De plaat is een bloedernstig statement, met op de achterkant van de kaft een diagram waarin de major platenfirma’s aan de wapenindustrie worden gelinkt. Het woord Yanqui staat overigens voor postkoloniaal imperialisme, U.X.O. voor landmijnen en bommen. Alles samen dus een op zijn minst explosieve plaat. ‘We nemen het concept, de context waarin we de songs plaatsen, heel serieus’, zegt Efrim Menuc, die zich ondanks de democratische principes waarop het collectief is gebouwd toch duidelijk opwerpt als de bandleider. ‘En we spenderen heel wat tijd aan de presentatie van onze songs. Yanqui U.X.O. hebben we opgeno- men na 9/11. We hebben die context niet zelf gekozen, maar we wilden die aanslagen ook niet negeren. De presidentiële bevelen, de onverschillige nieuwsberichten over dode Afghanen en het rare gevoel dat de wereld ondanks alles toch gewoon bleef verder draaien, dat alles wierp een schaduw over de plaat. Alsof alles business as usual was onder die aan flarden gescheurde vlaggen. Alsof wij allen leefden onder Bush’ nieuwe doctrine van eeuwigdurende oorlog.’

Terwijl het vorige album Levez Vos Skinny Fists Comme Antennas To Heaven een vrij breed spectrum bespeelde, gaat het door Steve Albini geproduceerde Yanqui U.X.O. back to basics. Er staan geen vocalen op de plaat, zelfs geen gesamplede stemmen van straatpoëten zoals vroeger. ‘Wij wilden een cd die niet versierd was met tape loops en field recordings en die de muziekbusiness met de wapenindustrie verbond. Op een heel concrete manier de economische relatie tussen de industrie waarin wij zitten en de wereldwijde oorlogsindustrie in kaart brengen, dat vonden we een gepaste tactiek om in het reine te komen met de schuld die we allemaal delen in het bombarderen van onschuldige mensen.’

In het artwork van de kersverse cd staat een hamer met daarop het woord ‘ hope‘. Een symbool voor de muziek van de groep, die tegelijk intens en verheffend is. ‘We hebben altijd al de hamer van de hoop gehanteerd, met die lompe gitaren, strijkers en drums. Van meet af aan was dat voor ons heilig: doorzetten, ondanks alle tegenslag, en hoop vinden in al die kleine daden van verzet die mensen elke dag manifesteren. We willen niet ontkennen dat de wereld donker en angstaanjagend is. Onze levens zijn in handen van corrupte en zieke leiders. Er is zoveel dat ons herinnert aan de strijd die we moeten leveren, zoveel dat ons neerdrukt, dat ons doet verkillen en dat ons isoleert van elkaar. Maar toch: de kleine lichtjes die je te midden van die shit opmerkt: daar is het ons om te doen, die betekenen alles voor ons.’ Niet iedereen ziet echter de mooie, optimistische kant van Godspeed. ‘Het bedroeft ons soms als mensen onze muziek afdoen als deprimerend, maar we moeten accepteren dat muziek subjectief is.’

Al is postrock een wat dwaze term, de muziek van Godspeed komt voort uit de wens om de conventionele rockformule te overstijgen. De bezetting is ongewoon – twee drummers, twee bassisten, drie gitaristen, een violist en een cellist -, maar genereert een enorme kracht. Efrim wil zich er echter niet toe laten verleiden zijn muziek te omschrijven. ‘Het enige wat wij nastreven, is dat we onszelf niet verloochenen en steeds ons hart volgen.’ En daar is Godspeed heel radicaal in. De groep poseert nauwelijks voor foto’s en is heel zuinig met interviews. Voor een groep die het marketingspel weigert mee te spelen, genieten ze niettemin redelijk veel bijval. ‘We zijn nu op het punt beland dat we onze huur kunnen betalen en probleemloos kunnen rondreizen met onze show. Dat is perfect: meer hebben we echt niet nodig. Als je een compromisloos pad wilt kiezen, helpt het natuurlijk als je geen dollartekens in je ogen hebt.’

Wellicht hebben de Canadezen hun cultsucces te danken aan het intensieve toeren. Vier jaar lang waren ze bijna non-stop on the road. In die periode deden ze maar liefst zes keer Europa aan. ‘Het zou al mooi zijn als de mensen iets meepikken van wat wij te bieden hebben. We stellen ons niet aan als overroepen rocksterren, we voelen enkel de nood om de gegeneraliseerde leugen te counteren, die zogezegd in het algemeen belang verkondigd wordt. We hopen maar dat onze platen brandstof kunnen zijn voor gelijkgestemde zielen.’

Door Peter Van Dyck Foto Eva Vermandel