Al sinds begin vorig jaar konden de drie Valley girls van Haim zich in zoveel mediaknuffels verheugen dat het uitblijven van een debuutplaat door alleman vergeten leek. Days Are Gone in drie woorden: het werd tijd.

Afgelopen zomer stond de driekoppige zusterschare, uit de San Fernando Valley nabij LA, dus op de grootste festivalpodia van Europa. Zonder dat ze het gebruikelijke toegangsticket – een langspeler die als het even kan nog onderhoudend is ook – kon voorleggen. We moesten het voorlopig maar doen met wat attractieve singles en daarnaast veel lang meisjeshaar, een ongekunstelde meidenattitude, en bijgevolg nogal wat fotogenieke opportuniteiten. De h van hype, u moet het ook hebben gedacht.

Nochtans circuleerde er ergens een plausibele uitleg voor die flagrante opmars. Met een schoorvoetende zin voor originaliteit koppelden Este, Danielle en Alana Haim namelijk r&b-zangharmonieën aan gladde gitaarlickjes zoals die in de eighties over platen van pakweg Eddie Money en Pat Benatar waren gecruised. Wacht, blijf zitten. Want op het podium gingen de drie hun instrumenten daarenboven met verve te lijf. Dan toch maar de h van Haim?

Ja en neen. De grootste afknapper aan Days Are Gone zag je van een kilometer aankomen: voor een plaat die zo lang in de maak was, biedt ze weinig vooruitgang. Forever, Don’t Save Me, Falling, The Wire: alle vier de grijsgedraaide singles bevinden zich aan boord. Van een groep die in de vaart van het moment opgestuwd zou moeten worden, verwacht je meer. Goed, je krijgt natuurlijk ook andere licht sprankelende popdeunen zoals If I Could Change Your Mind of Honey & I, waarover de monterheid is gesprenkeld waarmee Paul Simon ten tijde van The Obvious Child uit zijn bed wipte. En dat is heel aardig.

Alleen maakt zich van deze plaat al snel een hardnekkige braaf- en eenzijdigheid meester. Nochtans staat My Song 5 er middenin te stralen, als een baken dat een beetje tevergeefs een andere weg aanwijst. Uitgebeende drumbeats à la The Neptunes, een moddervette synthbas, een iets donkerder ‘r&b flirt met rock’-vibe: nog geen briljante song, maar je registreert wel tien keer meer durf dan in de rest van het aanbod.

Days Are Gone luistert bij momenten iets te makkelijk weg – je oor uit en meteen ook de straat. Naast het woord ‘halfgeslaagd’ blijft nog een andere indruk hangen: net een update van het gepoederde ninetieskransje Wilson Phillips, of een vrouwelijke versie van Phoenix. Geen idee of daar vraag naar was.

HAIM ***

Days Are Gone

pop

Polydor

DOWNLOADS

The Wire

Don’t Save Me

My Song 5

KURT BLONDEEL