Onder hun beidjes hebben Stijn Meuris en Frank Vander linden het Nederlandse lied al met heel wat onsterfelijke songteksten verrijkt. Maar bij welke lyrics krijgen ze zelf nog altijd koude rillingen? Wij vroegen en kregen hun top-vijf van meest gewaardeerde regels.

Uit Powderfinger van Neil Young

Uit Born To Run van Bruce Springsteen

Uit Body And Soul van Thelonius Monster

Uit Solitary Man van Neil Diamond

Uit Out Of Time van Blur

Uit Tiny Girls van Iggy Pop

Uit I’ve Got You Under My Skin van Cole Porter

Uit Rapper’s Delight van The Sugarhill Gang

Uit The Headmaster Ritual van The Smiths

Uit Come On In My Kitchen van Robert Johnson

Stijn Meuris 1 ‘Daddy’s gone, my brother is out hunting in the mountains / Big John’s been drinking since the river took Amy-Lou / So the powers that be / left me here to do the thinking / And I just turned twenty-two / I was wondering what to do / The closer they got, the more those feelings grew…’

En ondertussen komt die politieboot steeds dichterbij, ergens op een machtige, brede rivier in het zuiden van de States. Slecht nieuws allicht voor de marginale familie die op de oever woont en die al door zoveel onheil is getroffen. ‘I don’t think they’re here to deliver the mail’, vreest de 22-jarige zoon/hoofdrolspeler in wat sowieso een van de beste Young-songs is. En dus grijpt hij uit pure onmacht naar de dubbelloops en wordt aldus een ‘powderfinger’. Er worden films gedraaid met mindere scenario’s dan Neil Young hier in een paar lijnen schetst. Koude rillingen, telkens weer als ik het hoor. Al had ik evenzeer alle teksten uit het recente Greendale kunnen citeren ter illustratie van zijn vakmanschap. Bob Dylan en Springsteen hebben ook uitermate hun best gedaan de afgelopen dertig jaar, maar Young is qua tekstmateriaal nog net een klasse sterker.

2 ‘The highway’s jammed with broken heroes on a last chance power drive / Everybody’s out on the run tonight / But there’s no place left to hide…’

Niet zozeer het fragment zelf (alhoewel: grootse vertolking van een zuiver filmisch beeld), maar het hele nummer zindert van energie en van verlangen. Born To Run beschrijft hoe jonge Amerikanen ergens achteraan in de seventies zonder zicht op een spannende toekomst in hun bekrompen stadjes de grens willen oversteken, op zoek naar meer en anders. Ze voelen dat het gras elders groener is, maar ze blijven toch. Gedoemd om het overdag uit te zweten in de Grote Amerikaanse Droom en om ’s nachts – ter compensatie voor gedane arbeid – straatraces te houden in hun opgefokte wagens, die Springsteen ook al heel erg mooi neerzet in het schitterende Racing In The Streets. ‘Iedereen is op de vlucht vannacht / al weet niemand precies waar naartoe.’ Het zou zelfs in het Nederlands pakken, lijkt me.

3 ‘I sleep with the teevee on so I don’t feel so alone / This house is an empty wreck, it’s a perfect match for its perfect guest / In between I’m getting pizza’s delivered and I’m going to the store for beer / I sit here any day and night and I wonder why I’m here…’

Het Amerikaanse kwartet Thelonius Monster heeft met Beautiful Mess een volmaakt album gemaakt, ergens begin jaren negentig. En toen was de kaars van zanger/tekstschrijver/halvegare Bob Forrest uit. De man werd precies zo gek als hij in z’n songs al had aangekondigd en een pijnlijk bewijs daarvan was te zien op Pinkpop, ik schat in het voorjaar van 1993: Forrest die van pure opwinding plus Hollandse lekkernijen niet meer wist waar hij stond en dus maar in het metershoge tentzeil van het hoofdpodium klom. Tijdens zijn eigen concert. Jammer genoeg had hij last van hoogtevrees. Einde concert. Einde Thelonius Monster ook. In Body And Soul bezorgt Forrest ons een inkijk in z’n slordige bestaan, en guess what; het is akelig herkenbaar.

4 ‘Melinda was mine ’till the time that I found her holding Jim / and loving him / Then Sue came along / loved me strong / That’s what I thought /Me and Sue / But that died to…’

De tweede Neil in dit lijstje. Neil Diamond, onderschat meesterschrijver, bedenker van hits die we niet meer wensen te kennen, al helemaal niet sedert hij de rest van zijn dagen op de podia van Las Vegas lijkt te slijten. In Solitary Man (enkele jaren geleden nog fantastisch gecoverd door wijlen Johnny Cash op American III/Solitary Man) beschrijft Diamond op verrassend vlotte wijze hoe de liefjes kwamen en gingen, en hoe hij erin slaagde om in ieder van hen te geloven. Tot hij besluit de jacht niet meer verder te zetten en zich op een solitair bestaan toe te leggen. De song begint – na een geweldige korte gitaarintro – met bovenstaand fragment en ontwikkelt zich vervolgens in een unieke combinatie van tekst, tempo en frasering, om zich uiteindelijk als een kronkelende slang van woorden de eeuwigheid in te schrijven. ‘ Love is a small word / a part-time thing / a paper ring’, zingt Neil Diamond, en al weet ik dat hij ongelijk heeft, in dit nummer ben ik bereid hem te volgen.

5 ‘And you’ve been so busy lately / that you haven’t found the time / To open up your mind / And watch the world spinning gently out of time…’

Ik heb Blur altijd al sterk gevonden, maar in Out Of Time (uit het vorig jaar verschenen album Think Tank) overtreft Damon Albarn zichzelf: breekbaar gezongen, geen onzin, kraakheldere intieme tekst. Over te weinig tijd hebben om stil te staan bij de stand der dingen, en ondertussen vast te stellen dat je geen grip hebt. Out Of Time is zo’n voorbeeld van een song waarin tekst en melodie wonderlijk samenvallen, alsof er nooit andere woorden op hadden gekund. Als je dat gevoel overhoudt aan een nummer, dan weet je als auteur dat het oké is.

Frank Vander linden 1 ‘So you turn around / Towards the tiny girls / Who have got no tricks / Who have got no past / Yeah that’s what you think / And you hope she’ll sing / But she sings of greed / Like a young ban- shee / And she wants for this / And she wants for that / Yeah what did you think?’

Niet bepaald een kernachtig citaat om in viltstift op je boekentas te schrijven, maar – zoals zo vaak bij Iggy Pop – zo puur, rauw en juist. Dat er prachtige muziek van David Bowie onder zit, helpt natuurlijk ook. Iggy Pop is, dikwijls samen met Bowie, ook een meester in het zingen van de rock-‘n-roll-zin die een hele wereld oproept. Bekendste voorbeeld is natuurlijk Lust For Life: ‘ Well I’m just a modern guy/Of course I had it in the ear before’.

2 ‘I’d sacrifice anything come what might / For the sake of havin’ you near / In spite of a warnin’ voice that comes in the night / And repeats, re- peats in my ear: / Don’t you know, you fool, you never can win? / Use your mentality, wake up to reality / But each time I do, just the thought of you / Makes me stop before I begin /’Cause I’ve got you under my skin.’

Klassiek, perfect. Het valt op hoe ‘literair’ het populaire Amerikaanse lied kon zijn. Cole Porter en Rodgers & Hart (die van My Funny Valentine en talloze andere parels) namen het publiek nooit voor idioten. Maar ze zorgden er wel voor dat hun gesofisticeerde woorden en noten een flow hadden waarop menig rapper jaloers kan zijn. Mijn favoriete vertolking is de liveversie van Frank Sinatra uit juni 1962.

3 ‘Well it’s on & on & on & on & on / The beat don’t stop until the break of dawn / I said M-A-S, T-E-R, a G with a double E / I said I go by the unforgettable name / Of the man they call the master gee / Well, my name is known all over the world / By all the foxy ladies and the pretty girls / I’m goin’ down in history / As the baddest rapper there could ever be’

Ik ben gek van rap: voor mij is dat een rechtstreekse uitloper van blues en de beste illustratie van het feit dat de taal van goeie songteksten geen geschreven maar gezongen, gesproken of uitgeschreeuwde taal is. Dylan is een rapper: dat lijkt gemakkelijk gezegd, maar toch is het zo. Even gemakkelijk is het om, zoals sommige Amerikaanse universiteitsprofessoren of rockers van mijn leeftijd nu doen, Eminem met Dylan te vergelijken. Maar ook dat klopt bijna. Met Rapper’s Delight heb ik bewust een compleet ‘fout’ rapnummer uitgekozen: een pophit, met een tekst die bij elkaar gestolen was uit raps die in die tijd in New York gewoon op straat te horen waren. Maar de flow was er wel.

4 ‘Belligerent ghouls run Manchester schools / Spineless swine, demented minds / Sir leads the troups, jealous of youth / Same old suit since 1962 / He does the military two step / Down the nape of my neck’

Songs zijn geen poëzie, maar bij Morrissey heb je bijna altijd wél die indruk. Hij is nog eens onweerstaanbaar grappig ook, al blijkt dat slechts gedeeltelijk uit dit fragment, dat toevallig deze week mijn favoriet is. Vorige week was het een regel uit The Queen Is Dead: ‘ So I broke into the palace / With a knife and a rusty spanner / She said: ‘I know you and you cannot sing’ / I said: ‘You should hear me play piano’.’ Dat is toch onweerstaanbaar? Of niet, natuurlijk: sommige mensen krijgen de rolzenuwen van Morrissey, maar ik vind hem de absolute top.

5 ‘The woman I love / Stole from my best friend / That joker got lucky now / He stole her back again’

Wat kies je als vijfde fragment? Iets van Bob Dylan, Leonard Cohen, Mick Jagger (onderschatte tekstschrijver), Kurt Cobain (idem), James Brown, iets van Nick Cave, Lennart Nijgh, Joe Strummer van The Clash, Gainsbourg of Lou Reed, Arbeid Adelt ( Lekker Westers is een van de beste Nederlandstalige teksten, Met Kuifje In De Satelliet is geweldig: ‘neem afstand… van de afstand’), Panamarenko van Noordkaap…? Moeilijk, hoor. Maar in de blues vind je alles terug wat je nodig hebt: humor, tragedie, surrealisme, geilheid, enzovoort. Al had hier net zo goed I Want You van Costello of Soms Vraagt Een Mens Zich Af van Gorky kunnen staan natuurlijk.

EXTRA OP WWW.FOCUSKNACK.BE

DE BELGISCHE MUZIEK DOORGELICHT. DOSSIER OVER DE TOESTAND VAN POP EN ROCK IN ONS LAND, UIT HET ARCHIEF.

Door Peter Van Dyck