De echo van de schreeuw

Eerste zin De schreeuw klonk langer dan een normale menselijke schreeuw duurt.

Eric Rieger stort in Oostenrijk van een bergflank. De advocaat is niet zelf gesprongen, stelt de Brusselse rechercheur Elias Hoffmann vast, want Rieger schreeuwde hoorbaar zijn angst uit toen hij viel. Bovendien had hij een hekel aan sneeuw. Wat deed hij dan in de bergen? Het onderzoek loopt snel dood omdat niemand een idee heeft wie de saaie Rieger naar het leven stond. Intussen verdwijnen er ook een paar jonge Afrikaanse asielzoekers. Nadat ze zijn verdoofd, worden ze met doorgesneden stembanden wakker en wacht hun een gruwelijk gevecht op leven en dood.

Frank Van Laecke heeft er al een hele carrière op zitten als scenarist en regisseur van vooral musicals en opera’s. Tijdens de eerste lockdown schreef hij zijn eerste thriller. Van Laecke is niet de eerste Vlaamse misdaadschrijver die zich voor zijn hyperintellectuele rechercheur door Morse heeft laten inspireren: klassieke muziek is alom aanwezig en er wordt kwistig, vaak te kwistig, met mythen, godsbewijzen en logebroederij gestrooid. Dat Van Laecke soms meer in filmscènes dan in klassieke hoofdstukken denkt, geeft het verhaal dan weer snelheid en pit. De echo van de schreeuw is een evenwichtig, meeslepend debuut. Een debuut, trouwens, dat zo verfilmd kan worden.

De echo van de schreeuw ***

Frank Van Laecke, Kritak, 352 blz., ? 22,99.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content