DE DROOMAFFICHE VAN JEF NEVE

© © DEBORA LAUWERS

MUZIKANT

DUKE ELLINGTON AND HIS ORCHESTRA MEET BRANFORD MARSALIS

Je ziet, van de dood trek ik me niets aan. We beginnen met een nogal voor de hand liggende keuze. Het lijkt me zinnig om de traditionele Ellington te koppelen aan een van de grootste hedendaagse saxofonisten, die bovendien uit een bijzonder traditionalistische familie komt. Een echte confrontatie zal het niet worden – daarvoor heeft Branford, ook al heeft die intussen een eigen wereld gecreëerd, te veel respect voor de geschiedenis. Ellington is voor mij in de eerste plaats de kolossale bigbandcomponist en arrangeur, dan pas een pianist. Maar goed, als het economische klimaat zo’n grote band op ons festival niet zou toelaten, mogen ze het ook in duo doen. Duke heeft dat nog gedaan, dat moet lukken.

BRAD MEHLDAU TRIO INVITES CHARLIE PARKER

Dat zal vonken geven. Ik ben vooral fan van de hele jonge Mehldau, toen hij een jaar of negentien was. In die tijd was hij nogal fucked-up, drugs en zo, maar er zat toen nog een grote beboptraditie in zijn spel – vandaag is hij nog knap, maar hij is cerebraler en wat kouder geworden. Zet bij die jonge Mehldau Charlie Parker, en je krijgt een bom van hardcore bebop. Wedden dat Brad een elektrische schok krijgt? Ook voor Parker wordt het interessant: Mehldau speelt voicings die in de jaren 40 en 50 heel ongebruikelijk waren; de ritmesectie kreeg toen veel minder vrijheid. Maar we kunnen er gerust op zijn: Charlie zal zijn plan wel trekken.

BRUSSELS JAZZ ORCHESTRA & SHAKTI

Dit is een gok. Het Brussels Jazz Orchestra heeft al heel verschillende projecten gedaan – van tango tot africalia – maar aan Indische muziek heeft het zich nog nooit gewaagd. Ik ben benieuwd wat de combinatie met gitarist John McLaughlin en zijn Indische band zou geven. Luister eens naar Shakti, naar A Handful of Beauty – op zijn eigen manier swingt dat ongelooflijk. Hoe bed je zoiets in een bigband in? Als er één jazzorkest het kan proberen, dan wel het BJO. Vergeet niet dat het vakblad DownBeat hen in de wereldwijde top tien van beste bigbands heeft gezet.

BILLIE HOLIDAY & PACO DE LUCIA DUO

Ook gewaagd, maar ik heb er nu al een goed gevoel bij. Billies stem zou fantastisch werken bij de flamencogitaar van Paco.

Ik zou hem meteen ook vragen om enkele mooie songs te brengen. Stel je eens voor dat hij Strange Fruit zou spelen – Billies lijflied. Holiday heeft natuurlijk niet zo’n hese, bijna schreeuwerige stem die je in flamenco vaak hoort. Als ik aan haar denk, hoor ik dat ronde, warme geluid. Maar ze delen het gevoel voor duende, die moeilijk te omschrijven combinatie van authenticiteit en emotie, en mijn buikgevoel zegt dat het zal lukken.

RAY CHARLES AND THE COUNT BASIE ORCHESTRA

Een bestaande combinatie – enfin, post mortem toch. In 2006 is de plaat Ray Sings, Basie Swings uitgekomen. Ze hadden de vocals van een concert van Charles uit de jaren 70 geïsoleerd, en hadden daar het Count Basie Orchestra – zonder Basie, natuurlijk, wegens dood – arrangementen onder laten spelen. Ik vond het resultaat heel natuurlijk klinken, al is daar heel veel over te doen geweest. Ze mogen het eens live komen doen, en ik wed dat het een feestje zal worden. Ray moet wel Fender Rhodes spelen – je kunt van een pianist als Basie, in al zijn minimalisme wellicht de meest swingende ooit, niet vragen om van de piano af te blijven.

JOHN COLTRANE MEETS JASON MORAN

Dit is gewoon logisch: als Coltrane nog zou leven, had hij zelf besloten om met Moran op tournee te gaan. Die twee blijven zoeken, het is hen meer om de flow en de energie te doen dan om precisie. Luister naar Coltranes late periode, die zoektocht naar het hogere. En Jason is mogelijk de man met de grootste jazzattitude van zijn generatie: hij houdt zich weg van rock- of klassieke invloeden.

MILES DAVIS INVITES SQUAREPUSHER

Luister naar Miles ten tijde van Bitches Brew en zijn experimenten met elektronica. Daar is Squarepusher toch het natuurlijke gevolg van? Met de Electric Miles- band is het nogal fout gelopen – het werd allemaal wat glad, poppy en funky. Stel nu dat Davis tot zijn verstand was gekomen en die periode wilde vergeten, dan was Squarepusher de perfecte match voor hem. Ik zie het al voor me: de lastige Miles die met zijn rug naar het publiek af en toe een geweldige stoot geeft, en Squarepusher die daarover volledig loos gaat. De perfecte festivalafsluiter.

Jef Neve (34) speelt met zijn trio op donderdag 14 juli op Gent Jazz.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content