Rock and blues, proto-hardrock, bluesrock of – zoals ze het zelf noemen – ‘cocksucker blues’. Dat is wat The Rolling Stones de wereld hebben geschonken. In de afgelopen veertig jaar speelden ze er ruim tachtig albums mee vol, waaronder een aantal verzamelplaten, bootlegs, special editions en zeven officiële livealbums. Sinds het deserteren van bassist Bill Wyman in 1992 werkt de band met een losse groep ad-hocbassisten. Oprichter Brian Jones maakte in 1969 school als eerste Grote Rockdode en werd vervangen door Mick Taylor en uiteindelijk Ron Wood. Constante op alle platen is het trio Jagger-Richards-Watts. Wat niet betekent dat de hele discografie van dezelfde kwaliteit is.

Verplichte kost The Rolling Stones Now! (1965) De vroege Stones op hun zwartst. Op dit vierde album met onder andere het Willie Dixon-nummer Little Red Rooster laten ze zich kennen als een band met diepe r&b-wortels. Zonder echte hits, maar wel van consistent hoog niveau.

Beggars Banquet (1968) Openingsnummer Sympathy for the Devil met zijn opzwepende conga’s werd het lijflied van een opstandige generatie. En bleef dat zelfs toen de band het nummer zes jaar niet meer live speelde na het desastreus verlopen concert in Altamont (1969), waar Sympathy de soundtrack was voor de moord op een jonge zwarte fan. Oorspronkelijk uitgegeven met een brave blanco hoes. Later met de ranzige toiletfoto, zoals The Stones het wilden.

Let it Bleed (1969) Op het laatste album met Brian Jones wordt de basis gelegd voor wat later uitgroeide tot vaste Stones-thematiek: SM, druggebruik, agressie en satanisme. Gimme Shelter en You Can’t Always Get What You Want maken de plaat tot een topper.

Exile on Main Street (1972) Hét meesterwerk van The Rolling Stones draagt een sterk Richards-stempel. Het dubbelalbum werd gemaakt in zijn Zuid-Franse villa en bevat zijn meest inventieve riffs. Stilistisch bestrijken de Stones een breed spectrum, van kale blues en zompige soul tot doorleefde country en zelfs gospel.

Klassiek

Out of Our Heads (1965) Jagger en Richards bewijzen zich voor het eerst als hitschrijvers. Satisfaction katapulteert de groep naar megasterrenstatus. De soulcovers op het album overtuigen, maar klinken nu wat gedateerd.

Get Yer Ya-Ya’s Out (1970) De beste liveplaat. Muzikaal heel solide maar vooral klassiek vanwege het vastgelegde tijdsbeeld: gillende meisjes, een stoned leuterende Jagger en seksuele toespelingen (zoals de ya-ya’s uit de titel).

Sticky Fingers (1971) The Stones vangen de geest van de jaren zeventig in een uitzonderlijke collectie relaxte songs met stevige bluesinjectie. De nieuwe gitarist Mick Taylor bewijst zich als stilist. Hoes met werkende rits is afkomstig van Andy Warhol.

Some Girls (1978) In de hoek gedreven door disco, punk en glamrock slaan The Stones met Some Girls terug na een periode vol halfbakken platen. Energiek en met een rauw randje.

Gemengde gevoelens

Their Satanic Majesties Request (1967) De poging tot een Stones-versie van Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band zwalkt tussen duistere psychedelia en lamlendige liedjes en druipt van de LSD.

Undercover (1983) Het broeierige titelnummer is sterk, maar de rest van de nummers is net zo wisselvallig als de nihilistische teksten over interraciale seks en foltering door dictatoriale re-gimes. De hoes is een uitzonderlijk staaltje van smakeloze vormge- ving.

Steel Wheels (1989) Comebackplaat na decennium van ruzie tussen Jagger en Richards. Steel Wheels is meer een geruststellend levensteken dan een geïn-spireerde plaat.

Leuk als onderzetter

Jamming with Edward (1972) Rammelende opname van rommelige jams met onder anderen Ry Cooder. Alleen leuk voor diehardfans.

Still Life (1982) Livealbum waarop de Stones als een formulemachine klinken. Still Life is een steriele, vlakke registratie van tourmoeheid.

Dirty Work (1986) Gemaakt op het hoogtepunt van de ruzie tussen Jagger en Richards. Wat een eerbetoon aan de net overleden ‘zesde Stone’ Ian Stewart moest zijn, is de meest kleurloze Stones-plaat aller tijden.

Door Edo Dijksterhuis